Mass Effect: Andromeda review - Androme-ddelmatig
Androme-ddelmatig.
Hoe volgt Mass Effect: Andromeda een van de meest gevierde gamereeksen aller tijden op? Door 600 jaar te laten voorbijgaan en naar een ander sterrenstelsel te reizen, aldus ontwikkelaar BioWare. Het vierde deel in de space opera-serie is een nieuwe start, maar moet tegelijk ook veteranen verwelkomen. Het is een fijn koord om op te dansen, en eentje waar de game met bijzonder weinig elegantie van tuimelt.
Mass Effect: Andromeda bergt de vernietiging van alle levende wezens door de Reapers op en kiest voor de tegenovergestelde aanpak. Als Pathfinder Ryder is het jouw taak om leven in het Andromedastelsel te verspreiden. Je verkent daarbij onbekende, ruwe planeten en zoekt naar manieren om ze bewoonbaar te maken. Het is een prikkelend uitgangspunt dat BioWare succesvol ten uitvoer brengt. Wanneer je met je schip Tempest landt en enkele schuchtere eerste stappen zet op de bizarre junglewereld Havarl, voel je je even als een intergalactische Columbus.
Je extra mobiliteit is daarbij onontbeerlijk. Planeten verkennen met je uit de kluiten gewassen Nomad is een heuse verbetering tegenover de stroeve Mako uit de eerste Mass Effect. Door te wisselen tussen de 4x4-modus en de snelle modus raak je met gemak waar je maar wilt. Ook te voet klim je veel gemakkelijker dankzij je jump kit. De ondergrondse vaults benutten dat volop door je enkele genietbare parcoursen voor te schotelen, maar vooral tijdens gevechten steelt die mobiliteit de show.
De vorige games wisten al intense vuurgevechten voor te schotelen, maar Mass Effect: Andromeda verbetert die degelijke basis door de mobiliteit. Je kunt zelfs een tegenstander achter cover raken door hoog te springen, even in de lucht te zweven en je machinegeweer te ontladen. Het rigide coversysteem heeft ook plaatsgemaakt voor een soepeler systeem waarbij Ryder automatisch hurkt bij en aanschurkt tegen dekking.
De zeer uitgebreide skill trees vormen het laatste puzzelstuk van de verbeterde gevechten. Hier maakt Mass Effect: Andromeda zijn belofte van 'spelen hoe je wilt' helemaal waar. Je kunt uit dozijnen skills kiezen met een fundamentele impact op je gevechtsstijl. Met de Singularities skill trek je vijanden uit cover, waarna je ze met gemak vanop een afstand snipet. Kies je voor Charge, dan beuk je een tegenstander overeind om daarna met een shotgun in de hand de klus te klaren. Veel van de skills zaten al in de eerdere games, maar nu kun je naar hartenlust combinaties maken en experimenteren. Niks moet, alles mag.
Die lijn trekt zich door in de research- en development-takken. Door omgevingen te verkennen en met NPC's te praten vind je onderzoeksprojecten. Om die in de praktijk om te zetten, heb je dan weer talloze grondstoffen nodig die je verkrijgt door in sterrenstelsels planeten met een probe uit te zuigen en het oppervlak van planeten met je Nomad aan te boren. Dat wakkert opnieuw het pionierschap aan: het idee dat je de omgeving naar je hand zet om je volk te laten overleven. De verhaal- en gameplayelementen vormen op die manier een lus, waarbij zowat alles dat je doet naar een bepaald doel toe werkt.
Maar om die doelen te bereiken, heb je veel geduld nodig. De levels van Mass Effect: Andromeda zijn deze keer kleine open werelden. De vrijheid om te gaan en staan waar je wilt, is verfrissend voor de reeks, maar het design lijdt aan de typische openwereldkwalen. Je map is gevuld met icoontjes van locaties, side quests en voorwerpen, maar door de heel voorspelbare patronen ben je eerder een boodschappenlijstje aan het afwerken dan ruimtepionier te zijn. Het was al een probleem in Dragon Age: Inquisition, en BioWare heeft daar duidelijk geen lessen uit getrokken.
De saaie openingsuren van de game strooien nog meer zout in de wonde. Tijdens de eerste vijf uren verken je naast het grauwe en lelijke Habitat 7 ook de steriele omgevingen van de Ark en de Nexus. Daar valt het op hoe bang BioWare is om aan de formule van de oorspronkelijke trilogie te sleutelen. Andromeda wordt naar voren geschoven als een frisse start voor Mass Effect, maar dat vertaalt zich niet naar je scherm. De krogan en salarians hebben nog steeds een moeilijke relatie, en behalve de kett en de minimaal aanwezige angara zijn er geen nieuwe rassen. Zelfs in dit ander sterrenstelsel is het moeilijk om geen déjà vu te hebben.
De allergrootste problemen van Mass Effect: Andromeda bevinden zich echter op het vlak van afwerking. De animatie in de game is namelijk rampzalig. Personages staren je tijdens gesprekken met dode ogen aan en bewegen hun kaken tijdens het spreken op een onnatuurlijke manier. Het gooit bakken roet in het eten van de hele role play-ervaring, want je gelooft op geen enkel moment dat de personages wezens van vlees en bloed zijn. De dialogen verkwanselen dat eveneens, met gesprekken die pijnlijk oppervlakkig of ronduit onnatuurlijk zijn. Wacht maar tot je in de Nexus een intimiderende politica ontmoet die claimt dat haar gezicht moe is.
En er zijn nog onaanvaardbare situaties. De frame rate keldert regelmatig, zowel tijdens de gameplay als tijdens de tussenfilmpjes. Niets trekt je zo hard uit de ervaring als je stuurman die aan het tempo van een powerpointpresentatie naar je toe wandelt. Wat er nog een schepje bovenop doet, zijn de glitches tijdens vuurgevechten. Zo strekte de stoere Cora op een bepaald moment als een paspop al haar ledematen uit en kwam ze over de grond naar me toe geschoven. Pas door een oude savegame te herladen verdween de glitch.
Mass Effect: Andromeda schittert wanneer je nieuwe planeten verkent. Met je Nomad en jump kit maak je je titel van Pathfinder volledig waar. De gevechten zijn bovendien enorm verbeterd. Nu manoeuvreer je vliegensvlug en maak je daarbij gebruik van een enorm aanbod aan skills. Kortom: je speelt volledig hoe je wilt. Tot de pijnlijke technische problemen roet in het eten gooien. De animaties en dialogen zijn ondermaats, de frame rate keldert regelmatig en er zijn onaanvaardbaar veel glitches en bugs aanwezig. BioWare slaagt er dus simpelweg niet in om zijn doelstelling te verwezenlijken: dit is geen nieuw begin voor de Mass Effect-reeks, maar wel een brave voortzetting die risico's schuwt.