BlazBlue: Calamity Trigger

Op gebeid van speelmodes is allemaal iets minder indrukwekkend. Voor de solisten is er een Arcade, een Score Attack en een Story Mode, met een uitgebreide Training Mode om niet meer en plein public te moeten afgaan. Natuurlijk is er ook een versus mode die zowel off- als online het tot moes slaan van je medemens toelaat. Op zich wel degelijk, maar als we de online ondersteuning vergelijken met dat van pakweg Street Fighter IV, dan zijn we toch wel beter gewend. Er zit wel een level systeem in verwerkt, maar dat is het zowat. Na het geringe aanbod karakters, brengt dit ons bij het tweede – zij het ook minieme – minpunt: het gebrek aan een ‘eigen’ mode. De arcade kennen we allemaal: kies een personage en doorloop tien opeenvolgende krachtmetingen. Score Attack, de naam zegt genoeg, rakel de meeste punten bijeen en probeer zo hoog mogelijk in de wereldranglijst te staan. Tot slot is er de Story Mode, het enige van de hoop dat toch wel een eigen paragraafje verdient.

Zoals het een goede game tjokvol Japanse invloeden belieft, bevat de Story Mode een verhaal dat zelfs mij meermaals met een opgeheven wenkbrauw achterliet. De essentie van het plot ga ik hier niet verklappen, maar ik kan wel zeggen dat – hoe bizar het verloop ook is – BlazBlue één van de beste scripts in een beat ‘em up ooit heeft. Nog steeds niet te vergelijken met de diepgang van een goede action/adventure of RPG, maar toch. Zoals wel vaker gebeurd, heeft elk creatuur zijn eigen verhaal te vertellen dat op één of andere manier volledig verstrengeld geraakt met dat van alle anderen. In BlazBlue draait het vooral rond deze ene kerel – Ragna The Bloodegde – die op oorlogspad is om alle bibliotheken te vernietigen.

Niet dat we hier te maken hebben met een op zijn tenen getrapte analfabeet of zo, deze ‘Libraries’ hebben namelijk een groter, wetenschappelijk en gerechtelijk doel. Hoe het ook zij, onze witharige vriend Ragna heeft al enkele smeulende vestigingen achter zich gelaten en slentert rustig door naar de volgende, gelegen in de vestiging van Kagutsuchi. Natuurlijk zijn er heel wat machthebbenden niet blij met zijn gestunt en al gauw staat er een fikse prijs op zijn hoofd, wat natuurlijk slecht volk lokt. Elk karakter wordt onderworpen aan een opeenvolging van gevechten en dialogen. Op zich niet zo speciaal, ware het niet dat de dialogen je soms voor bepaalde keuzes stellen die het verdere verloop beïnvloeden. Ook een gevecht verliezen leidt niet altijd tot een Game Over, maar gewoon een nieuw pad.

De gesprekken tijdens het verhaal worden voorzien van stilstaande brokken manga, digitale schilderijen en schaarse stukjes animatie. Mocht je echt geen zin hebben in de achterliggende motieven: een beetje rammen op de actietoets doet vaak wonderen. Alle stukjes dialoog zijn trouwens voorzien van stemmenwerk. De voice-overs zijn duidelijk, helder en bevatten voldoende intonatie; een dikke pluim voor de typecasting overigens(Het Taokaka personage wordt prachtig neergepoot). Helaas voelt het met momenten toch wat onwennig aan. De reden hiervoor ligt niet bij slecht geschreven dialogen, maar eerder bij de foute stijl. Net zoals er een groot verschil is tussen het schrijven van een videoreview en een webartikel, zal een dialoog in een boek niet altijd tot zijn recht komen in gesproken vorm. Het lijkt alsof de schrijver hier af en toe de mist in ging. Ofwel lag het gewoon aan de vertaaldienst, een niet zo onwaarschijnlijke veronderstelling gezien sommige mottige anime-vertalingen. Ook in de gevechten zelf is er geen doodse stilte: het geen en weer geroep is begeleidend met de situatie, is zelfs beschikbaar in het Japans (!) en zelfs de rest van de ‘swoosh’, ‘tjak’, ‘blam’ en andere onomatopeeën kunnen bekoren.

Trouwens, geen Japanimatie feest is compleet zonder borsten natuurlijk. Menig (humoristisch) dialoog zal zich dan ook toespitsen op deze zachte, delicate structuren vetweefsel. Kwestie van de sfeer wat luchtig te houden.

Stemmenwerk en seksuele inuendo’s achterwege gelaten, hoe zit het met de muziek? Wel, bij excentrieke beelden hoort natuurlijk even geschift luistergenot. De soundtrack is vooral opgebouwd uit een collectie Japanse rock/metal deuntjes. Het enige verschil tussen Westerse en Oosterse metal, zijnde natuurlijk, de meer opgewekte stijl. Afwisseling is alvast geen probleem: drums, elektrische gitaren, violen, orgels, … Allemaal via synthesizer natuurlijk, maar damn, het blijft goed. En voor je het vraagt: ja, ik ben een sukkel voor distortion gitaren. Zo gaat de theme van de Tager (AKA Red Devil) onder de naam: MOTOR HEAD. Toepasselijk, het nummer begint en bouwt voort met een heerlijk lage baslijn. Een ode aan basgitaargenie en Motörhead frontman Lemmy Kilmister?

Er is zelfs een galerij die alles inzake auditief materiaal bijhoudt: van de achtergrondmuziek, over de voice-overs, tot de geluidseffecten. Naast deze uitgebreide audiotheek is er nog een tweede galerij die alle artwork ter beschikking stelt. Een kleine hemel voor de meerwaardezoeker, lijkt me. Deze kleine kunstwerkjes omvatten dan ook meteen alles wat vrij te spelen valt. Naast de inhoud van dit museum zijn er namelijk geen extra karakters of objecten te unlocken – op de unieke Astral Heat finishing moves na dan.

Graag zou ik zeggen dat dit een beat ‘em up is die aan te raden is voor elke vechtgame liefhebber. Helaas, mijn taak als recensent gebied mij om zo objectief mogelijk te blijven: je moet op zijn minst een beetje interesse hebben in het anime en/of manga gebeuren. Mensen die nog nooit van Japanse animatie gehoord hebben en enkel Tekken of Mortal Kombat spelen, slaan deze beter over. Aan de andere kant, heb je een passie voor typisch Japanse verhaallijnen, handgetekende karakters en over-the-top aanvallen? Dan zal deze je des te meer weten te paaien.