Call of Duty: Black Ops Cold War review - Speelt op safe
Conservatieve nostalgietrip.
De Call of Duty: Black Ops Cold War review van Carl duikt de Koude Oorlog in, op zoek naar een schimmige spion achter het Ijzeren Gordijn.
Je zou het niet zeggen tijdens het turbulente 2020, maar er zijn nog een paar zekerheden in het leven. De zon komt op in het oosten, je hebt zuurstof nodig om te overleven, en elk jaar verschijnt er een nieuwe Call Of Duty. Nochtans hing die release dit jaar aan een zijden draadje: het rommelt achter de schermen, waardoor ontwikkelaar Treyarch een jaar vroeger dan verwacht een nieuwe Black Ops moet uitbrengen. Aan de royale hoeveelheid content merk je daar niks van, maar het vertaalt zich wel in een game die het te safe speelt om een diepe indruk na te laten.
Nochtans begint de singleplayer sterk. Dit is een terugkeer naar de over-the-topstijl van de oudere Call of Duty-games. Al in het eerste uur crasht een vliegtuig, kruip je achter een minigun en zie je genoeg explosies om Michael Bay het nakijken te geven. De explosieve stijl is een flinke wijziging na de meer ingetogen stijl van de Modern Warfare-reboot, maar door het sterke design stoort dat nooit. Zelfs binnen missies schakelt Treyarch moeiteloos tussen stealth en actie en weer terug, met voertuigsegmenten, kalmere secties en veel variatie in de omgevingen om constant afwisseling in te bouwen. Het is een heel entertainende rit.
De Black Ops-titels experimenteren graag met campaigns en dat is ook hier het geval. Aan het begin van de game stel je een profiel voor jouw hoofdpersonage op, met een naam, persoonlijkheidskenmerken (die zich vertalen in perks) en achtergrond, en tijdens gesprekken krijg je dialoogopties die het verhaal beïnvloeden. Tot slot verzamel je bewijsmateriaal dat je via puzzels gebruikt in zijmissies. Tijdens de game ontstaan er zo eindes met verschillende permutaties, zoals bepaalde personages die het overleven of niet. Een beetje zoals Black Ops 2 dus. Dit is geen Detroit: Become Human, maar de eindes liggen desalniettemin ver uit elkaar. Dat geeft je meteen zin om na afloop van de game opnieuw te beginnen.
Die zin voor experimenteren ontbreekt volledig in de multiplayer. Dit is een complete 'boots-on-the-ground'-ervaring die voortborduurt op die van Modern Warfare: zowel de menu's als de level caps voor nieuwe unlocks en de Gunsmith zijn haast identiek. De Operators en hun unieke skills, alsook het handmatig helen van Black Ops 4 zijn verdwenen. Enerzijds levert dat een meer gestroomlijnde ervaring (want vooral de skills van de Operators konden stoorzenders zijn) maar anderzijds heeft de multiplayer nu geen eigen smoel.
Ook qua modi en maps neemt Treyarch allesbehalve risico's. Zowat alle maps werken met het traditionele 'three-lane'-design, met bijgevolg een hoge flow en duidelijke leesbaarheid. Checkmate en Moscow zijn perfecte voorbeelden van voorspelbare maar ijzersterke maps. Qua modi gaat hetzelfde op: je hebt het allemaal al eerder gezien,al is het heerlijke comfortfood die overeind blijft. Combined Arms is de enige echte nieuwigheid en de zoveelste poging van Call Of Duty om à la Battlefield een modus met grotere maps en meer spelers te implementeren. Het gameplayontwerp van Call of Duty blijft echter ongeschikt voor uitgestrekte vlaktes waardoor ook deze poging geen voltreffer is. 'War' uit Call of Duty WW2 is nog steeds de beste poging, vanwege diens relatief kleine conflictruimtes. Behalve het feit dat Combined Arms niet helemaal geslaagd is, valt er verder niets wezenlijks te zeggen over de multiplayer van Black Ops Cold War.
Dat geldt ook voor Zombies. Die modus blijft verslavend maar het voelt als zeer vertrouwde kost aan. Je doodt vijanden, krijgt punten, koopt daarmee wapens en upgrades, opent nieuwe routes en probeert het zo lang mogelijk uit te houden of een exfill te bereiken (als je daarvoor kiest). De enige bijzondere nieuwigheid dit jaar is dat er meer begeleiding is in de vorm van waypoints die je naar het volgende doel leiden. Dat houdt het tempo erin en betekent vooral dat Zombies minder overweldigend is voor nieuwkomers. Maar toch: met zo goed als geen vernieuwingen en maar één map (Die Maschine) is Zombies veruit het minst indrukwekkende onderdeel van dit pakket.
Warzone vormt het laatste facet van Black Ops Cold War. Op moment van schrijven heeft Warzone echter nog geen update gekregen die de modus volledig in lijn met Black Ops Cold War brengt. Daarom is het moeilijk om reeds iets zinvols te zeggen over de impact die de nieuwe game zal hebben op Warzone als een 'losstaand' product. In elk geval blijft de battleroyalemodus van Call of Duty erg sterk, met unieke features zoals de Gulag en de optie om Killstreaks te gebruiken. De echte vraag is of de metagame standhoudt wanneer een golf nieuwe wapens en Killstreaks worden geïntroduceerd.
Zoals gezegd rommelde het dit jaar achter de schermen en dat merk je: een Call Of Duty is nog nooit met zoveel bugs gelanceerd. Bij de opstart van de game en het aanmaken van een account, crashte de game maar liefst drie keer. Tijdens de campaign crashte de game nog eens tweemaal en stotterde zo goed als elk tussenfilmpje onverklaarbaar hard. Ook ontbreken er nog flink wat features: samen in split screen Zombies spelen was niet mogelijk en wordt volgens beloftes later via patch toegevoegd. Dit is zowat de allereerste keer dat een Call of Duty-titel kritiek krijgt op een gebrek aan afwerking.
Het jaarlijkse getouwtrek tussen ontwikkelaars is nu duidelijker dan ooit. Hoewel de Modern Warfare-reboot zeker geen perfecte game was, betekende die wel een grote stap voorwaarts voor de reeks qua presentatie en de 'feel' van de wapens. Black Ops Cold War maakt echter geen gebruik van die engine van Infinity Ward, maar steunt op de eigen engine van Treyarch. Grafisch betekent dat een stap terug, met het opvallende verlies van de indrukwekkende nightvision. Ook de wapens hebben bijgevolg weer het lichte, arcadeachtige gevoel van weleer in tegenstelling tot de zwaardere en meer realistische feel van Modern Warfare. De 'mount weapon'-optie is bovendien geschrapt, wat vooral een groot gemis is wanneer je de campaign op hogere moeilijkheidsgraden speelt.
Black Ops Cold War roept gemengde gevoelens op. De campaign heeft genoeg interessante keuzevrijheid dat je hem met plezier meermaals doorloopt, en van begin tot eind is het een entertainende rollercoasterrit. Ook de multiplayer blijft erg sterk, maar neemt zo weinig risico's wat betreft maps, modi en structuur dat het niet echt een eigen smoel heeft. En ook Zombies voelt te vertrouwd aan, met zo goed als geen enkele belangrijke wijziging. De impact van Black Ops Cold War op Warzone valt nog af te wachten, maar tot nu toe vallen vooral de schoonheidsfoutjes op. Naast het feit dat de content het erg 'safe' speelt, is dit namelijk zowat de eerste keer dat Call of Duty last heeft van noemenswaardige bugs en features die ontbreken tegenover het voorgaande jaar. Dit is en blijft een heerlijk shooterbuffet, maar de maaltijd van vorig jaar blijft beter in het geheugen gegrift.
De Call Of Duty: Black Ops Cold War review vond plaats op de Xbox One X.
Zelf naar de Koude Oorlog trekken? Hier kun je Black Ops Cold War kopen op Bol.com.