Gamescom 2019: Empire of Sin hands-on & interview met Brenda Romero
Capiche?
De naam Romero doet wellicht een belletje rinkelen. Toch is het niet Doom- en Quake-veteraan John die met de nieuwe game Empire of Sin op de proppen komt. Aan het roer staat echtgenote Brenda Romero, een New Yorkse met een passie voor geschiedenis, strategiegames en humorvolle dialogen. Op Gamescom mocht ondergetekende alvast even met de game aan de slag om vervolgens enkele prangende vragen af te vuren.
Empire of Sin keert terug naar het Chicago van de jaren 20 - ook wel de beruchte Drooglegging genoemd. Een periode waarin een reveil van de waarden en normen van weleer zoveel als een federaal verbod op de verkoop van alcohol betekende. Openlijke alcoholconsumptie daalde, georganiseerde misdaad piekte. Officiële decreten en een lakse politiemacht werkten de vorming van criminele bendes alleen maar in de hand. En laat dat nu net Empire of Sins mikpunt zijn: de ongemakkelijke allianties tussen dranksmokkelaars en de arm der wet. Romero zelf haalde daarvoor inspiratie bij 'The Place' in Ogdensburg, een bar met een uitgestrekt verleden en een nog indrukwekkender drankaanbod.
In Empire of Sin speel je als een van veertien unieke bazen, elk met hun eigen achtergrondverhaal en vaardigheden. De wereldberoemde maffioso Al Capone en zijn aartsvijand Dean O'Banion kent menigeen, maar ook fictieve personages zoals Franklin Donovan en Goldie Garneau staan aan het hoofd van een criminele bende. Door hun bonussen voor combat, management en diplomatiek zijn bazen sterker dan gewoon voetvolk. Zo is Al Capone van bij aanvang goede vrienden met minstens één Italiaanse baas, terwijl Goldie haar natuurlijke charmes in de strijd gooit om betere deals af te dwingen. Gevraagd naar een eventuele favoriet antwoordt Romero: “Frankie sowieso (Franklin Donovan, geïnspireerd door Romero's grootvader die alcohol vanuit Canada smokkelde, nvdr), maar ik vind ook de zeventigjare Elvira Duarte geweldig. Je ziet niet meteen een baas in haar maar kennis en sluwheid spelen een grote rol.”
Heb je net een kroeg van een concurrent overhoopgeschoten? Dan bieden recruitable playable characters (RPC's) zich uit bewondering spontaan aan. RPC's beschikken over willekeurige traits die hen nu eens een aanwinst, dan weer een last maken. Zo kunnen twee onderbazen hopeloos verliefd zijn, waardoor de tortelduifjes tijdens een vuurgevecht plots een wapenstilstand uitroepen, of heb je een temperamentvolle rekruut met de trait 'Hair Trigger' die je orders niet altijd gehoorzaamt. Karakters ontwikkelen zich bovendien tijdens het spelen van de game, waardoor geen enkele playthrough dezelfde is. Te veel executies kunnen een RPC bijvoorbeeld de trait 'Cruel' geven, wat diplomatieke relaties mogelijk verzuurt. Gevolg: aan het einde van de demo een bloeddorstige dronkaard in Capones rangen. Empire of Sin beklemtoont interacties tussen personages en de veelheid aan mogelijke uitkomsten die hieruit voortvloeien - minder hoef je niet te verwachten van de designer van de Jagged Alliance-reeks.
Van de sfeervolle pianodeuntjes in menu's tot regenachtige boulevards, roodgetinte bordelen en knallende Tommy guns: Empire of Sin ademt een tastbare noir-sfeer, met duidelijke roots in het verleden. De geschiedenisfanaat op zoek naar meer komt hier duidelijk aan zijn trekken, zowel tijdens het managen van je drankimperium als bij het lezen van de in-game 'Police Files'. Niet alles is glitter en glamour, zo blijkt. De gedane research van het ontwikkelingsteam openbaart personages en gebeurtenissen die dan wel bijna vergeten, maar daarom niet minder belangrijk zijn, aldus Romero: “We willen dat de speler het nieuws van de dag, zoals de St Valentine's Day Massacre, kan lezen. Hopelijk kom je zulke dingen in de game tegen. Wil je meer over de Drooglegging weten, dan is er de krant die alle belangrijke gebeurtenissen van toen belicht.”
Geschiedenis vormt duidelijk niet de enige inspiratiebron voor Empire of Sin. Zo doet de wereldkaart met bezette panden verspreid over wijken zoals Little Italy sterk aan de Civilization-games denken. Economie en andere strategische beslissingen kun je zo real-time beheren. Die clandestiene kroeg van een concurrent net om de hoek kan een mooie bron van inkomsten en equipment betekenen, mits je erin slaagt de huidige eigenaar te verdrijven. Wedijveren jij en een rivaliserende bende om hetzelfde territorium, dan kun je hen onder meer de oorlog verklaren, een handelsovereenkomst aangaan of een sit-down met een andere baas aanvragen. Sit-downs bepalen het verloop van de rest van de game. Eindig jij elk gesprek met een kogel in het achterhoofd of besluit je voorlopig toch maar even samen te werken? De keuze is volledig aan jou wanneer je een van de beschikbare dialoogopties selecteert.
Bij gevechten schakel je dan weer naar turn-based combat over. De vergelijking met X-COM - dezelfde gameplay, maar dan bloediger - is nooit veraf: in een eenheid krijg je per personage een aantal beurten om een geschikte positie te kiezen, te herladen en de vijand onder vuur te nemen. Dekking zoeken is van het grootste belang. Een foute zet en enkele aanstormende gangsters resulteren immers al snel in de dood van een kompaan. Sterft jouw baas? Dan is het game-over.
Natuurlijk vormt een take-over slechts het begin van je criminele organisatie. Investeer je in gewapende beveiliging of tracht je net meer klanten naar je casino te lokken? Vergeet ook zeker niet voldoende in je brouwerijen te investeren. Slechte alcohol - Romero spreekt zelfs van het vergiftigen van je tegenstanders - is namelijk een no-go voor feestvierders. Al die aandacht verhoogt meteen de kans op razzia's, waardoor meer smeergeld voor de politie geen slecht idee lijkt. Handel je op de zwarte markt om je reputatie te verhogen of bedreig je iedereen die je in de weg staat? Iedereen zomaar ombrengen bemoeilijkt het smeden van allianties natuurlijk, terwijl die ene mol in je organisatie je een hoop poen kan kosten. Of je nu door geweld, omkoping of simpelweg de juiste vrienden je imperium managet, Empire of Sin bevat voldoende opties om jezelf na dertien jaar Drooglegging tot koning of koningin van Chicago te mogen kronen.
Empire of Sin is vooral een game van veel vragen en weinig antwoorden. Hoe jij te werk gaat, hangt volledig af van jouw gehanteerde strategie, de willekeurige startvoorwaarden en de wisselvallige groepsdynamiek. Zo veel zelfs dat Romero van een 'system soup' spreekt: “Een 'system soup' betekent dat er veel verschillende deeltjes één geheel vormen. Er is alcohol, er zijn financiën. Elke nederzetting op zich is een systeem. Je klanten zijn een systeem. De RPC's, de facties rondom je, de politie zijn allemaal een systeem. Er zijn dus vele individuele deeltjes, elk met hun eigen afhankelijkheden en doelen. Soms kan het overweldigend aanvoelen. Maar omdat het een historische game is, weten we dat het werkt. Omdat het vroeger ook gewerkt heeft, is er geen reden dat het dat hier niet zou doen.”
Empire of Sin lijkt hoe dan ook een gelaagde ervaring met aandacht voor detail en authenticiteit te worden. De personagegedreven strategiegame vinkt meerdere gameplayvakjes met succes af, biedt tal van managementopties en is bovenal een speelse representatie van de grimmige onderwereld. De 'system soup' mag aanvankelijk dan wel overweldigend klinken, over elk individueel onderdeel lijkt goed nagedacht. Bovendien spreken de geslaagde worldbuilding en het gedeelde DNA met games als Civilization en X-COM fans van strategie- en managementgames ongetwijfeld aan. Met een release in het voorjaar van 2020 rest er Romero Games nog voldoende tijd om de game bij te schaven. En tot dan moet je maar gewoon wachten. Capiche?