Anarcute review - Beestenbos is boos
Beestenbos is boos.
Wat hebben een wasbeer, Shiba Inu en kameleon met elkaar gemeen? Volgens Anarcute starten ze graag een revolutie. In deze brawler van de vijfkoppige Franse ontwikkelaar Anarteam bestuur je een troep schattige dieren die in opstand komt tegen een allesomvattende organisatie. Pikmin of The Wonderful 101, maar dan met een zwaarwichtiger thema. Al is de uitvoering erg speels en luchtig.
Anarcute leidt je naar kleurrijke locaties zoals Tokyo en Parijs. In de straten bevrijd je andere rebellen die zich dan bij je bende aansluiten. Je troep gaat met politieagenten op de vuist, of smijt alles wat loszit naar hun hoofden. Dankzij de schattige en opgewekte visuele stijl en aanstekelijk soundtrack wordt dat echter nooit grimmig, maar krijgt de revolutie een luchtig karakter. Als je een opstandige mossel een parkbank in het rond wilt zien gooien, dan is Anarcute de game voor jou.
De speelse sfeer betekent echter niet dat Anarcute oppervlakkig is. De straten zijn bezaaid met vallen en verschillende vijanden die een andere tactiek vereisen om te verslaan. In de eerste levels trotseer je gewoon voetvolk, maar al snel reken je af met bijvoorbeeld ninja's en tanks. De wapens van verslagen vijanden keer je vervolgens tegen hen. Om gevechten te winnen moet je dus meer doen dan op knopjes rammen, maar moet ook af en toe je verstand gebruiken. Zo zijn er soldaten die tijdens het opladen van hun aanval kwetsbaar zijn, maar met een klap veel slachtoffers maken. Of tanks die met lasers je rangen meteen uitdunnen. Het draait allemaal om positionering en timing. Verwacht geen ingewikkelde mechanismen, maar wel net genoeg complexiteit om je uit te dagen.
Ook de hindernissen in de omgeving prikkelen je hersenen op een gelijkaardige manier. Om bepaalde vaardigheden te krijgen, moet je rebellengroep groot genoeg zijn. Een straat die door snipers wordt bewaakt, kan dus enkel overwonnen worden als je genoeg volk vindt om de gebouwen waarin de sluipschutters zich verschansen neer te halen. Bovendien speel je tijdens de game munten vrij waarmee je je vaardigheden verbetert. De oplossingen voor de hindernissen zijn nooit ver te zoeken, maar dragen opnieuw bij aan een aangename uitdaging zonder je te frustreren.
Tijdens de ongeveer vijf uur die je met Anarcute zoet bent, introduceert de game voortdurend nieuwe vijanden en hindernissen. Stealth- en escort-levels komen als een aangename verrassing. Het handjevol baasgevechten zijn eveneens stuk voor stuk goed uitgevoerd.
Toch verliest het basisconcept tegen het einde van de game zijn aantrekkingskracht. Levels waarin je voor de zoveelste keer vlaggen of gebouwen moet overnemen, zijn simpelweg saai en dienen als opvulling. In plaats van puzzels zorgvuldig op te lossen met het minst mogelijk aantal slachtoffers, wordt de verleiding steeds groter om gewoon door de level te scheuren en de zielige dierlijke slachtoffers erbij te nemen. Dat vreet aan je ranking, maar enkel diehards die elk diertje willen vrijspelen malen hierom. Naast de al erg beperkte speeltijd is dat funest voor de game.
Anarcute werkt uiteindelijk het best als je het in korte sessies speelt. De game heeft simpele mechanismen, maar biedt toch voldoende diepgang om je niet hersendood te maken. De kleurrijke en humoristische visuele stijl tovert een grijns op je gezicht. En met net voldoende afwisseling om de verveling in toom te houden, is een echte feelgoodgame. Maar door diezelfde luchtigheid en herhaling slaagt Anarcute er uiteindelijk niet in om een blijvende indruk te maken.
Anarcute is nu verkrijgbaar op Xbox One en de pc.