Evoland review

De hommage is iets dat natuurlijk ontspruit wanneer een creatief genre genoeg geschiedenis vergaart en zichzelf hier bewust van wordt. De gamesindustrie, die nu toch al enkele decennia oud is, kende doorheen de jaren al heel wat hommages en parodieën, de ene al wat succesvoller dan de andere. Denk bijvoorbeeld aan Geometry Wars of The Binding of Isaac. Deze games zoeken duidelijk hun inspiratie in vervlogen tijden en bouwen hierop verder, met een duidelijke knipoog naar het verleden.

Evoland is echter een ander soort van nostalgisch gamedesign: integenstelling tot bovengenoemde voorbeelden wil deze indie-game geen eerbied betuigen aan één bepaald spel of idee, maar het complete action/adventure genre. Een ambitieuze onderneming natuurlijk, want weinig genres kennen zo'n rijke geschiedenis. Bovendien is het een genre waar vele al wat ouder gamers warme gevoelens voor koesteren, getuigen de vele Zelda en Final Fantasy games die tot op vandaag blijven opduiken in persoonlijke lijstjes van “Best Spellen Allertijden”. De makers van Evoland, een tweekoppig team uit Bordeaux, deinzen er echter niet voor terug om zowel hun adoraties als frustraties over de klassieke actie-RPG formule te ventileren.

The Legend of Zelda en Final Fantasy zijn games waarin vooruitgang centraal staat. Personages begeven zich door een plotlijn waarbij ze steeds krachtiger worden, hetzij door het vergaren van ervaring of betere gevechtsmiddelen. Het streven naar deze upgrades staat centraal in elke klassieke action/adventure game. Evoland zet dit ankerpunt echter slim op zijn kop: nog steeds is de queeste naar verbetering het hoofddoel, maar niet de vooruitgang van het spelpersonage, wèl die van het spel zelf staat centraal.

De game start aanvankelijk in een simpele en monochrome wereld waarin de speler op zoek moet gaan naar upgrades. Deze upgrades beginnen eenvoudig: van enkel horizontaal naar verticale beweging, van monochroom naar 8-bit graphics en het vrijspelen van een verhaallijn. Al snel wordt een wereldmap en de bijhorende random battles vrijgespeeld. Na een uurtje spelen is Evoland geëvolueerd van een simplistische scroller naar een 3D RPG met turn-based battles en een party-systeem. Deze overgangen verlopen erg natuurlijk en de speler is gemotiveerd om te blijven spelen om de volgende evolutionaire stappen, die steeds slechts enkele minuten uit elkaar liggen, te ontdekken. Nadat het spel echter de staat heeft bereikt van een soort van Final Fantasy-light, valt de snelheid waarmee de spelupgrades elkaar opvolgen echter wat stil en komen enkele fundamentele problemen van Evoland aan de oppervlakte drijven.

Wanneer de spelwereld een tijdje statisch blijft en het spelplezier moet gehaald worden uit de eigenlijke gameplay, valt al snel op dat deze flinterdun is. Te lang wordt de speler gedwongen om zich te waden door oninteressante dungeons en gevechten, zonder dat het spel een nieuwe evolutionaire sprong maakt. Er kan natuurlijk geargumenteerd worden dat verveling een onvermijdelijk bijproduct is van een spel dat zich baseert op oude en vaak achterhaalde gamedesign en hoewel ik begrip kan opbrengen voor een dergelijke redenering, maakt dat het spel nog steeds niet plezierig om te spelen. Vaak voelt de eigenlijke gameplay te veel aan als werk waardoor de speler zich moet slepen om de volgende upgrade vrij te spelen. Gelukkig heeft het spel aan het einde nog enkele verrassingen in petto, waardoor de wrange smaak van het saaie middenstuk deels wordt weggespoeld.

Van begin tot einde neemt Evoland ongeveer drie uurtjes in beslag en vier voor wie elk detail wil gezien hebben. Deze details bieden echter een aanzienkelijke meerwaarde aan de spelervaring. Aanvankelijk van hoe een grote fan je bent van de klassieke action/adventure games, zal je meermaals glimlachen naar de vele verwijzingen en persiflages die de game rijk zijn. Een spelontwikkelaar die zonder blozen hun hoofdpersonage “Clink” en zijn zwaard “Claude's Sword” noemt verdient in mijn boek een streepje voor dankzij hun baldadigheid.