Our Darker Purpose review
Heksenketel.
Our Darker Purpose is meedogenloos. De 'roguelite' is nu ongeveer een week uit op Steam en ontwikkelaar Avidly Wild Games tart de spelers ervan op het forum van de indie-game: 'nog steeds benieuwd of iemand het mysterie achter Edgewood raadt!' Blijkbaar is het nog niemand gelukt de bovenste verdieping van het doorgeslagen weeshuis te bereiken, om daar het lot van de verdwenen leraar te achterhalen.
Cordy's leraar is op het matje geroepen door de directie en nooit weer teruggezien. Als gevolg is er een ware battle royale uitgebroken in de duistere hallen van de Edgewood Home for Lost Children. Geïnspireerd door boeken als Lord of the Flies en het morbide dodenalfabet Gashlycrumb Tinies doet Avidly zelf een duit in het zakje over het gevolg van toezichtloze kinderen. Our Darker Purpose is een heksenketel van allerlei stijlen en invloeden, maar de grootste inspiratiebron blijkt een andere indiegame: Edmund Mc Millens The Binding of Isaac.
McMillen verwachtte zelf nooit dat zijn simpele flashgame zo'n grote hit zou worden. Nu bestaan er Isaac-toernooien met geldprijzen en miljoenen kijkers voorzien Twitch-streamers van inkomen. Het was dan ook onontkoombaar dat de game andere onafhankelijke ontwikkelaars zou inspireren. Avidly's game is in de kern een ode aan Isaac, waarbij het driekoppige team zelf aangeeft dat niets aan McMillens game kan tippen. Elementen uit Isaac sijpelen door in vrijwel alle basisprincipes van Our Darker Purpose. Heb je beide gespeeld, dan vergelijk je de ervaringen constant met elkaar.
Zo is er de Zelda-achtige top-down camera, de willekeurig gegeneerde tegenstanders, kamers en verdiepingen en ligt de permanente dood constant op de loer. Je vindt muntjes die je spendeert aan automaten met statistiekverhogende voorwerpen en elke verdieping huist een schatkistje en een eindbaas. Zelfs de besturing staat in de eerste kamer iedere keer op de vloer gekalkt.
Spiegel je de games aan elkaar, dan lijkt Our Darker Purpose in eerste instantie de ondergeschikte. Cordy is erg langzaam, bestuurd log en onhandig en daardoor blijf je vaak steken achter schoolbanken, stoelen en tafels. Een oneerlijke dood is dan vaker het geval dan je lief is. Voorwerpen, upgrades voor je personage en nieuwe vijanden worden slechts mondjesmaat uitgedeeld, waardoor je het telkens opneemt tegen hetzelfde gespuis met hetzelfde arsenaal. Zo eindigt de eerste verdieping negen op de tien keer in een confrontatie met Frothy de draak, die keer op keer hetzelfde voorspelbare patroon hanteert.
Maar graaf dieper en je merkt dat Our Darker Purpose wel degelijk zijn eigen ding doet en in sommige gevallen beter nog dan Isaac. Doordat je punten verdient die je na je dood houdt om te spenderen aan blijvende power-ups, heb je meer een gevoel van voortgang. Omdat je ervaring op doet bij het doden van je klasgenoten en in level stijgt, is de beloning groter wanneer je het risico neemt iedere kamer uit te kammen.
Daarbij krijg je keuzes voorgeschoteld die je iedere run door Edgewood deels zelf laat bepalen: ga je door de keuken of door de klaslokalen? Neem je de verdieping met te kleine kamers of degene waar je bijna geen hand voor ogen ziet? En als je dan een level omhoog gaat, neem je dan 25 extra levenskracht of kies je toch voor een 20 procent snellere Cordy? Vaak kies je tussen twee kwaden, maar het is een belangrijk verschil met de strikte willekeur van Isaac. Je hebt je eigen lot sterker in de hand.
Our Darker Purpose is echter het meest eigenzinnig in de duistere grafische stijl en het achtergrondverhaaltje. Ook hier liggen vergelijkingen met andere media op de loer: de lugubere sprookjessfeer met zijn zwarte humor lijkt zo uit het brein van Tim Burton ontsproten, terwijl er ook overeenkomsten zijn met het recente Don't Starve met een vleugje Addams Family. De zwartgallige sfeer van het weeshuis is niet zodanig als eng bedoeld, maar grijstinten overheersen en de dreunende orgelsoundtrack draagt bij aan het ongemakkelijke gevoel.
Zo blijkt de Edgewood Home for Lost Children als gotische setting de ster van de show. In de keukens neem je het op tegen leerlingen die met gebogen rug springen als kikkers met een pot op hun hoofd. Gloeiende oogjes staren uit vuilnisbakken voordat je propjes op je krijgt afgevuurd. Scheikundenerds bubbelen chemische belletjes op je af en grote meiden met lange zwarte haren gooien stoelen op je bakkes. Ondertussen zitten er nog leerlingen verstopt onder het meubilair (of zijn ze het meubilair?) die stiekem tegen elkaar smoezelen. 'Heb je ook wel eens het gevoel dat iemand ons bekijkt? Een God ofzo? Nee, meestal door iemand die net Dorito's op zijn keyboard laat vallen...'
Het weeshuis en de inwoners zijn met veel liefde tot leven gebracht door Avidly. Dat is vooral zichtbaar bij de eindbazen. Versla je ze, dan lees je de achtergrond en krijg je een inkijkje in deze bizarre wereld. Frothy is gemaakt voor de Winter Musical maar kwam tot leven en verschroeide zijn maker. Je ziet het aan zijn lichaam van kartonnen dozen, zijn paraplustaart en het fietswiel dat zijn poten aandrijft. De rondvliegende 'Box of Nice Things' blijkt een welkomstgeschenk voor nieuw gearriveerde kinderen, de inhoud is voor iedereen verschillend. Zo vond iemand er een witte veer in en werd pardoes door een adelaar opgetild en meegenomen. De ongelukkige wees is daarna nooit weer teruggezien.
Bovenal is Our Darker Purpose niet voor watjes. Alsmaar sterven en opnieuw proberen is aan de orde van de dag. Dat je dat iedere keer blijft doen is vooral te danken aan de knap uitgewerkte en originele setting, gekoppeld aan een ervaringssysteem die iedere run door Edgewood de moeite waard maakt voor de keer erna. En daarna. Dat de controls vaker tegen dan meewerken is een kleine domper op een anderzijds eigenwijze en charmante aanvulling op het roguelite-genre.
Our Darker Purpose is verkrijgbaar voor pc en onder andere te vinden op Steam.