XIII Remake review - Brengt ongeluk

In deze XIII Remake review herontdekt Michiel een van de meest unieke first-person shooters van de afgelopen twintig jaar. De remake bevestigt echter vooral dat sommige dingen vroeger écht wel beter waren.

De originele XIII was ongetwijfeld een van de verrassingen van 2003. Met zijn cel-shaded graphics en slim gebruik van tekstballonnen en stripkaders slaagde de game er perfect in om de visuele stijl van zijn bronmateriaal naar een interactieve omgeving te vertalen. Hoewel de gameplay van de originele XIII intussen gedateerd is, blijft de game op grafisch vlak ook anno 2020 perfect overeind. Een heruitgave zou dus een fluitje van een cent moeten zijn. Ontwikkelaar PlayMagic gaat echter op ongeveer elk mogelijk vlak uit de bocht. De eeuwige discussie over wanneer iets nu juist een remake of een remaster is, is in dit geval compleet overbodig. De heruitgave van XIII is vooral een belediging voor de originele game uit 2003.

Al bij de grafische vormgeving van de remake loopt het volledig fout. In plaats van volwaardige cel-shaded graphics kiest PlayMagic voor een cartooneske, Fortnite-achtige stijl. Enkel de zwarte rand rond personages en objecten doet nog vermoeden dat je middenin een comic zit. Daar kunnen de sporadische tekstballonnen en 'KABOOMS' weinig aan veranderen. Bovendien kampen de graphics met tal van technische problemen. Schaduwen verdwijnen of verschijnen in een fractie van een seconde en de lipsynchronisatie voor personages is nagenoeg onbestaande. De oorspronkelijke XIII-tekenaar William Vance is jammer genoeg in 2018 overleden, maar misschien is het maar goed dat hij de release van deze game niet meer hoeft mee te maken.

Niet alleen ziet de game er minder goed uit dan het bijna twintig jaar oude origineel, de performance is bovendien ondermaats. XIII slaagt er niet in om een stabiele framerate te houden en binnen de kortste keren heb je ongetwijfeld hoofdpijn van de constante screentearing. Clipping-problemen zijn eveneens alomtegenwoordig: personages blijven om de haverklap haperen in, tussen of onder deuren en muren. Daarnaast doet de geluidsmix de nochtans uitstekende soundtrack van het origineel weinig eer aan. Zo klinken personages die vlak naast je staan soms alsof ze je vanuit de verte iets toeroepen. Bepaalde gebouwen en kamers hebben dan weer dode hoeken waar de muziek plots stilvalt. De vele bugs en glitches van XIII Remake werken soms op de lachspieren, maar uiteindelijk zijn het vooral bijzonder frustrerende technische problemen.

Het meest schrijnende probleem is echter de vijandige AI, of toch het gebrek daaraan. In het beste geval blijven je tegenstanders haperen achter kisten, muurtjes of andere objecten. Andere keren geven ze gewoonweg geen teken van leven, zelfs wanneer je vlak voor hen staat. Ook de houterige animaties van je belagers zijn vreselijk. Zo zijn death animations quasi volledig afwezig, waardoor vijanden van het ene moment op het andere plots op de grond liggen. Als ze tenminste niet door de ragdoll physics naar de andere kant van de kamer worden gekatapulteerd...

Op het vlak van gameplay blijft deze remake wel trouw aan het origineel, maar laat dat nu net het deel van de game zijn dat het minst goed oud is geworden. Terwijl de rudimentaire FPS-gameplay in 2003 nog te verantwoorden viel, ligt de standaard in 2020 toch een stuk hoger. Ongeveer de enige originele mechanic was destijds de mogelijkheid om vijanden te gijzelen en als levend schild te gebruiken. Door de gebrekkige AI en clipping-problemen - soms lijkt het wel alsof je letterlijk in je vijand kruipt - is die mechanic deze keer echter al snel eerder een last dan een lust. De remake bevat bovendien minder gameplay dan het origineel. De campaign is dan wel integraal overgenomen, maar de multiplayer is volledig uitgehold. Het enige wat daarvan overblijft, is de mogelijkheid om met vier personen in lokale multiplayer deathmatch of team deathmatch te spelen op een handvol maps. Zelfs de mogelijkheid om een wedstrijd verder op te vullen met bots is er niet, al is dat gezien de afschuwelijke AI misschien niet eens zo'n groot gemis.

Een groter mysterie dan de geheime identiteit van het hoofdpersonage in XIII blijkt uiteindelijk de vraag hoe deze game ooit eender welke kwaliteitscontrole heeft doorstaan. Het enige waar XIII Remake op kan hopen, is om uiteindelijk een plekje te verwerven in de lijst van games die zo slecht zijn dat je ze wel moet gespeeld hebben. In afwachting daarvan koop je echter beter voor een paar euro de originele XIII uit 2003. Die is intussen ook flink gedateerd, maar is nog steeds op eender welk vlak beter dan deze respectloze remake.

De XIII Remake review van Michiel vond plaats op de PlayStation 4.

Wil je na Michiels vernietigende oordeel toch de game zelf uitproberen? Dan kun je hier op eigen risico XIII kopen op Bol.com