Strange Brigade review - Heerlijk avonturieren
Klassieke pulp op zijn allerbest.
Lang geleden stond de literatuur in het teken van de avonturenroman. In de jaren tussen beide wereldoorlogen gingen diverse fictieve helden in de verste uithoeken van het Britse Rijk op zoek naar glorie en rijkdom. Mocht dat je erg aan de originele Indiana Jones-filmtrilogie doen denken, dan weet je nu waar George Lucas zijn inspiratie vandaan heeft gehaald. Ontwikkelaar Rebellion put met Strange Brigade uit dezelfde bron, maar laat de nazi's achterwege. In het Egypte van de jaren dertig is de heksenkoningin Seteki na vierduizend jaar in een zeer slecht humeur ontwaakt. Het is aan de vier helden van de Strange Brigade om haar ondode leger een halt toe te roepen. Dat klinkt als een Left 4 Dead-kloon in een Indiana Jones-jasje zoals Warhammer: Vermintide dat eerder ook al succesvol was.
Het blijkt echter dat stille waters diepe gronden hebben, want Strange Brigade heeft heel wat meer te bieden. Dat begint met de uitwerking van het bronmateriaal. Alles ademt de sfeer van die tijd uit, inclusief schreeuwerige titels met een toepasselijk overdreven font en een erg enthousiaste voice-over. Het verhaal neemt zichzelf niet al te serieus, maar het is vooral de verteller die je met zijn droge Britse humor regelmatig laat lachen. Pauzeer de game en hij vraagt je om ook thee voor hem mee te nemen. Blaas alles op en je krijgt een opmerking over je subtiele werkwijze. Kom je er met een puzzel niet uit, dan geeft hij als tip dat om je heen kijken wellicht helpt en hij vraagt zich hardop af wie toch al die brandende kaarsen overal aansteekt. De humor werkt aanstekelijk en geeft de game een onweerstaanbare charme.
Hetzelfde geldt voor de levels, want die zijn tot de nok toe gevuld met vijanden, puzzels, vallen en geheimen waardoor je blijft spelen. De campaign telt in totaal negen levels en per missie ben je zo anderhalf uur zoet. Wil je het maximale eruit halen en alles ontdekken, dan moet je een level meerdere keren doorlopen, wat de herspeelbaarheid ten goede komt. Het is geen straf om de omgevingen opnieuw uit te kammen, want het ziet er allemaal prachtig uit en het oog voor detail is ongekend. Licht schijnt door nauwe doorgangen een grot binnen, schorpioenen schieten over de vloer en als je een schatkist opent, springt er ineens een skelet omhoog dat je hart doet overslaan. De levels zijn erg verticaal en open, met prachtige vergezichten tot gevolg. Dankzij de verschillende thema's is er ook voldoende variatie.
Diezelfde afwisseling vind je terug in de gameplay. Iedere missie begint met een korte introductie waarna je de omgeving verkent. Je progressie is lineair, maar er zijn voldoende zijpaden waar je verborgen schatten kunt vinden. Het helpt ook om goed te luisteren tijdens het spelen. Hoor je een kat, dan staat er ergens een blauw beeldje in de buurt. Vind je er zes, dan heb je aan het einde van de missie toegang tot een speciale kamer gevuld met goud. Naast luisteren moet je goed uitkijken waar je loopt. Overal zijn er vallen, zoals spietsen die uit de grond schieten of vallende rotsblokken. Het voordeel is dat je ze vaak zelf kunt activeren om je vijanden uit te schakelen. Je doet tijdens een missie niet constant hetzelfde, waardoor de game nooit repetitief wordt en je met plezier je zakken blijft vullen.
Met het gevonden goud koop je nieuwe wapens voor alle personages of een krachtig wapen met beperkte munitie dat je tijdelijk in een missie gebruikt. Met gems verbeter je de wapens zodat ze elementaire krachten krijgen waarmee je vijanden bijvoorbeeld in brand zet. Door alle relics te verzamelen speel je punten vrij die je gebruikt om je magische amulet te verbeteren. Als je zielen verzamelt, loopt het amulet vol, waardoor je bijvoorbeeld geesten kunt oproepen die met je meevechten. Ieder nieuw level speelt een andere magische aanval voor je personage vrij. Hoewel je kunt kiezen tussen vier verschillende personages zijn hun uitrustingen onderling uitwisselbaar. Het enige verschil zit in de unieke magische krachten, waardoor het niet echt uitmaakt met wie je speelt en het vooral op uiterlijke voorkeur aankomt.
Dat kan niet gezegd worden voor de multiplayer. De game bevat een zogenoemde 'drop in/drop out'-co-opmodus zodat iedereen op elk moment kan komen of gaan. Dat werkt op zich prima, maar er zijn slechts beperkte communicatiemiddelen voorhanden. Met een headset op kun je wel praten, maar de meeste spelers doen dat niet. Daardoor doet iedereen maar wat en is het aan jezelf om zo snel mogelijk gezondheid of goud op te rapen voordat een ander het 'pikt'. De game sluit wel bepaalde stukken af, zodat iedereen aanwezig moet zijn om verder te kunnen, wat ergernissen voorkomt. Friendly fire staat uit, dus je loopt elkaar tijdens gevechten niet in de weg. Tenzij het explosieven of vallen betreft, dan moet iedereen uitkijken. Het is een kleine smet die volledig wegvalt zodra je met vrienden aan de slag gaat. De game is daarnaast prima alleen te spelen zodat je overal rustig de tijd voor kunt nemen.
Dat is iets wat Rebellion overduidelijk ook tijdens de ontwikkeling van Strange Brigade gedaan heeft. De game is tot in de puntjes afgewerkt en bevat meer diepgang dan je aanvankelijk verwacht. De campaign is geen slap tussendoortje en het bronmateriaal wordt optimaal benut. De opmerking over de communicatie in de multiplayer is meer een gemis dan echt harde kritiek. Daarnaast doet Rebellion er alles aan om de ervaring fris te houden zodat je kunt blijven spelen. Geen enkele feature van de game innoveert en je hebt het allemaal al eens eerder gezien, maar dat doet absoluut geen afbreuk aan het plezier. Strange Brigade is dan wellicht geen essentiële aankoop, het is wel absoluut een aanrader - zowel alleen als met een groepje vrienden. Tally-ho!
Voor onze Strange Brigade review speelde Johnny op een PlayStation 4 Pro.