Life is Strange 2 review - Maakt rare sprongen
Daar heb je een broertje dood aan.
In de Life is Strange 2 review van Nathan lees je of Dontnod Entertainment erin slaagt om een nieuwe gameplaywind te laten waaien in een waardig vervolg.
Met Life is Strange leverde Dontnod Entertainment een opvallende verhaalgedreven game à la The Walking Dead af, maar gaf aan dat concept een unieke draai. Karakterontwikkeling, verrassende wendingen en coming-of-age zorgden ervoor dat het avontuur van Max en Chloe je van begin tot eind meesleepte. "Verandering van spijs doet eten", dacht Dontnod echter, want Life is Strange 2 heeft een geheel ander uitgangspunt en introduceert een nieuwe superkracht als centraal gameplayelement. Maar een onhandig vertelperspectief en een slabakkend, ongenuanceerd verhaal zorgen ervoor dat het niveau van het origineel nooit gehaald wordt.
Het grootste probleem met de centrale superkracht is dat het in de verkeerde handen ligt, namelijk in die van Daniel, en niet van het hoofdpersonage Sean. Sommige voorwerpen in de omgeving krijgen een extra optie zodat Daniel ermee aan de slag kan. Op geen enkel moment voer jij als Sean actief een handeling met die kracht uit. Bovendien geeft de superkracht het verloop van het verhaal niet mee vorm, en is het een overstatement om te zeggen dat er 'puzzels' mee worden opgebouwd; meer dan een boomstronk verleggen of een deur openmaken houdt het niet in, wat geen spanning creëert. De nieuwe superkracht is kortom geen originele invalshoek en haalt de essentie van Life is Strange onderuit. De game valt haast meer te omschrijven als een visual novel met point-and-clickelementen dan als een interactief verhaal, waardoor je betrokkenheid mist.
Daarnaast kampt Life is Strange 2 voortdurend met gekke tempowisselingen. Zo kent elke episode een bijzonder trage opbouw. Je voert veelal vervelende taakjes uit, zoals het knippen van marihuanabladeren of het bijvullen van een watertank. Als het tempo al laag lag, dan zorgt een tussenfilmpje evenmin voor verbetering. Meermaals moet je een volle minuut wachten tot iemand naar jou toekomt nadat je alles in die ruimte hebt bekeken, het game-equivalent van een gênante stilte dus. Nochtans tracht Dontnod je ook elke episode van je sokken te blazen met een paar dramatische gebeurtenissen op korte tijd. Hoewel die opeenvolging van scènes de game kort doen herleven, is het een mierzoet dessert na een mager hoofdgerecht. Je verliest daarbij vaak je aandacht, terwijl die dramatische scènes je niet kunnen overtuigen. Daardoor blijf je in Life is Strange 2 in elke episode op je honger zitten.
Life is Strange stond bekend om zijn technische schoonheidsfouten, maar maakte dat ruimschoots goed door zijn charme. In Life is Strange 2 is het echter moeilijk om nog naast de mankementen te kijken. De lipsynchronisatie is beter, maar staat nog niet op punt. Hier en daar zie je framedrops, en voorwerpen verdwijnen zomaar. Daniel moet jou volgen, maar blijft vaak hangen achter een rots. Water op de huid is dan wel aardig vormgegeven, maar schaduwen zijn bij diezelfde grafische instellingen geblokt. Een groot probleem is ook het stemmenwerk. Vooral Sean valt telkens terug op een klagende emotoon, waardoor je net minder met hem meeleeft. Stuk voor stuk kleine opmerkingen, maar het geheel zorgt ervoor dat je nooit volledig wordt meegezogen in het verhaal.
Wat het verhaal betreft, begaat Dontnod eveneens vergissingen. De studio snijdt namelijk het moeilijke onderwerp van raciale stereotypen in de Verenigde Staten aan, maar begaat daarbij de cruciale fout om zélf constant in stereotypes te vervallen. Een kwaadaardige drugsdealer, een fanatieke christen, verschillende blanke racisten... Allemaal worden ze zonder nuance naar voren geschoven, wat net het hele punt van het verhaal ondermijnt. Vooral wanneer een Mexicaanse vluchteling op een bepaald moment uit dat niet alle Mexicanen crimineel zijn maar je even later het tegenovergestelde voorbeeld te zien krijgt, wordt het duidelijk dat de boodschap van Dontnod volledig de mist ingaat door zwak schrijfwerk. Dat alles ondermijnt de authenticiteit waar Life is Strange 1 net zo sterk in was.
Dat betekent niet dat er niks goed te vinden valt in deze opvolger. Vaak genoeg geniet je van overweldigende beelden van de Amerikaanse natuur, met ingetogen indiemuziek op de achtergrond. Er zijn ook enkele interessante nevenpersonages die het verhaal even diepgang geven en bovenal valt de aandacht voor detail op, zoals een handgeschreven brief inclusief geschrapte woorden en de verzorgde omgevingen. Ook zorgen de dilemma's waarbij de tijd even stilstaat zoals vanouds voor de nodige spanning. Hoewel Life is Strange 2 in grote lijnen niet overtuigt, weet je dat je een game speelt die met liefde gemaakt is.
Life is Strange 2 maakt de verwachtingen na zijn geweldige voorganger niet waar. Het centrale gameplayelement ligt uit je handen en legt het verhaal nooit in een beslissende plooi. Daarmee schiet Dontnod al in de eigen voet. Bovendien is het tempo te laag om je bij de les te houden, terwijl de dramatische wendingen en cliffhangers een overdreven toemaatje lijken. Het verhaal kan de ontbrekende diepgang niet opvangen, want dat gaat door zwak en ongenuanceerd schrijfwerk de mist in. Het ondermijnt de vele goede bedoelingen die de ontwikkelaar heeft, want indrukwekkende beelden en knappe details zijn er bij de vleet. Life is Strange 2 haalt het niveau van zijn origineel niet: Max & Chloe hadden een bijzonder verhaal, maar dat van Sean & Daniel mist de nodige richting.
Nathan reviewde Life is Strange 2 op de pc.