Bloodrayne: Betrayal

door Stieven Schaerlaeken

Er is een soort van transformatie gaande, zo blijkt. Bekende franchises die allemaal een side-scroller game binnen de reeks krijgen. Een paar weken geleden mochten we Serious Sam Double D in ons midden verwelkomen, en de volgende in het rijtje is niemand minder dan de roodharige Rayne. Deze zeer bevallige dhampir (het resultaat van een vader die vampier is, maar een moeder die mens is) heeft al een boel ledematen mogen afhakken in verscheidene games, en ook in verschrikkelijk slechte films gemaakt door Uwe Boll. Nu gooien ze het met Rayne over een geheel andere boeg, en wijken ze af van het derde persoonsperspectief. Ontwikkelaar WayForward laat Rayne de wereld in 2D verkennen. De vraag is echter, is dit wel zo een geweldig goed idee?

Op die vraag kunnen we eigenlijk vrij kort antwoorden: neen. Inhoudelijk is deze game een flop vanjewelste. Het rommelig verhaal gaat als volgt: Rayne werkt nog steeds voor de zogenaamde Brimstone Society. Het doel van dit gezelschap is het opsporen en elimineren van vampieren over heel de wereld. Rayne wordt opgeroepen om nog één laatste missie te doen, namelijk het infiltreren van een sinister bal.

of

Caption

Attribution

Wat volgt is een pad van afgehakte ledematen, bloed dat tot het plafond spuit en nog meer van die "over-the-top" toestanden. Op zich kunnen we zo'n dingen wel enorm smaken. Het werkte in games zoals Shank, dus waarom ook niet hier? Wel, als we de vergelijking met Shank van EA doortrekken dan zul je zien dat qua inhoud en gameplay BloodRayne: Betrayel het nog niet eens waardig is om in Shank zijn schaduw te staan.

Aangezien het verhaal zo dun is als menig topmodel haar ribbenkast moeten we onze positieve punten ergens anders gaan zoeken. Leveldesign? Originaliteit? Goh, het zijn allemaal leuke woorden maar ze zijn niet meteen van toepassing op deze game, toch zeker die laatste niet. Het voelt aan alsof je het allemaal al honderden keren gespeeld hebt, en in zekere zin is dat ook wel zo. Het personage is anders, de vijanden veranderen een beetje maar daar blijft het ook bij. Het enige wat BloodRayne als onderscheidende factor in zijn mars heeft is dat licht afkomstig van lantaarnpalen je levenskracht als een baksteen doen vallen.

Rayne is natuurlijk gedeeltelijk vampier en die houden niet meteen van licht. Tenzij je in Twilight zit, dan glitteren ze… God weet waarom. Maar goed, nu we toch het onmogelijke hebben gedaan en Twilight in deze review hebben betrokken, kunnen we het gehalte van emotie in deze game en onze reactie op het spel in het algemeen wel best beschrijven als die ene triestige bek die Kristen Stewart in alle films trekt. Rayne is altijd een populair figuur geweest en we voelen ons ook een beetje in de kou gezet door zo'n ronduit slechte titel als BloodRayne: Betrayel.

De levels waar Rayne haar acrobatische toeren mag in uithalen zijn vrij kort te noemen, maar hun tijdsduur gaat aanzienlijk langer mee omdat de speler regelmatig gefrustreerd zal geraken bij de slecht uitgewerkte besturing van Rayne. Op bepaalde momenten zul je het personage iets speciaal moeten laten doen, zoals het springen op het hoofd van de vijanden om hogerop te geraken. Dit werkt zo erbarmelijk slecht dat je na een kleine dertig minuten spelen het spel gewoon aan de kant legt. Evenals de slechte besturing krijgen we ook nog eens een pak levels die qua ontwerp kaal en saai te noemen zijn. Op geen enkel moment krijg je echt een wauw-effect en de transitie tussen bepaalde levels is zo groot dat het contrast haast als Samara van de film The Ring uit je televisiescherm gesprongen komt.