No Straight Roads review - Zingt een toontje lager
Een valse noot is toegestaan.
In de No Straight Roads review ontdekt Nathan of Metronomik een klinkend gevecht tussen rock en EDM presenteert of toch enkele valse noten slaakt.
Electronic Dance Music versus rock: welk genre is beter? In het gewone leven is dat een zinloze discussie, maar ontwikkelaar Metronomik maakt er in No Straight Roads het komische uitgangspunt van. In Vinyl City heeft een kwaadaardige EDM-liefhebbende regering rock naar de marginaliteit verwezen, en daar willen de bandleden Mayday en Zuke een mouw aan spelden. Gewapend met een gitaar en drumstokjes gaan ze de strijd met enkele beruchte figuren aan, waarbij je aanvallen timen op het ritme van de muziek essentieel is. Dat doet No Straight Roads sowieso met verve, maar veel zijwegen heeft de game niet te bieden.
Het doel van No Straight Roads is simpel: je moet zones van Vinyl City bevrijden door elke eindbaas ervan te elimineren. Eerst doorloop je een paar beveiligde sectoren gevuld met robots en drones, waarna je het tegen de baas opneemt die z'n imperium op geheel eigen wijze verdedigt. Alles beweegt op maat van de elektronische muziek: drones die schieten, robots die springen en daardoor niet raakbaar zijn, of schilden die opzij schuiven. Je moet dus je aanvallen goed timen en vooral tegenaanvallen ontwijken om heelhuids het level te doorstaan. Aangezien de muziek aanstekelijk werkt en de vijanden gekende patronen volgen, ben je al snel mee met het ritme dat de game je voorschotelt. Bovendien is de variatie in gameplay groot genoeg om je eigen tempo daarin te vinden, terwijl de gestage opbouw de instapdrempel laag houdt.
Dat is nodig, want No Straight Roads wil duidelijk een jonger publiek aanspreken. De EDM-bazen proberen wat stoer over te komen, maar een portie slapstick doorprikt hun serieuze persoonlijkheid. Daarnaast zijn de dialogen niet van het hoogste niveau en beperken ze zich tot wat kinderlijke beledigingen. Het is echter vooral Mayday die zich heel jong en enthousiast presenteert: ze is speels en krijst graag de boel bijeen, maar dat wordt al gauw redelijk irritant. De rustige, droge Zuke kan daarentegen niet genoeg voor evenwicht zorgen. No Straight Roads mag dan wel een fris en uitdagend opzet hebben, de personages en hun uitspraken trekken het niveau vaak naar beneden.
De randzaken in No Straight Roads zijn te beperkt om dat niveau weer op te trekken. In de overworld verzamel je namelijk Qwasa's waarmee je bijvoorbeeld straatlampen of drankautomaten van stroom voorziet. Dat levert je fans op, die dan weer als een soort XP dienen om skills in een skilltree vrij te spelen. Voorts kies je in de hub de special attacks die je op de triggers zet en plak je stickers op je instrumenten als tijdelijke upgrades tijdens baasgevechten. Veel meer valt er in de overworld echter niet te beleven, afgezien van enkele nietszeggende gesprekken met een toevallige voorbijganger. Ook in de hub houd je het snel voor bekeken. In de 'strategy room' ontvang je weliswaar een briefing over je volgende eindbaas, maar dat is niet meer dan een introductie omdat je geen echte strategie kunt toepassen. Behalve een paar skills en upgrades houdt No Straight Roads dus de hele game vast aan dezelfde opzet, waardoor je op den duur de interesse verliest.
De artstijl van de game redt nog net de meubelen. Elke eindbaas is bijvoorbeeld een bekende dj of virtuele artiest die z'n zone volledig thematisch heeft ingericht. Zo is Sayu een computergestuurde zeemeermin die in een schijnbare onderwaterwereld leeft. Muzieknoten schieten daar als luchtbellen uit de grond terwijl je je van koraal naar koraal verplaatst. DJ Subatomic Supernova hanteert dan weer planeetachtige discoballen en in dat gevecht ren je als satellieten om hem heen. Vinyl City zelf oogt wat kaal maar felle neonreclames smukken alles op. De kleurrijke, cartooneske personages en het uitkijken naar weer een originele setting in het volgende level geven je de grootste drijfveren om No Straight Roads te blijven spelen.
Metronomik slaagt zeker in het afleveren van de game die hij zelf voor ogen heeft. Alles ademt muziek en de aanstekelijke melodieën zorgen ervoor dat je snel mee bent met het ritme van rennen, aanvallen, springen en ontwijken. De artstijl maakt het plaatje des te aantrekkelijker, want elk level is keurig thematisch uitgewerkt en de personages zijn kleurrijk gepresenteerd. Hun dialogen daarentegen verzanden in kinderlijke tirades of flauwe humor, wat het niveau naar beneden haalt. Daarnaast ontbreekt het de game qua diepgang in content om echt te overtuigen. No Straight Roads wil graag een stoere wegpiraat zijn, maar blijft uiteindelijk te braaf op het rechte pad.
Voor deze No Straight Roads review speelde Nathan op de pc.