BioShock 2

Wel moeten we toegeven dat 2K zich redelijk koest blijft houden wanneer het aankomt op het wapentuig. Al hetgeen we in BioShock 2 de revue zien passeren zagen we vele jaren geleden al eerder opduiken in andere FPS-games. Gelukkig mag je doorheen het spel elk wapen tot drie maal toe opwaarderen en voorzien van drie verschillende soorten ammunitie, wat de diversiteit toch weer de hoogte injaagt. Minder positief zijn we over de Plasmids. Dit zijn – voor nieuwelingen – de door 2K bedachte varianten voor magie. Zo mag je elektrische schokken afvuren, vuurballen knallen en een insectenzwerm richting een groepje Splicers lanceren. In totaal zijn er tien verschillende Plasmids aanwezig in BioShock 2, met nog ééntje die je pas rond het einde van het spel ontdekt maar waarover we lekker niets verklappen. Binnen die tien is er slechts één volledig nieuwe Plasmid te vinden, en dat is de redelijk nutteloze Scout-kracht. Akkoord, alle Plasmids doen nog steeds met verve hun job binnen de gameplay van deeltje twee, maar we hadden toch wat meer originaliteit verwacht. Dat je Plasmids door het spenderen van ADAM – een verzamelbaar goedje – sterker worden is slechts een magere troost.

2K lijkt al haar verse ideeën gegoten te hebben in nieuwe Tonics. Dit zijn positieve effecten die op een passief niveau ervoor zorgen dat project Delta sterker gaat worden. Hier zijn dan weer wel enkele interessante toevoegingen, maar doordat je ze niet actief gebruikt valt dat minder op. Wanneer we toch een vernieuwing willen opnoemen komen we aan bij de rol van de Little Sisters. Deze kleine meisjes zagen we al veelvuldig opduiken in het origineel, maar ze spelen in BioShock 2 een nog grotere rol. Doordat je deze keer zelf een Big Daddy bent kun je het kleine grut namelijk adopteren. Dit wilt zeggen dat je een Little Sister op je rug zet en haar eigenhandig naar verse lijken brengt om daaruit ADAM te halen. Je kunt er echter ook voor kiezen om de meisjes meteen te 'harvesten', wat in essentie gelijk staat aan het vermoorden van zo'n lieverdje. Het meest interessante is echter om ze te adopteren, gezien er daardoor een nieuw aspect binnen de gameplay tot zijn recht komt.

Allereerst moet je je Little Sister een spoor laten oproepen dat je de weg toont naar een dode Splicer waar nog ADAM in te vinden is. Vervolgens volg je dit spoor om je Little Sister bij haar prooi neer te planten. Voordat je dat doet is het echter nodig dat je de omgeving rondom het lijk in je opneemt. Eens een Little Sister haar naald in het dode lichaam stopt komt er namelijk een hele horde vijanden richting je adres. Defensief te werk gaan is dus de boodschap, en dat doe je maar best grondig. Op strategische plaatsen – vooral bij deuren en gangen – vallen plaatsen is the name of the game. Dat tactische element zagen we in mindere mate opduiken in deeltje één, maar ook toen al wisten we deze onderdelen te smaken. Nu is het een waar genoegen geworden om eens je Little Sister te werk gaat Splicers in het rond te zien vliegen, terwijl jij – wanneer je je job naar behoren doet - van op een afstand slechts enkele extra kogelschoten moet afvuren om koppigaards neer te halen. Deze momenten zorgen voor een welkome afwisseling in de gameplay en injecteren BioShock 2 met meer actie dan in 2007.

Actie is eveneens het sleutelwoord in de gloednieuwe multiplayer modus die 2K in samenwerking met ontwikkelaar Digital Extremes – bekend van o.a. Dark Sector en Unreal – ontwikkelde. Je mag deelnemen aan varianten op de bekende CTF-en TD-modi, maar telkens voegt men binnen deze bekende concepten een nieuw luik toe. Zo is het mogelijk om turrets te hacken (zonder daarvoor een minigame te hoeven spelen), moet je in plaats van een vlag een krijsende Little Sister naar je basis brengen en kan één speler af en toe transformeren tot een alles verwoestende Big Daddy. Al deze dingen spelen zich af binnen omgevingen die we nog kunnen uit het eerste deel, al heeft Digital Extremes het make-over team duidelijk aan het werk gezet.

Wanneer je vijanden omlegt of objectieven tot een goed einde brengt ontvang je – hoe kan het tegenwoordig ook anders – ervaringspunten. Hierdoor speel je gaandeweg nieuwe wapens, loadouts, plasmids en uiterlijke nieuwigheden vrij voor je personage. Nog leuker is dat je tijdens een potje multiplayer gedode vijanden kunt onderzoeken, net zoals in de singleplayer. Op die manier leer je hun zwakke punten kennen en verdien je een statistisch voordeel tegenover ze binnen de match die gaande is. Tel daarbij op dat je ook nog eens vallen kunt plaatsen op Vending Machines en andere soortgelijke apparaten, en je lijkt een recept te hebben voor een sublieme multiplayer.

In de realiteit is het echter een stuk minder. Toen wij online gingen hadden we voortdurend te maken met lag, en moesten we bovendien een hele tijd wachten voordat het spel ons binnen kon moffelen in een match. Eens je deelneemt aan de multiplayer merk je dat BioShock 2 online vooral een overdreven hectische en soms zelfs rommelige boel is. Spelers doen maar wat en doordat de maps zich steeds binnen afspelen krijg je nog meer dan in de singleplayer een onbehaaglijk gevoel. Misschien was dit wel de bedoeling van Digital Extremes – er zit bijvoorbeeld ook een kleine verhaallijn achter de multiplayer – maar ons wist de multiplayer niet bepaald van onze stoel te blazen. Misschien is het leuk voor een uurtje, maar BioShock 2 weet ons niet zo hard te verrassen als Naughty Dog dat deed met de online component van Uncharted 2: Among Thieves.