Resident Evil - 25 jaar onsterfelijke herinneringen

Resident Evil bestaat 25 jaar! Hiep, hiep, hoera! Met zeven hoofddelen en ontelbaar veel spin-offs is Resident Evil een van de grootste en meest succesvolle reeksen in de game-industrie. De lancering van het origineel in 1996 zette eigenhandig het genre 'survival horror' op de kaart en in 2004 creëerde Resident Evil 4 de blauwdruk voor de moderne third-person shooter. De reeks heeft echter niet alleen de gamewereld grondig door elkaar geschud, maar ook iedereen die het ooit speelde. Randolf, Carl en Yvo delen hun meest memorabele momenten.

Griezelen voor het hele gezin

Wat zo interessant is aan een serie die al zo lang als Resident Evil bestaat, is dat je ook heel goed kunt zien hoeveel geavanceerder de technieken tegenwoordig zijn. Ik weet nog goed hoe ik als jochie in de speelgoedwinkel gebiologeerd naar de cover van de eerste Resident Evil voor de PSOne stond te kijken. Ik kende het helemaal niet, maar ik moest het hebben. M'n moeder sputterde nog wat tegen bij het aanzicht van die bewapende gast op de cover. "Nou nou, moet het nu weer zo gewelddadig..." Maar ze ging toch overstag.

Die middag zat niet alleen ik, maar ook de rest van het gezin aan de buis gekluisterd. Zulke realistische graphics hadden we nog nooit gezien en wat was de spanning om te snijden. Achter elke deur van de Spencer Mansion wachtte een nieuwe gruwel, waardoor wegkijken onmogelijk was. We werden volledig in de survivalhorror gezogen.

Met de ogen van nu is het haast lachwekkend hoe dat primitieve avontuur ons zo kon beklemmen. Want kijk nu eens. Al die jaren later sta ik in Resident Evil 7 met een VR-bril op m'n neus middenin de horror. Ik doe lijfelijk een stap achteruit wanneer een levensechte kettingzaag haast het topje van m'n neus raakt. Dat is nog eens griezelen, en je vraagt je erdoor af hoe de serie er over nog eens 35 jaar uitziet. Zolang het maar itchy, tasty blijft, sterft Resident Evil toch nooit. Toepasselijk, nietwaar?

- Randolf Bouwma

Be-tankt

Ik moet iets belangrijks opbiechten: jarenlang konden retrogames mij niet boeien. Wanneer mijn Eurogamer-collega's vol trots met een zeldzame NES- of PSX-game pronkten, begreep ik het nooit. Waarom zou je teruggrijpen naar games van meer dan twintig jaar oud met hun archaïsche, ondoorgrondelijke systemen en simplistische graphics, wanneer je gewoon moderne games kunt spelen?

Resident Evil 2 heeft echter eigenhandig mijn hele visie op oudere games veranderd. Het begon allemaal erg simpel. De Resident Evil 2 Remake zou over enkele weken uitkomen en de originele game stond afgeprijsd. Waarom niet eventjes als een soort gamearcheoloog kijken hoe verouderd het was? Ik startte de OG Resident Evil 2 met verwachtingen onder nul op.

Nog geen kwartier later had de game me volledig in zijn greep. De vaste camerahoeken en beruchte 'tank controls' schrikten me niet af. Integendeel: ze verhoogden de spanning immens. Zo wist ik maar op het nippertje te ontsnappen aan een horde zombies in de straten van Raccoon City, wat mijn hartslag hoogtes injoeg op een manier waar Resident Evil 5 en 6 nooit in slaagden.

Resident Evil 2 bleek uiteindelijk een soort gatewaydrug die me deed inzien dat retrogames even goed en soms veel beter dan eender welke moderne blockbuster in hun opzet slagen. Ik had de smaak te pakken en speelde nadien de originele Resident Evil 3, Dino Crisis en Parasite Eve. Nu ben ik bezig om andere oudere klassiekers zoals Chrono Trigger en Final Fantasy 4 tot en met 9 in te halen. Ja, Resident Evil 2 heeft een grote impact op me gehad. En de Resident Evil 2 Remake? Die is best oké, maar het reikt wat mij betreft zelfs niet tot aan de knieën van het origineel.

- Carl Vander Maelen

Wederzijds REspect

Nee, beste mederedacteur Bert, ik heb nog steeds Resident Evil 7 niet uitgespeeld. Wat dus inhoudt dat sowieso een andere RE-game mijn favoriet in de serie is. Mijn keuze gaat ongetwijfeld voor wat gefronste wenkbrauwen zorgen, want deze game bungelt in de toplijstjes van de serie vrijwel altijd ergens in de onderste regionen: Resident Evil 5.

Samen met mijn toenmalige huisgenoot trokken we als Chris en Sheva naar fictief Afrika. Waar de een met een Hydra shotgun overmoedig het gevaar opzocht, gaf de ander met een S75 sniper rifle op zorgvuldige wijze rugdekking. Waar de een in volle paniek met Uroboros op zijn hielen door de map rende, ramde de ander koelbloedig op de schakelaar om hem in lichterlaaie te zetten. En waar de een opgefokt een Gatling Gun op hordes Majini leegschoot, was de ander zo zorgzaam om wat First Aid Spray te sproeien. Als een geoliede machine hebben we in splitscreen heel Kijuju leeggeveegd. Teamwork!

De game is verre van perfect. Ik spuug zelfs op de onhandige inventory, monotone 'turret sequences' en tenenkrommende plottwist rondom Wesker. En toegegeven: de gameplay leunt veel meer op actie dan op survivalhorror. Maar alle imperfecties bedek ik schaamteloos met de mantel der liefde. Er zijn namelijk weinig co-opgames waarvan ik zoveel genoten heb als van Resident Evil 5.

- Yvo Kieviet

We blikten terug op de geschiedenis maar kijken natuurlijk het liefst ook vooruit. Het achtste deel in de Resident Evil-serie komt er namelijk spoedig al aan. Lees meer over de Resident Evil Village release in ons vooruitblikkende artikel.