Retrofiel - Lufia 2 verdient het niet om vergeten te worden

Vroeger, toen alles beter was… Toen je nog regelmatig het stof uit je cartridge moest blazen. In Retrofiel gaat een van de redacteurs van Eurogamer Benelux terug naar de goede oude tijd. Nostalgicus Randolf haalde zijn Super Nintendo van zolder om een van zijn favoriete games uit zijn jeugd te spelen.

Denk je aan RPG's uit het Super Nintendo-tijdperk, dan denk je natuurlijk aan Final Fantasy en Chrono Trigger. Graaf je wat dieper, dan ontdek je pareltjes als Secret of Mana, Illusion of Time en Terranigma. Ergens in de vergetelheid vind je ook Lufia 2: Rise of the Sinistrals terug. En dat is zonde, want die game kan zich makkelijk met de grootste titels uit die tijd meten. Ook anno 2016.

Lufia 2: Rise of the Sinistrals is het vervolg op Lufia and the Fortress of Doom, maar als Europese gamer in de jaren '90 zou je dat niet zomaar kunnen weten. Hier lanceerde de RPG simpelweg als 'Lufia', omdat de originele game hier nooit is uitgebracht. Nintendo zette echter alles op alles om de sequel hier toch aan te laten slaan. De game werd volledig naar het Nederlands vertaald en werd ook met een guide geleverd. De walkthrough hierin beslaat de game van begin tot eind, en is ook helemaal in het Nederlands.

Rise of the Sinistrals kon slagen omdat het eigenlijk een prequel op The Fortress of Doom is. Lufia 2 eindigt in een gevecht tegen de Sinistrals, waar het verhaal van de originele game ooit mee startte. Daarin is al te zien dat Rise of the Sinistrals een ambitieuze schaal heeft, zeker voor zijn tijd. Je begint dan wel vrij standaard als de held die onderzoekt waarom er telkens meer monsters tevoorschijn komen, maar al snel gaat het avontuur kanten uit die je niet verwacht.

Halverwege de reis maak je bijvoorbeeld ineens een forse sprong in de tijd. Waar hoofdrolspeler Maxim begon als nonchalante monster-doder, is hij nu vader van een zoontje. De moeder heb je in de loop van de game leren kennen en heeft samen met je gevochten. Maar het is níet de 'love interest' die de game je de hele tijd voorhield, wat ervoor zorgt dat de relatie tussen de personages een volwassen randje heeft. Het leven van die personages loopt niet altijd zoals verwacht of gehoopt, net zoals in het echt.

Hoewel je blijft spelen omdat je om de personages geeft, verveelt ook de gameplay niet snel. Dat is vooral te danken aan de veelzijdigheid van het turn-based gevechtssysteem. Naast de standaard fysieke en magische aanvallen schuilt de diepgang in speciale vaardigheden die aan je equipment gekoppeld zijn. Zo loont het soms om niet puur het sterkste zwaard te gebruiken, maar juist een zwakker wapen met een elektrische aanval als extraatje. Sommige vijanden zijn daar dan weer zwak of juist sterk tegen.

Niet alleen wapens, maar ook helmen, schilden en ringen hebben zo hun eigen speciale technieken, waardoor je gedurende de game blijft mixen en matchen. In elk nieuw dorpje ren je dan ook als eerste naar de winkel om te kijken hoe je je arsenaal nog verder kunt uitbreiden. Daarnaast vind je onderweg nog capsule-monsters, een soort Pokémon die je tijdens de gevechten helpen, maar die je niet zelf kunt besturen. Wel voer je ze items om ze sterker te maken en ze te laten evolueren, wat wederom een extra laag aan het gevechtssysteem geeft. Want welke neem je mee, en hoe erg zit je in de penarie als ze het vertikken om aan te vallen?

Dat je vijanden gewoon rond ziet lopen en het gevecht pas begint zodra je naast ze staat, zorgt er tevens voor dat Lufia 2 nu nog steeds zo speelbaar is als vroeger. Als je in de loop der jaren wat minder geduldig bent geworden voor random encounters, is dat een zegen, want je kunt veel gevechten gewoon vermijden.

Nog een onderscheidende factor van andere RPG's uit die tijd is de focus op puzzelen. Er zitten behoorlijk gemene breinbrekers tussen, die niet zouden misstaan in een gemiddelde Professor Layton-game. De meeste dungeons hebben wat dat betreft duidelijk van The Legend of Zelda afgekeken. Het zijn doolhoven vol gesloten deuren, schakelaars, meerdere verdiepingen en geheime doorgangen. Je vindt er ook items als de hookshot en bommen, waarmee je soms in eerdere dungeons nog wat extra geheimpjes kunt vinden.

Lufia 2: Rise of the Sinistrals heeft zeker zijn steentje bijgedragen aan de gloriedagen van de Japanse RPG. Nu hoor je eigenlijk niet zoveel meer van de serie. In 2010 lanceerde nog een remake van Rise of the Sinistrals voor de Nintendo DS. Square Enix maakte er een 3D actie-RPG van die net zo snel weer was vergeten als dat 'ie in de winkels lag, en overigens ook niet in Europa uitkwam. Net zoals de delen voor de Game Boy Color en Game Boy Advance, die daarvoor ook alleen in Japan en de Verenigde Staten lanceerden.

Mocht je Lufia 2 na al die jaren tweedehands eens tegenkomen, pik 'm dan gewoon mee. Sluit je Super Nintendo er weer eens voor aan, omdat de game nooit naar recentere platformen is overgezet. Het origineel verdient het namelijk wél om in ons geheugen te blijven.