Doom Eternal: The Ancient Gods Part 1 review - Meer van hetzelfde
Niet zo goddelijk.
De Doom Eternal: The Ancient Gods - Part 1 DLC review van Carl vertelt je of deze uitbreiding dezelfde hoge kwaliteit als de basisgame haalt.
Bethesda heeft een puike reputatie wat betreft downloadable content. The Outsider voor Dishonored 2, The Old Blood voor Wolfenstein: The New Order, of Mooncrash voor Prey... Stuk voor stuk zijn het hoogstaande uitbreidingen die de gameplay van hun hoofdgame overnemen en het een frisse smoel geven. The Ancient Gods Part 1 lijkt op het eerste zicht perfect in dat rijtje thuis te horen. Alleen vergeet het zijn eigen stempel op de formule te drukken, waardoor je vooral met een gevoel van déjá vu kampt.
The Ancient Gods windt er geen doekjes om. In de directe nasleep van de hoofdgame word je op een boorplatform gedropt en ga je onmiddellijk aan de slag met demonen doden en acrobatische puzzels oplossen. Het ritme blijft daarbij onverstoord hetzelfde als in de hoofdgame: je gaat van 'combat arena' naar combat arena met golven vijanden, gebruikt tussendoor acrobatische moves om de levels te doorploegen, en af en toe los je een kleine puzzel op om een collectable te verzamelen. De formule staat als een huis, want voor je het weet ben je een uur aan je beeldbuis geplakt om die ene pittige encounter nog één keer te proberen, of die verdomde Slayer Gate Key te vinden.
Al snel bekruipt je echter een gevoel van déjà vu dat tot het einde van deze DLC niet afneemt. Er zijn namelijk geen nieuwe wapens en mechanics in The Ancient Gods te vinden, waardoor de gevechten zo goed als niet te onderscheiden zijn van die in de hoofdgame. De enige uitzondering zijn drie nieuwe demonen, maar die vallen vooral in de negatieve zin op doordat ze op gespannen voet staan met de fundamenten van de combat. De kleine Turrets en mobiele Blood Maykrs zijn bloedirritant omdat je ze enkel vanop afstand met de Precision Bolt van je Heavy Cannon kunt uitschakelen. De nood om te vertragen en zo precies te zijn, onderbreekt je hele flow en leidt er vaak toe dat je tonnen gezondheid verliest. Ook de nieuwe 'Spirit' is een onaangename toevoeging. Deze irritante geest neemt bezit van normale vijanden, maakt er ware kogelsponzen van en kan enkel worden gedood door middel van de Microwave Beam-mod van je Plasma Rifle, die je verplicht om andere vijanden voorlopig te negeren. Deze nieuwe vijanden hebben dus een grote impact op de combat van Doom Eternal, en niet op een positieve manier.
Het enige waar The Ancient Gods toch het verschil maakt met de hoofdgame, is in zijn levels. Deze zijn niet enkel stukken langer dan in het origineel, maar blinken ook uit in presentatie. De openingsmissie op een boorplatform in een ruwe zee is simpelweg een grafisch huzarenstukje. Ook hier valt er echter kritiek te geven, want de heerlijke focus van Doom Eternal op exploratie is drastisch verminderd. Doordat je de game met alle upgrades op maximum start, vallen er met uitzondering van drie nieuwe support runes nauwelijks waardevolle dingen te vinden in deze grote levels. Die runes zijn trouwens allesbehalve creatief en voelen daardoor als een zeer halfbakken toevoeging aan.
The Ancient Gods - Part 1 laat dus geen verpletterende indruk na. Ja, de gameplay van Doom Eternal blijft uitstekend. Doordat ze DLC echter geen nieuwe wapens en mechanics heeft, zorgt het te familiare ritme van de levels ervoor dat je tijdens de volledige zes uur speeltijd met een onafschudbaar gevoel van déjá vu kampt. De drie nieuwe vijanden vallen bovendien in de negatieve zin op doordat ze irritant specifieke tactieken vergen om uit te schakelen. 'Meer van hetzelfde' is geen ramp wanneer de fundamenten van Doom Eternal zo sterk zijn, maar toch blijf je onvermijdelijk hongeren naar meer en meer betekenisvolle innovatie. En nu is het afwachten wat Part 2 doet.
De Doom Eternal: The Ancient Gods - Part 1 review vond plaats op de Xbox One X.