Als je op een link klikt en een aankoop doet, krijgen we mogelijks een kleine commissie. Lees ons redactiebeleid.

Army of Two: The 40th Day

Pimp my gun.

Over mikken gesproken. Net als in het vorige deel, vind je opnieuw een heel arsenaal aan wapentuig in de game. Al deze wapens kan je naar hartenlust aanpassen. Je kunt het zo gek niet bedenken. Tegen het absurde aan gewoon! Xzibit zou zeggen: “Yo Dawg, I heard you like guns, so we put a gun in your gun so you can shoot while you’re shooting”. Laat me een voorbeeld geven. Je begint met een standaard AK-47. Hierop bevestig je een M4 buttstock. De loop vervang je door deze van de SCAR, waarop je nog een bajonet monteert. De clip vervang je voor een drum magazijn. Vervolgens monteer je nog een scope op je wapen zodat je goed kan inzoomen op de vijand, om af te sluiten met een regenboogachtig paintjob… Maar veruit de beste attachment is de geluidsdemper gemaakt uit een blikje frisdrank, net als in de film “Shooter” met Mark Wahlberg. Deze maakt je wapen niet krachtiger of zo, maar het is gewoon heel amusant om zien dat je personage met een goud geschilderde draagbare tank rondloopt, waarom een colablikje gemonteerd is. Wat wel extreem irritant is, is dat de game je “ge-pimpte” wapen niet opslaat. Dus ben je net een kwartier bezig geweest met het in elkaar knutselen van een eigen wapen en sterf je na vijf minuten in de game, dan mag je helemaal opnieuw beginnen met knutselen.

Ook kan je jouw personage tot op zekere hoogte aanpassen, door hem een ander gezichtsmasker te geven. Een puur esthetische aanpassing die niet echt invloed heeft op de game, maar zeker wel het vernoemen waard. Ook leuk is dat je zelf jouw eigen maskers kunt ontwerpen op de website van EA, om deze vervolgens te importeren in het spel.

Maar hoe past dit alles nu in één? Op vlak van gameplay is er niet veel veranderd in vergelijking met het eerste deel. De besturing zit redelijk goed in elkaar, op één iets na. De A-knop, of X-knop (afhankelijk van de console) wordt voor teveel zaken gebruikt. Dekking nemen bij een muurtje, doktertje spelen bij je doodbloedende kameraad, context gevoelige bewegingen zoals high fives, veters knopen... Zo zal je dus meerdere malen over een muurtje springen terwijl je eigenlijk je medespeler wou helpen. Vrij vervelend

Qua locaties heeft de game toch enkele leuke setpieces. Één noemenswaardig level in het spel is een kantoorgebouw. Niks speciaals op het eerste zicht, ware het niet dat dit kantoor gebouw stuk voor stuk uit elkaar aan het vallen is naarmate je je doorheen het level baant. Wel kan de game vrij snel heel repetitief aanvoelen. Verschillende groepen gewone voetsoldaten worden nu en dan afgewisseld door een gevecht met een iets zwaarder ogende vijand die je het best verslaat door hem in zijn zwakke plek op zijn rug te schieten. Allemaal vrij standaard dus. Je zult zo’n goede acht uur bezig zijn aan de singleplayer, maar je kunt deze altijd opnieuw spelen om verschillende verborgen items te verzamelen en om gijzelaars te redden uit de klauwen van de huurlingen. Ook bombardeert de game je terug naar de jaren negentig met een Big Head Mode die je kunt activeren bij het begin van een nieuwe game.

Ben je de singleplayer beu gespeeld, dan heeft Army of Two nog een multiplayer luik. Wel kan je hier je wapens niet pimpen zoals dit het geval is in de singleplayer, wat ietwat een teleurstelling is, maar volledig begrijpbaar om de balans in de game te houden. Je hebt de keuze uit verschillende modes. Zo heb je allereerst de co-op deathmatch. Deze mode is te vergelijken met de Wingman mode uit de tweede Gears of War. Verschillende teams bestaande uit twee personen moeten zoveel mogelijk kills scoren. Samenwerking is dus uiterst belangrijk. Vervolgens is er Control, wat te vergelijken valt met King of the Hill mode. Als laatste mode is er Warzone. Deze mode wisselt dynamisch tussen verschillende speltypes. Vergelijkbaar met Warzone uit Killzone 2 dus. De multiplayer geeft een iets langere levensduur aan deze game, maar echt speciaal is het niet. Een hit zal het niet worden, voornamelijk door die andere game over moderne oorlogsvoering, Modern Warfare 2 (desondanks alle hacks en glitches die het online gedeelte terroriseren).

O ja, we zouden bijna nog de Extraction Mode vergeten. Heb je het geluk gehad om de game te bestellen, dan krijg je toegang tot deze mode. Heb je dat niet gedaan, dan zal je jammer genoeg een extra maand moeten wachten voordat je deze spelmode kan spelen. Één van die barslechte promotiestunts als je het ons vraagt. Maar wat houdt dit speltype precies in? Samen met drie andere personages moet je erin slagen om zo lang mogelijk golf na golf vijandig gespuis te overleven. Een beetje als Hord mode uit Gears of War dus. Amusant is het zeker, maar opnieuw niets spectaculair.

Vond je het eerste deel goed, dan zal deze game al je verwachtingen vervullen. Was je geen fan van het eerste deel, dan blijf je beter weg van deze game. Verder zal deze Army of Two jou van de nodige afleiding voorzien tot er enkele andere shooters verschijnen, maar echt baanbrekend kan het niet genoemd worden. Een flinterdun verhaal en wat vervelende foutjes zullen ervoor zorgen dat deze game snel ergens in de gamekast verdwijnt.

7 / 10

Sign in and unlock a world of features

Get access to commenting, newsletters, and more!

Ontdek hoe we te werk gaan met onze reviews door ons reviewbeleid te lezen.

In this article

Army of Two: The 40th Day

PS3, Xbox 360, PSP

Related topics
Over de auteur
Edelbert Masschelein avatar

Edelbert Masschelein

Professionele trol

Reacties