GTA: The Trilogy - The Definitive Edition review (Switch) - Een regelrechte schande
Kruis erover.
De GTA: The Trilogy - The Definitive Edition review (Switch) van Carl ziet de geliefde games uit zijn jeugd volledig mismeesterd worden.
"Er bestaat geen slechte reclame". Die uitdrukking heb je vast weleens gehoord en het is er eentje waarvan Grand Theft Auto-ontwikkelaar Rockstar Games lang geprofiteerd heeft. Geweld, drugs, of Hot Coffee; morele kruisvaarders vonden altijd wel iets om GTA aan te vallen en het zorgde tegelijk voor publiciteit bij het grote publiek. Maar voor GTA: The Trilogy - The Definitive Edition wordt het duidelijk dat slechte reclame ook gewoon slecht kan zijn. Deze remasters willen de oerklassiekers grafisch oppoetsen en speelbaar naar hedendaagse normen maken. Deze bundel gaat echter de geschiedenisboeken in als een van de rampzaligste remasters ooit.
Het aantal audiovisuele slordigheden en bugs in GTA: The Trilogy - The Definitive Edition valt werkelijk niet te tellen. Personages clippen om de haverklap door objecten. Animaties spelen zich aan de helft van de frames af. Soms zie je kleine gaten in de omgeving waar het trottoir en de straat niet volledig met elkaar verbonden zijn. De ondertitels tellen een hoop spelfouten. De intro's van de games haperen of klinken vervormd. De textures van gebouwen laden vaak te laat in, waardoor ze op een nachtmerrieachtig schilderij van Francis Bacon lijken. En het lijstje gaat zo nog wel even door. Het merendeel van deze issues bestond bovendien niet of in mindere mate in de originele games, wat het aanstootgevend maakt dat dit als een 'definitive edition' wordt bestempeld.
Weliswaar zijn niet alle visuele aanpassingen een ramp. Ontwikkelaar Grove Street Games heeft de originele Renderware-engine bedankt voor bewezen diensten, en is nu overgestapt naar de Unreal Engine. Je hebt nu een veel grotere draw distance doordat de vreselijke mist van de originelen verwijderd is. En vooral de belichting weet soms te verbazen, zeker wanneer je 's avonds op het strand in Vice City bent of de snelweg tussen Los Santos en San Fierro afreist. Af en toe beleef je dus een magisch moment.
Tot je op enkele mismeesterde gameplayelementen stoot en de magie in duigen uiteen valt. Zo hadden de originele games een bijzonder frustrerend lock-onsysteem om vijanden onder vuur te nemen. Deze remasters beloven moderne, betere controls maar daar komt weinig van in huis. De lock-on is bijzonder rigide, wat het erg moeilijk maakt om een doelwit exact onder vuur te nemen of te switchen tussen vijanden. De games hebben nu technisch gezien ook een 'free aim'-systeem maar tenzij je stokstil blijft staan, weigert je personage te mikken in de richting die je wil. Frustratie alom en werkelijk onbegrijpelijk dat Grove Street Games er niet in slaagt om een simpel, modern miksysteem te bouwen.
Andere toevoegingen en aanpassingen brengen het er wel beter vanaf. Zo hebben missies nu checkpoints - vooral een ware verademing voor de gigantische afstanden die je soms moet afleggen in San Andreas of de pittige missies van Vice City. Je minimap duidt in dez remasters ook de ideale route aan voor waypoints of doelstellingen (GTA 3 heeft deze keer zelfs een map in het pauzescherm!). En je hebt een wapenwiel om veel eenvoudiger je arsenaal te selecteren. Het zijn 'quality of life'-aanpassingen die de games veel aangenamer om te spelen én behapbaar voor een modern publiek maken.
De Switch-versie van GTA: The Trilogy - The Definitive Edition verdient een aparte alinea doordat het technisch abominabel is. Waar andere platformen met alle eerder vermelde problemen kampen, slagen ze er doorgaans in om een vlotte framerate te garanderen. Daar slaagt de Switch echter niet in. Zelfs tijdens trage, kalme ritjes zie je constant pop-up van voetgangers en wagens, en duikt de framerate met de regelmaat van de klok de dieperik in. San Andreas in het bijzonder is ongenietbaar en tijdens meer actievolle missies zelfs op het randje van onspeelbaar. In handheldmodus is de framerate een beetje stabieler en valt de pop-up minder op, maar dat laatste is meer de verdienste van het kleine scherm dan van de game zelf. Het is werkelijk verbijsterend dat een console die Breath Of The Wild kan draaien, niet in staat zou zijn om deze games van twee decennia oud iet of wat degelijk te presenteren. Hoe de Switch-versie van deze games de 'quality control' heeft gepasseerd, is werkelijk een raadsel.
En de games zelf? Die houden over het algemeen stand. GTA 3 is de grootvader van de moderne openwereldgame. Alles voelt wat rudimentair aan, maar Liberty City blijft goed ontworpen, de radiozenders zijn geweldig (Chatterbox! Flashback FM!) en de vrijheid binnen sommige missies blijft fantastisch. GTA: Vice City is een absoluut hoogtepunt binnen de reeks dankzij de sfeervolle neerzetting van Miami in de jaren '80 en op zo goed als elk vlak een vooruitgang tegenover GTA 3: een betere setting, interessantere wapens en voertuigen, en een sterk verhaal. Zelfs het om auteursrechtelijke redenen verwijderen van verschillende iconische songs zoals Billie Jean kan de pret niet drukken. Tot slot is er nog GTA: San Andreas. Met de lichte RPG-elementen en uitgebreide cosmetische aanpasbaarheid is hoofdpersoon CJ het perfecte sjabloon om zelf in te vullen. Het uitmuntende script staat daarnaast bol van iconische lijnen zoals de bestelling van Big Smoke in de drive-through en geniale personages als Madd Dogg en Wu Zi Mu. De echte ster van de show is de immense spelwereld zelf. San Andreas blijft indrukwekkend.
GTA 3, Vice City en San Andreas voegen zich bij de invloedrijkste en belangrijkste games ooit gemaakt. Daarom is Grand Theft Auto: The Trilogy - The Definitive Edition zo'n onvoorstelbare schande. Ondanks enkele visuele verbeteringen tegenover de originelen, zijn er onaanvaardbaar veel slordigheden, bugs en glitches. Ook de gameplayverbeteringen zijn niet over de hele lijn geslaagd. De Switch-versie van de trilogie is bovendien van een andere orde wat betreft technische incompetentie. Na Cyberpunk 2077 slaat opnieuw een gevierde studio een enorme flater. Soms is slechte reclame gewoon slechte reclame.
De GTA: The Trilogy - The Definitive Edition review vond plaats op de Nintendo Switch. Carl speelde GTA: San Andreas - The Definitive Edition ook op de Xbox Series X.