Shadow of the Beast review - Uit de schaduw van het origineel
Uit de schaduw van het origineel.
Vroeger, toen heuvels nog kuilen waren, waren graphics zelden in staat om te imponeren. Shadow of the Beast op de Amiga was een van de zeldzame uitzonderingen. Heel wat spelers werden meegesleept in de unieke en gevarieerde wereld die new age art met een traditionele fantasysetting combineert. Zo ook ontwikkelaar Matt Birch van Heavy Spectrum. Hij wil met deze remake dezelfde verbeeldingskracht als in het origineel opwekken, door de moderne lens van de PlayStation 4. Slaagt de ontwikkelaar erin om dezelfde verwondering bij spelers los te maken, of blijft Shadow of the Beast in de schaduw van het origineel staan?
Je speelt als het beest Aarbron, de profetische zevende zoon van de zevende zoon. De magiër Maletoth heeft hem in zijn greep, tot de dag dat de spreuk over Aarbron wordt verbroken nadat hij zijn biologische vader vermoordt. Het verhaal wordt beeldend verteld en men spreekt in mysterieuze, onverstaanbare talen. Shadow of the Beast gelooft in het 'show, don't tell'-principe, waardoor het verhaal van deze 2D side-scroller de actie niet in de weg staat. Hierdoor kun je altijd met de kern van de gameplay bezig blijven, zonder afgeremd te worden.
Heavy Spectrum verspilt geen tijd. Vanaf het begin ben je een oppermachtig wezen dat vijanden met één zwaai van je klauwen tegen de grond werkt. Maar hoe krachtig je ook bent, de game is niet eenvoudig. Je doel is om hoge combo's te behalen zonder geraakt te worden, wat geen eenvoudige taak is als je van beide kanten belegerd wordt. Vijanden zijn gevarieerd en vereisen elk een andere aanpak. Het is daarom een fikse uitdaging om zonder kleerscheuren en met een hoge score uit een gevecht te komen. Die punten zijn belangrijk, aangezien je ze gebruikt om je upgrades te kopen. De besturing is gemakkelijk onder de knie te krijgen, en de mogelijkeupgrades vullen de actie aan zonder dat de game zijn uitdaging verliest.
Het gevechtssysteem is ritmisch en biedt heel wat subtiele mogelijkheden. Als je vijanden tegen elkaar gooit, ze wezenloos slaaten ze van achter in de rug steekt, krijg je uiteindelijk meer punten dan dat je rechttoe rechtaan vecht. Hier valt ook de meeste voldoening uit te halen, of je nu tegen een horde vijanden in een arena vecht of een enkele nietsvermoedende drommel in z'n nek steekt. Dezelfde ritmische actie bemerk je terwijl je simpelweg door de levels rent, en de combinatie van foutloos over obstakels springen en al dansend door de gevechten manoeuvreren, geeft een bijna onsterfelijk gevoel. Af en toe kun je het niet laten om maniakaal te lachen, terwijl vijand na vijand in een perfect getimede combinatie tegen de vlakte gaan.
Sterven in Shadow of the Beast is bijzaak. Wanneer je het onderspit delft, krijg je de keuze om een elixer te drinken of een onschuldige ziel te consumeren. Beide zetten je direct weer op de been, alsof je een nieuw muntje in de arcadekast werpt. Het overmatig consumeren van zielen heeft een negatieve impact op hoe het verhaal eindigt. De elixers houden je puur, maar moeten verdiend worden voor je ze kunt gebruiken. Het is ook mogelijk om naar het hoofdmenu terug te gaan, met behoud van je gewonnen punten en items. Zo word je altijd beloond voor de keuzes die je maakt en krijg je de kans om upgrades te kopen, ook al zit het tegen.
De game telt zeven levels, met elk hun unieke uitstraling en vijanden om te bevechten. Je gaat van een idyllisch landschap naar een ondergrondse beschaving, om vervolgens met reusachtige mechanische monsters door een bos te rennen. Elk level heeft ook zijn eigen structuur, die lichte variatie aan de standaard gameplay geven. Waar je in het eerste level simpelweg van links naar rechts beweegt, ga je later vanuit de centrale kamer in een kasteel naar schakelaars en verborgen kamers op zoek. De levels zijn relatief kort en de credits rollen na een middag spelen al over het scherm. Er valt echter veel meer te beleven. Aarbron behoudt zijn upgrades en punten, waardoor het de moeite waard is om levels meerdere malen ter verbetering van je score uit te spelen. Daarnaast zijn er krachtige talismannen te vinden, die Aarbron nog sterker maken. Alles komt de herspeelbaarheid ten goede, waardoor Shadow of the Beast veel langer houdbaar blijft dan die ene spelsessie. De laadtijden zijn daarbij echter wel een minpunt; deze zijn te lang wanneer je een level start.
Levels opnieuw spelen is niet alleen voor de score-junkies bedoeld die over bovennatuurlijke reflexen beschikken. In de levels zijn namelijk Orbs te vinden, die elk een stuk verhaal bevatten. Dat verhaal is geheel optioneel te spelen en fungeert als inkleuring voor de hoofdlijn. Daarnaast kun je ondertiteling voor de verschillende talen kopen, waardoor je beetje bij beetje meer van de legende ontrafelt. Sommige elementen van het verhaal komen hierdoor ineens anders uit de verf dan je aanvankelijk dacht. Dat maakt de game meer dan een gevecht om de hoogste plek op de leaderboards, maar een levende wereld met zijn eigen mythos. Het is noemenswaardig dat de game zichzelf niet in de weg zit, maar een perfecte balans tussen brute actie en een innemend verhaal heeft gevonden.
Shadow of the Beast is groter dan de som van zijn delen. De game biedt niet enkel pure actie maar ook een uitgewerkte en artistieke wereld. Bovendien is het uitdagend en bevredigend gewelddadig, of je nu perfect speelt of niet.. Het verhaal is de kers op de vlaai; of je nu alleen Aarbron's wraak op de oppervlakte ziet, of het verhaal laat inkleuren door de vele optionele elementen. Heavy Spectrum slaagt in zijn missie om Shadow of the Beast te laten voldoen aan de eisen van moderne games, zonder zijn roots te verloochenen.
Shadow of the Beast is vanaf 17 mei verkrijgbaar voor de PlayStation 4.