Lego Harry Potter: Jaren 5-7 Review

Terwijl de hevige storm het huisje transformeerde tot een prooi van de wind, besefte Harry dat hij binnen twee minuten jarig zou zijn. Het eerste lichtpuntje in zijn leven sinds … Hij kon zelfs niets meer bedenken. Maar plots weerklonk er een hels kabaal. Het bleek niet alleen een door merg en been gaande donderslag, maar ook het openknallen van de half verrotte voordeur, die nu ook het laatste scharnier waarmee hij nog vasthing verloor. Een indrukwekkende gedaante wurmde zich door de deuropening die minstens de helft kleiner leek dan hemzelf. Vervolgens stapte hij langzaam naar Harry toe en sprak de woorden die het leven van de jongeman voor eens en altijd zouden veranderen: "Je bent van LEGO, Harry."

Het zou een mogelijk uitgangspunt kunnen geweest zijn voor de LEGO Harry Potter games, maar dat is het helaas niet geworden. In tegendeel zelfs, alle personages uit de reeks lijken zich prima thuis te voelen in hun LEGO-lichaam, alsof ze altijd al zo zijn geweest. Eigenlijk is dat amper verbazingwekkend te noemen. LEGO(-games) zijn razend populair en richten zich vooral op jongeren, iets dat ook kan gezegd worden over Harry Potter. Dat het een combinatie is die in de hemel gemaakt lijkt werd bevestigd door LEGO Harry Potter: Jaren 1 - 4, aangezien het spel net als alle andere LEGO-games op het eerste zicht onverwacht goede kritieken kreeg. Of de laatste drie jaren uit Harry zijn LEGO-avontuur even vermakelijk zijn lees je hier.

De eerste scène, waarin Harry en Dirk worden belaagd door een reeks dementors, geeft perfect weer waar de laatste generatie LEGO-games rond draaien. Ze nemen (in dit geval) het hele Harry Potter universum over, maar verdraaien alles een beetje zodat het meer aanleunt bij de LEGO-wereld. Elk voorwerp is uit LEGO opgetrokken en de vele, knappe tussenfilmpjes behouden de belangrijke gebeurtenissen uit de films, maar geven er een schattige en humoristische twist aan. Dit wordt in de hand gewerkt door het feit dat de personages niet kunnen spreken. Soms wordt er ook een detail toegevoegd of veranderd aan het verhaal, maar dat doen de makers enkel omdat het functioneel is voor de gameplay. Het is in ieder geval aan te raden om eerst de films te bekijken of de boeken te lezen voor je met het spel aan de slag gaat, want op die manier zal je de vele knipogen opmerken en moet je geen energie meer steken in het proberen begrijpen van het verhaal.

LEGO tot leven wekken is altijd al de succesformule van de reeks geweest, en hoe kan je dat beter doen dan met magie? De gameplay bestaat vooral uit opbouwen en vernietigen, net zoals je dat kunt met echte LEGO-blokjes. Hiervoor beschik je over twee basisspreuken: eentje die schade aanricht en een andere die dingen kan laten zweven. Het lijkt wel Minecraft met toverstokjes. Je kunt vrij spreuken in het rond schieten maar ook accuraat verschillende doelwitten tegelijk selecteren dankzij een handig miksysteem. Quasi alle voorwerpen die je terugvindt in de wereld zijn vernietigbaar en je kunt ze bijna allemaal daarna weer opbouwen om vervolgens opnieuw de destructieve toer op te gaan. Jawel, je kunt zelfs willekeurige voorbijgangers pijn doen en ze vervolgens de lucht in laten vliegen. Arme medestudenten. Elk gemanipuleerd voorwerp laat een aantal muntjes vallen die je kunt verzamelen, deze doen dienst als een score / betaalmiddel.

In deze voorwerpen zitten ook vaak de oplossingen die noodzakelijk zijn om te vorderen in het spel. Zo moet je een aantal leerlingen redden die ergens vastzitten, met de brokstukken van bepaalde voorwerpen dingen bouwen zoals voertuigjes en een aantal kleinere voorwerpen verzamelen die verborgen zitten in grotere om ze vervolgens aan leerlingen te geven die ernaar op zoek waren. Het zijn dus geen expliciete puzzels zoals in pakweg LEGO Indiana Jones, de uitdaging zit hem eerder in het vinden van dingen tussen al die LEGO-blokken waar je mee kunt spelen. Dat kan trouwens behoorlijk uitdagend zijn, maar meestal vind je na een tijdje wel wat je zoekt.

Het is opmerkelijk dat een eenvoudig concept als dat gedurende heel de game boeiend blijft. Dat komt niet alleen door de diverse omgevingen en dus steeds veranderende voorwerpen om mee te interageren, maar ook door het feit dat de verschillende opdrachten die je krijgt elkaar voldoende afwisselen en je altijd op de één of andere manier het gevoel geven dat ze nodig zijn om te vorderen in het verhaal. Zo leert professor Sneep Harry andermans gedachten lezen om op die manier te weten te komen welk voorwerp je voor die persoon moet zoeken in de spelwereld.

Verder hebben de ontwikkelaars voor extra afwisseling gezorgd door een heel arsenaal aan toverspreuken en minigames. Diffindo laat je bijvoorbeeld toe voorwerpen uit te snijden uit rode muren, Aguamenti spuit een straal water uit je toverstaf om bijvoorbeeld vuurtjes te doven en sommige personages kunnen huisdieren inzetten of zelfs in een dier veranderen om moeilijk toegankelijke plaatsen te bereiken. Maar er zijn er nog een pak meer. Soms moet je duelleren door de juiste spreuken op het juiste moment te gebruiken en die van de tegenstander te ontwijken. Daarnaast kan je bijvoorbeeld krachtbevorderende toverdrankjes samenstellen door een aantal ingrediënten te verzamelen, moet je bepaalde toetsencombinaties indrukken om sommige deuren te openen en zijn er fopdozen van de gebroeders Wemel waarin allerlei leuke spullen zitten die je mama vooral niet in huis wil halen - zoals raketten en schoenen waarmee je op muren kunt lopen.

of

Caption

Attribution

De manier waarop voorwerpen uit LEGO werden opgebouwd, tot leven komen én trouw blijven aan de Harry Potter-wereld getuigt van heel wat creativiteit langs de kant van de makers. De grote kleurrijke blokjes die je tot leven kunt wekken met je toverstaf zijn ideaal voor kinderen, terwijl details in de verhaallijn en de ietwat gesimplificeerde maar nog steeds magische Harry potter-muziekdeuntjes de filmfans tevreden stellen. Het is bijzonder knap hoe een verhaal dat maar liefst vier films overspant de transformatie naar een consistente videogame heeft overleefd. Zelfs de duistere sfeer van de laatste films werd succesvol geïmplementeerd. Het spel is ook redelijk gigantisch; alle iconische locaties uit het verhaal zitten erin verwerkt.

Zweinstein bestaat bijvoorbeeld uit een heel netwerk van gangen, inkomhallen en tuintjes, maar daar is helaas ook een nadeel aan verbonden. Na elke opdrachtenreeks moet je daar weer doorlopen om tot bij de volgende missie te geraken. Dit is jammer omdat je na één of twee keren toch wel ongeveer alles gezien en gedaan hebt op deze plaatsen. Tel daar nog eens bij op dat je om de twee kamers een laadscherm voor je neus krijgt en je kan wel begrijpen dat dit één van de zeldzame frustratiepuntjes van het spel is. Verder is er de Wegisweg, waar je tientallen nieuwe personages en spreuken kunt kopen, cheats kunt unlocken en levels kunt selecteren.

Gelukkig is de game niet alleen gigantisch qua omvang, maar ook wat speelduur betreft. Je bent toch minstens 15 uur bezig met het afwerken van het verhaal, en dan is het spelplezier bijlange nog niet afgelopen. Het is namelijk bijna onmogelijk dat je na één keer spelen alles al verzameld en ontdekt hebt. Verder zijn er tijdens het spel een hele resem personages en spreuken vrij te spelen die ervoor zorgen dat je bepaalde levels nog eens opnieuw kunt spelen, om met LEGO-blokjes te interageren waarmee je dat tijdens de eerste speelsessie nog niet kon omdat je toen niet over de juiste vaardigheden beschikte.

En dan is er natuurlijk nog de co-op. Aangezien je voortdurend met meer dan één personage op stap bent kan een tweede speler perfect mee beginnen spelen wanneer hij maar wil. Om te beginnen is het spel bijzonder leuk met twee, al is het maar om het moment waarop je als Harry en Sneep op een wipplank kunt spelen samen mee te maken. Soms zijn er ook momenten waarop de personages echt moeten samenwerken om verder te geraken. Eigenlijk is dat hoe co-op altijd zou moeten zijn.