Dark Souls II: Crown of the Ivory King DLC review

Shrine of Winter, openbaar me je geheimen! Het stenen altaar midden in de Shaded Woods is al sinds de lancering van Dark Souls II een mysterie. Wat doet het daar? Nu de Crown of the Ivory King-uitbreiding uit is, flikkert er een blauwe vlam in. Ik raak het aan en word direct midden in een sneeuwstorm geplaatst. Ik zie geen hand voor ogen, zet drie stappen vooruit en donder regelrecht een afgrond in. You Died. Oh Dark Souls, verander nooit.

De avonturiersdrift is sterker dan mezelf. Gedreven door misplaatst zelfvertrouwen stort ik me vol overgave vijandelijk gebied in. From Software heeft al bewezen dat Drangleic in al zijn vergane glorie een betoverende setting is. Als een sirene lokt de studio me blindelings telkens verder naar binnen, om me vervolgens bij iedere misstap keihard neer te sabelen. Het is een les in nederigheid.

Eens de storm is gaan liggen, doemen de kantelen van de ondergesneeuwde en ingevroren burcht Frozen Eleum Loyce op. Hoe toepasselijk. Waar de Souls-games traditiegetrouw in kastelen starten, daar eindigen ze voorlopig ook. Een enorme poort is opengebroken door gigantische boomwortels en de volkomen stilte wordt enkel opgebroken door een tocht die door de kieren naar buiten stroomt. Hier is al eeuwen niemand meer geweest. Natuurlijk wil je zo snel mogelijk weten welke geheimen er zich schuilhouden.

Inmiddels is duidelijk dat From Software met de uitbreidingen van Dark Souls II voorzichtig terugkeert naar het meer complexe leveldesign van de vorige Dark Souls. Crown of the Ivory King is daarin geen uitzondering en doet daarbij zelfs denken aan Demon's Souls. De trainingswieltjes zijn nu echt afgeworpen. Je doet je best maar, en anders heb je pech.

Dat zie je voornamelijk terug in de plaatsing van de bonfires, die in Dark Souls als checkpoints dienen. In deze uitbreiding liggen ze veel verder uit elkaar dan in de hoofdgame. Bijgevolg staat er veel meer op het spel wanneer je sterft en word je gedwongen een voorzichtigere speelstijl aan te meten. Leg je eenmaal het loodje, dan is het terugvinden van je verloren zielen allesbehalve zeker.

Deze uitbreiding kenmerkt zich dan ook onder meer door al het gevloek en gescheld wanneer je voor de zoveelste keer opnieuw moet beginnen. Voor Dark Souls-spelers is er niets fijner, want juist omdat je doorzettingsvermogen zo op de proef wordt gesteld, smaakt de uiteindelijke overwinning des te zoeter. Het vinden van een nieuwe bonfire heeft weer betekenis. Doodgaan, opnieuw proberen en weer doodgaan is als vanouds de orde van de dag.

Zo schuifel je stapvoets langs brede stenen trappen en afgebrokkelde binnenplaatsen, allen in wit gehuld. De vijanden hebben baat bij de sneeuw, want de ijzige soldaten zijn hier goed gecamoufleerd. Je moet je ogen goed openhouden, omdat je anders keer op keer wordt verrast door vijanden die je snel over het hoofd ziet.

De originaliteitsprijs winnen ze echter niet. Het gros van de tegenstanders is van het type 'links omcirkelen en in de rug aanvallen' zoals je dat ondertussen al zo vaak gedaan hebt. De meeste verschillen niet wezenlijk van de soldaten die je honderd uur geleden al bevocht in de Forest of Fallen Giants of de vorige twee uitbreidingen. Daarmee wordt toch duidelijk dat de koek zo langzamerhand op begint te raken.

Dat gevoel wordt versterkt doordat Crown of the Ivory King je vaak terugstuurt langs reeds bewandelde paden. Omdat veel schatkisten zijn bevroren, kun je er pas bij wanneer je veel later in de uitbreiding de burcht grotendeels ontdooit. Dan begin je weer van voren af aan en doorzoek je dezelfde plaatsen opnieuw. Hoewel From Software hier nieuwe vijanden introduceert, knaagt deze geforceerde verlenging toch. Een beknopter avontuur had deze DLC gesierd.

Veel is dan weer vergeven wanneer je tegenover de eindbaas staat, een gevecht dat uitmondt in een spectaculaire finale. Het is een strijd die er om schreeuwt andere spelers er bij op te roepen, om daarna gezamenlijk de overwinning te vieren. Ook dat past goed bij dit vaarwel, want waar zou Dark Souls zijn zonder het lief en leed dat je deelde met al die anderen? Neem een diepe buiging, praise the sun! Charge!