Blacklight: Tango Down

De hoeveelheid uren die gamers samen al hebben gestoken in het spelen van de multiplayer van Modern Warfare 2 is genoeg om je met een maagzweer naar het ziekenhuis te sturen. Zelf voel ik het vooral in mijn buik rommelen wanneer ik hoor dat heel wat van die FPS-fanaten nog niet eens de singleplayer mode in de meest recente Call of Duty aangeraakt hebben. Dat is niet alleen een doodzonde omdat ontwikkelaar Infinity Ward een mooie ervaring geschapen heeft vol met plottwists en Hollywood achtige scènes die je gewoon meegemaakt moet hebben, maar je hebt als consument ook nog eens zo'n slordige zestig euro op de toonbank moeten smakken om Modern Warfare 2 in huis te halen terwijl je de helft van de content niet eens bekijkt. Dit argument haalt uitgever Ignition ook aan om Blacklight: Tango Down, hun ambitieuze downloadable shooter, te promoten. “Waarom zoveel geld betalen aan een spel waarvan je toch enkel de multiplayer gaat spelen? Koop dan liever Blacklight: Tango Down – dat enkel rond de MP-ervaring draait - voor een vriendenprijsje via digitale distributiekanalen!”

Op zich is er helemaal niets mis met dit PR-praatje. Ignition heeft een punt wanneer ze aangeven dat miljoenen gamers eigenlijk een gedeelte van hun zuurverdiende centen uitgeven aan iets waar ze toch geen interesse in hebben, met name de singleplayer ervaring in een shooter. Over het prijskaartje dat aan Blacklight: Tango Down vasthangt (1200 Microsoft Points of net geen veertien euro) kun je met andere woorden niet veel slechts vertellen, gezien je daarvoor online aan de slag mag gaan met twaalf verschillende maps waarop je zeven gamemodes kan spelen, én een XP-systeem en weapon customization krijgt. Het probleem is dat ontwikkelaar Zombie Studios duidelijk een goed concept in handen heeft dat in zekere zin ook werkt, maar waar toch enkele klassieke FPS-foutjes aan vast hangen die the big guys sinds enkele jaren hebben weggewerkt.

Allereerst is er het verhaal van Blacklight: Tango Down. Dit speelt zich in de nabije toekomst af in een ongenoemde Soviet staat. Twee facties – The Blacklights en The Order – nemen het tegen elkaar op omdat de laatstgenoemde de president omgebracht heeft, en daar bovenop ook nog eens een virus lanceerde waardoor gewone burgers hersenloze marionetten worden. Met andere woorden geen plot dat meteen een Oscarnominatie in de wacht zal slepen, en zeker niet doordat je als speler eigenlijk nooit in aanraking komt met het net beschreven verhaal. Alle bovenstaande informatie komt rechtstreeks van Wikipedia en uit interne persberichten en is niet in het spel terug te vinden, wat vreemd is gezien Ignition plannen heeft om rond Blacklight: Tango Down in de toekomst een stripreeks én een TV-show te maken. Waarom je online dus als een lid van Blacklight of The Order gaat spelen blijft grotendeels een betekenisloze aangelegenheid.

Maar om eerlijk te zijn hadden we niets anders verwacht. Blacklight: Tango Down wil spelers vooral voorzien van een competitieve multiplayer ervaring zoals die reeds te vinden is in Modern Warfare en gelijkaardige titels. Zoals gezegd kun je aan de slag gaan met twaalf maps – een niet onaardig aantal – die zich stuk voor stuk afspelen in steden. Het resultaat daarvan is dat er overal waar je kijkt gebouwen te vinden zijn en de details zich vooral beperken tot rondhangende lichtreclame (over echte producten als Alienware en Razer), ingedeukte vuilbakken en rondslingerende bakstenen en betonnen brokstukken. Toch weet Blacklight: Tango Down een aardige indruk achter te laten als je bedenkt dat je te maken hebt met een downloadabe game die nog geen gigabyte aan ruimte op je harde schijf inneemt. Van grafische pracht en praal is er zeker geen sprake, maar het is goed genoeg om zonder al teveel problemen door de beugel te kunnen.

Het is het ontwerp van de levels wat nu en dan roet in het eten gooit, met als grootste euvel de vaste spawnpoints. Anders dan in zowat elke succesvolle shooter die de laatste jaren is uitgekomen koos Zombie Games ervoor om spelers die het loodje leggen steeds weer op dezelfde plek terug tot leven te brengen in hun bijhorende basis. Het resultaat hiervan is dat de tegenovergestelde factie met gemak bij je eigen spawnpoint kan komen campen, en je dus twee seconden nadat je weer tot leven komt meteen kan afknallen. De automatische turrets die men bij het spawnpoint geplaatst heeft zorgen voor wat verdediging, maar een tegenstander met iets of wat inzicht in de situatie kan deze makkelijk ontwijken.

Wat wel helpt is het feit dat elke speler een apparaat, genaamd de HRV, ter beschikking heeft waarmee je voor enkele seconden doorheen muren kunt kijken om vijanden en kisten met daarin ammunitie en health packs te spotten. Het geeft je een tijdelijk strategisch voordeel tegenover de vijand, maar wanneer je het gebruikt ben je tegelijk ook erg kwetsbaar. Het is zeker een hippe toevoeging binnen Blacklight: Tango Down, maar ergens hadden we liever gezien dat we dit soort hulpmiddelen niet nodig zouden moeten hebben en de ontwikkelaar gewoon de lay-out van de levels overzichtelijker had gemaakt.