WipEout Omega Collection review - Nostalgie in een hypermodern jasje
Nostalgie in een hypermodern jasje.
In 1995 druk ik de disc van de eerste WipEout in mijn PlayStation. Ik bevind mij op het zolderkamertje van mijn beste vriend, een gepassioneerd audiofiel met een installatie waar je u tegen zegt. Al snel knalt er opzwepende dance en techno uit de speakers die de razendsnelle gameplay met antizwaartekrachtschepen begeleidt. WipEout was vitaal voor het hippe imago van de PlayStation. Na jarenlange afwezigheid is het echter de vraag of de WipEout-formule nog steeds zo hip is en dezelfde impact kan maken.
De WipEout Omega Collection verzamelt alle content van WipEout HD (een bundel bestaande uit WipEout Pure en WipEout Pulse), de WipEout HD Fury-uitbreiding en de PlayStation Vita-game WipEout 2048. De collectie bevat in totaal 26 parcoursen, 46 schepen en 9 gamemodi. Iedere game heeft zijn eigen campaign, maar je kunt ook de Racebox gebruiken om zelf een match samen te stellen. Daarnaast is er ondersteuning voor lokale splitscreen en online multiplayer. Oftewel: je krijgt een totaalpakket bestaande uit twaalf jaar WipEout, met heel diverse content.
Het geheel is volledig vanaf de grond opgebouwd en ondersteunt op de PlayStation 4 een 1080p- en op de PlayStation 4 Pro een 4K-resolutie. Ongeacht je console draait de game constant aan 60 frames per seconde. Zodra je de eerste match opstart, valt je mond open van verbazing. Op geen enkel moment krijg je de indruk dat dit een oude game is die opnieuw is opgepoetst. WipEout heeft er nog nooit zo strak uitgezien. Ook al schiet je met hoge snelheid over de baan, er is geen hoekje overgeslagen en de afwerking is fenomenaal. Je racet over prachtige parcoursen in levendige kleuren terwijl adembenemende vergezichten je uitzicht sieren.
Het blijft echter niet bij een grafische update, want ook het geluid is onder handen genomen. Het oppakken van een speed pad, het inzetten van een power-up of het simpelweg luisteren naar de motor van je schip; alles klinkt haarscherp. Maar bij de WipEoutgames draait het vooral om de soundtrack. Sony grijpt naar een aantal eerdere tracks terug, waaronder nummers van The Chemical Brothers, The Prodigy en Boys Noize. Die worden aangevuld met nummers van meer recente artiesten zoals Soundprank en Metrik. Hoewel het nog steeds genieten is, zijn er toch ook enkele lacunes. Zo mis je vooral Cold Storage dat de soundtrack van de eerste WipEout domineerde. Daarnaast is er ook niets van Orbital te horen. Het nummer P.E.T.R.O.L definieert in belangrijke mate de sound van WipEout, maar is nu nergens te bekennen.
Dat is echter een kleine smet op een anderzijds liefdevol gepolijst product, dat bijna uit zijn voegen barst van de content. Door je in de campaigns niet meteen overal toegang tot te geven, kun je op je gemak alles vrijspelen en ben je uren zoet. Je kunt argumenteren dat het voor veteranen niet eerlijk is om alles nogmaals te moeten vrijspelen, maar anderzijds is er zoveel content dat je door het bos de bomen niet meer zou zien. De designkeuze is dan ook zeker te verdedigen, omdat nu niets ondergesneeuwd raakt.
De vele gamemodi bieden bovendien voor elk wat wils. Je bepaalt zelf of je over parcoursen die als een achtbaan aanvoelen wilt racen of dat je liever vecht met power-ups zoals mijnen en mitrailleurs. De computergestuurde tegenstanders doen hun werk uitstekend en schalen netjes mee afhankelijk van hoe moeilijk jij het jezelf wilt maken. Zo kunnen veteranen direct aan de slag en nieuwkomers geleidelijk aan wennen.
Iedere game heeft ook zijn eigen nuances waardoor er voldoende variatie tijdens het spelen is. Je bent namelijk niet aan een bepaalde campaign gebonden en kunt vrij wisselen wanneer je wilt. Zo zijn de Detonator- en Eliminator-modi uit Fury meer gericht op vechten en nog het beste met een Deathmatch-modus te vergelijken. WipEout 2048 valt op door de parcoursen die zich op nog herkenbare plaatsen zoals de Brooklyn Bridge in New York afspelen. Zowel HD als Fury bevinden zich verder in de toekomst en dat is aan de racebanen te zien. In Empire Climb race je over een baan die als een slang om een wolkenkrabber slingert. Beide games leunen ook zwaar op de Zone-modus waarbij de snelheid steeds verder wordt opgevoerd.
Ongeacht welke modus of game je speelt, blijven de besturing van je schip en het verloop van een match hetzelfde. Je beschikt over verschillende manoeuvres zoals de Barrel Roll om gevaar te ontwijken en je zoekt constant naar speed of weapon pads om de concurrentie voor te blijven. Beslissingen moeten snel gemaakt worden. Zet je nu je Turbo in waardoor je meerdere weapon pads mist of wacht je beter tot het einde van de race? Net zoals in Mario Kart hebben wapens een enorme invloed op het verloop van een match. Gebruik je bijvoorbeeld op het juiste moment de Quake, die een enorme schokgolf over de baan laat gaan, dan kun je in een paar seconden van de laatste naar de eerste plek schieten. De hoge snelheid, het ruime arsenaal aan mogelijkheden en je tactische opties houden iedere race keer op keer spannend.
Hoewel de WipEout Omega Collection technisch gezien geen nieuwe content heeft, komt het geheel toch fris over. De hoge afwerkingsgraad slaagt erin de game als nieuw te verkopen. Tel daar de enorme hoeveelheid content bij op en je hebt een collectie die met gemak zowel een oud als nieuw publiek bekoort. Aan het fundament mag dan niets veranderd zijn, toch staat de WipEout-formule als een huis. Hoewel de soundtrack niet het niveau van zijn voorgangers haalt, is er nog steeds geen andere futuristische racer met zoveel stijl. De WipEout Omega Collection is het ultieme eerbetoon aan een legendarische serie die je alleen maar meer naar een nieuw deel doet verlangen.