Assassin's Creed film review - Maakt vreemde sprongen
Maakt vreemde sprongen.
Hoe maak je een goeie film gebaseerd op een game? Het is een vraag waar slechts weinig films het antwoord op weten. Blijf te dicht bij het bronmateriaal zoals Warcraft, en alleen de fans vinden het interessant. Wees te vrij in je behandeling, en je eindigt met een gemiste kans zoals Hitman of Resident Evil. Misschien is de ideale verfilming wel een film die daadwerkelijk speelt met het materiaal en de meest interessante punten uit de game tot iets nieuws verwerkt. Vanuit dat perspectief vertrekt Assassin's Creed, de verfilming van Ubisofts serie door regisseur Justin Kurzel.
Assassin's Creed wijkt mijlenver af van het origineel, maar past toch moeiteloos in de rest van de serie. Het is een film die soms veel dommer is dan hij zelf denkt, en soms veel slimmer dan hij voorkomt. Het is zowel een terugkeer naar enkele van de sterkste punten uit de reeks, als een totaal negeren van alles waar de games om bekend staan. Het is tegelijkertijd een slechte film met goede kanten en een goede film met zware tekortkomingen. Maar wat het ook is, Assassin's Creed is allesbehalve een voor de hand liggende verfilming.
Het verhaal staat op zichzelf, maar speelt zich gelijktijdig af met de games, waardoor het in theorie toegankelijk is voor zowel trouwe fans als nieuwkomers in de serie. Het hoofdpersonage Callum Lynch (Micheal Fassbender) is een moordenaar die door de Tempeliers Dr. Rikkin (Jeremy Irons) en zijn dochter Sofia (Marion Cotillard) in de Animus gestopt wordt om het leven van zijn verre voorouder Aguilar de Nerja te beleven. Die Assassijn leefde ten tijde van de Spaanse Reconquista, en kent de locatie van de door de Tempeliers begeerde Apple of Eden. Het dilemma is dan ook duidelijk: speelt Lynch hun spel mee, of zit een band met de Assassijnen hem tegen wil en dank in het bloed?
Hoewel het uitgangspunt een typisch Assassin's Creed-verhaal is, kiest de film een andere richting dan de games. Hier draait namelijk niet alles om een historisch spektakel vol acrobatische Assassijnen. Het leven van Aguilar staat duidelijk op de tweede plaats en krijgt weinig aandacht. De film zet in op minimalisme in het verleden, maar laat meer weg dan goed is. Kurzel zaagt planken van het dikste hout, en als gevolg missen de personages persoonlijkheid. Wat overblijft, is een eindeloze serie gewichtloze actiescènes, die door de weinig overtuigende digitale kleurbewerking en waas doen denken aan amateurische films. Het is ongeveer even spannend als iemand anders Assassin's Creed zien spelen, alleen is de camera ditmaal verwarrender. Daardoor worden de stukken die het meest de games volgen het zwakste punt van de film.
Het aandachtspunt ligt dus in het heden. Assassin's Creed is vooral geïnteresseerd in wat het betekent om het leven van je voorouders te ervaren. De film gebruikt het concept van de Animus om vragen over identiteit en vrije wil te verkennen. Als jij de ervaringen van iemand anders beleeft, waar ligt dan de grens tussen jezelf en het verleden dat jou voorging? Gelooft Lynch daadwerkelijk in de code van de Assassijnen, of maakt hij zijn beslissingen omdat hij niet langer zijn eigen trauma kan onderscheiden van de Nerja's ervaringen? Die vragen hebben altijd al onder de oppervlakte van Assassin's Creed gelegen, maar Kurzel trekt ze naar de oppervlakte. Die kwesties zijn in goede handen bij de regisseur van Macbeth en Snowtown. Ook Fassbender en Cotillard voelen zich thuis in die thema's. Door zich te richten op vraagstukken waar de games zelf met ieder deel minder aandacht aan besteden, komt de film veel beter tot zijn recht als een uitbreiding op en toevoeging aan de serie.
Het script vergalt die interessante aanpak echter met houterige expositie en humor die nooit het doel raakt. Daardoor is het acteerwerk van fantastische acteurs als Fassbender, Cotillard en Irons vaak ongeïnspireerd. Hoewel de cinematografie de scènes in de moderne tijd prachtig in beeld brengt, is het door die gebreken bijna onmogelijk daadwerkelijk bij de film betrokken te raken.
Ubisoft hoopt met deze film meer mensen te interesseren voor de games, en tegelijkertijd een film voor de fans te maken. Kurzel levert echter een film die aan beide groepen voorbijgaat. Het verhaal staat volledig los van alles waar de serie bij het publiek om bekend staat, en het is een opzettelijk desoriënterende ervaring die weinig nieuw bloed naar de controllers lokt. Maakt dat dit experiment tot mislukking? Nee. Kurzels aanpak is gedurfd en origineel. Assassin's Creed werpt constant nieuwe ideeën op, en zelfs als het merendeel daarvan plat valt door het gebrekkige script en slechte CGI, is zijn aanpak enorm interessant. Assassin's Creed is geen goede film, maar nog nooit eerder is een game zo interessant verfilmd. Kurzel beseft het maar al te goed: niks is waar, alles is toegestaan.
Assassin's Creed draait vanaf nu in de Belgische bioscopen en is vanaf 5 januari 2017 in Nederland te zien. Lees hier Assassin's Creed - 5 dingen die je moet weten.