Life is Strange: Before the Storm - Episode 3 review - De hel is leeg
Hell is Empty.
Prequels zijn rare beestjes. Je weet al welke feiten erop volgen en het gevaar dat ze meer vragen stellen dan oplossen loert om de hoek. In het beste geval geeft een prequel je meer inzicht in de gebeurtenissen van een originele titel. Op die manier levert Deck Nine met Life is Strange: Before the Storm een game met twee gezichten af. Je hebt het gevoel dat er heel wat onderbelicht blijft, maar je leert Chloe Price als personage beter dan ooit kennen.
Een aantrekkelijke visuele stijl kan daarbij helpen, en Before the Storm overtreft op dat vlak zelfs het origineel. In episode drie kijk je bijvoorbeeld door een denkbeeldige verrekijker en zie je in enkele scènes het tragische verleden van Rachels vader. Bovendien is met de gebrekkige lipsynchronisatie uit het origineel komaf gemaakt en bewegen de personages op een meer levendige en natuurlijke manier. Dat alles wordt ondersteund door de onafscheidelijk geworden en stemmige indiemuziek.
Ook het stemacteerwerk is zoals gewoonlijk geloofwaardig, hoewel de originele stemactrice van Chloe door een vakbondsstaking had afgezegd. Haar vervangster brengt het er goed van af en de gelijkenis is treffend, maar ze spreekt vaak geveinsd aarzelend en minder veelzijdig. Daardoor komt de klad er weleens in, aangezien de dynamiek van de 'echte' Chloe ontbreekt. De stem van nieuwkomer Rachel Amber had je voordien nog nooit gehoord maar zit het personage als gegoten.
Na de spreekwoordelijke bom aan het eind van de tweede episode moet Chloe Rachel als nooit tevoren steunen. Hun relatie nam al een vliegende start en is sindsdien alleen maar intens gebleven. Dat lijkt een beetje geforceerd, maar het weerspiegelt ook de manier waarop zij in het leven staan: impulsief, levenslustig en avontuurlijk. Je keuzes bepalen daarnaast niet óf je Rachel steunt, maar in hoeverre je dat doet. in ieder geval helpt de ontwikkeling van hun relatie jou om de Chloe in de originele game beter te begrijpen.
Desondanks tast Before the Storm de grenzen van het genre niet af. Je beslissingen hebben weliswaar een uitwerking, maar de 'grote keuzes' blijven uit. Bovendien zijn de gevolgen ervan relatief, want je hebt hier nog altijd met een prequel te maken. Je betreurt of aanvaardt een keuze gewoon, want je kunt niet zoals Max de tijd terugdraaien. Jouw houding tegenover het verloop van de game is belangrijker dan dat verloop zelf. Wat er uiteindelijk gebeurt, spreekt dus in de eerste plaats je emoties aan.
Dat komt vooral doordat je je mening over bepaalde personages moet bijstellen. Gaandeweg kom je over de belangrijkste personen meer te weten. Niemand is helemaal goed of slecht: kijk maar naar drugdealer Frank die zich heel stoer voordoet, maar ook zijn goed hart kan tonen. Niemand is perfect en de wereld is niet zwart-wit, en Deck Nine speelt vlotjes met die verschillende tinten grijs. Voor één personage echter is de omslag wat overdreven, waardoor het cliché dat de ontwikkelaar eerst wou vermijden uiteindelijk toch bevestigd wordt.
Enkele vragen die je je in de originele game stelde, zijn opgelost. Die handelden dan vooral over Chloe's gedrag, haar emotionele band met Rachel en de verhouding tot haar moeder, haar stiefvader en haar ex-school. Er blijven echter heel wat vragen over en Before the Storm stelt er nog een paar bij. Je weet niet zeker wat er gebeurt in de aanloop naar Life is Strange, en meer dan een onheilspellende knipoog krijg je niet. Bovendien heeft Rachel Amber als personage potentieel voor nog een game. Daarom ervaar je het einde van deze prequel mogelijk als afgerammeld.
Deck Nine heeft zijn belangrijkste belofte waargemaakt: een prequel maken die volledig rond Chloe draait en haar personage flink doorgrondt. Daarnaast heeft de ontwikkelaar de mythische Rachel Amber vlot geïntroduceerd en haar meteen een stevige achtergrond meegegeven. Het stemacteerwerk en de visuele stijl komen de geloofwaardigheid ten goede. Anderzijds speelt Before the Storm niet met de grenzen van het genre van op keuzes gebaseerde games en zijn de gameplaymogelijkheden beperkt. Uiteindelijk blijf je met wat vragen zitten, waardoor de prequel de verwachtingen niet helemaal inlost. De pluspunten zorgen er echter voor dat je playthrough niet vergeefs is geweest.