Tropico 4

Ik zou een goede president zijn. Dat is het eerste dat Tropico 4 me geleerd heeft. De fijne finesse van de dictatuur, de machtsgeilheid en de status mengt prachtig met mijn gevatte no-nonsense stijl, mijn hautaine ego en zelfprofilering, en uiteraard mijn extensieve sociale connecties. Meer is eigenlijk niet nodig om de Grote Gids te zijn, maar als dat niet zou werken is er nog steeds propaganda, foltering en smeergeld.

Tropico 4 lijkt heel erg op zijn grote broer Tropico 3, die eind 2009 bij ons met een sterke acht op tien ging lopen. Je staat aan het hoofd van een bananenrepubliek en dient doorheen een twintigtal scenario's je stad uit te bouwen om allerlei doelen te voltooien. Er word je onder andere gevraagd om je economie uit te bouwen, hechte relaties aan te knopen met een bepaald land of bevolkingsgroep of om voldoende mensen te herbergen op je sociaal paradijs. Er zijn echter ook typische 'Tropico' objectives, een gamestijl die zichzelf niet al te serieus neemt, zoals 1 miljoen fans krijgen via social media, het meeste aantal wereldrecords halen en president blijven van een revolutionair eiland.

Net zoals in de vorige telg plant je allerlei gebouwen neer en bouw je aan een betere toekomst (althans toch voor jezelf). Je kan huizen en kerken bouwen om de bevolking tevreden te houden, scholen om je mensen op te leiden voor nieuwe banen, je bouwt entertainment, hotels en lokt toeristen met inheemse dorpen, valse brochures, een peperdure spa...alles om uiteindelijk je doel te behalen. Bovendien moet je steeds de noden van verscheidene bevolkinsgroepen (religieuzen, nationalisten, liberalen, groentjes enzovoorts) balanceren, net zoals in de vorige game dus. Tropico 3 had een charme door elke missie fris, vers en vol verrassingen te houden. Tropico 4 lijkt in dat geval helaas eerder op een uitbreidingspakket dan op een volwaardige titel.

of

Caption

Attribution

Eerst en vooral zijn quasi alle gebouwen en wetten die je kan uitschrijven nagenoeg hetzelfde gebleven, ronduit teleurstellend. Ok, er zitten nieuwe mogelijkheden in maar elke missie bevat min of meer dezelfde build-order wat ondertussen toch wel begint te vervelen. Bovendien zijn ook de missies lang niet meer zo luchtig en sfeervol als Tropico 3. We hebben het allemaal al wel eens gezien ondertussen.

Volgende nadeel: je hebt geen keuze meer tussen verschillende missies, je lost ze simpelweg na elkaar op. Zeker in de eerste helft van het spel lijkt elke missie op elkaar...de ene keer bouw je een communistische staat uit met landerijen en gratis krotvesting voor iedereen, daarna zit je in een god-vrezende staat waarin de rum-verslaafde bisschop (één van de weinige nieuwe komische hoogtepunten uit de game) je van de ene dwaze opdracht in de andere stuurt. Even later mag je een vrij en liberalistisch paradijs uitbouwen rond mijnontginning. De meeste missies hebben dus één groep mensen die je moet trachten tevreden te houden, en dat is de kern van de zaak. Er zijn uiteraard nog sidequests en extra opdrachten die je, één van de weinige toevoegingen, volledig vrij mag behandelen.

Naast de sidequests, die je meestal op enkele manieren kan benaderen met een licht ander resultaat en spelverloop tot gevolg, zijn er ook allerlei opdrachten die je kan aanvaarden om kleine bonussen te ontvangen. Zo kan je bijvoorbeeld een kerk bouwen om tijdelijk nog eens religieus respect te krijgen, of je kan vijf parken neerzetten om de groenen wat te sussen. Wanneer de criminaliteit hoog ligt word er een oproep gedaan op je goede kanten. Breng je het cijfer terug, dan krijg je een fikse monetaire bonus. Aangezien je constant geld kan gebruiken om te bouwen, hangen deze objectives nauw samen met de voortgang die je wil boeken.

En dus is ook de spelervaring anders dan bij Tropico 3. Je balanceert haast perfect de eisen van verschillende groepen dankzij alle objectives en mogelijkheden die je nu ter beschikking hebt. Maar de extra strategie gaat ten koste van het plezier van de dictatuur. Waarom zou je nog de leider van de groenen arresteren voor enkele jaren als je via enkele parken en een vuilnisbelt heel de factie tevreden kan houden. Ruimte dus om heel wat industrie te bouwen waardoor je geld verdient om je bevolking in huizen te steken en sociale vergoedingen te geven. In plaats van een afweging te maken lijkt Tropico 4 helaas meer op een Sim City kloon waarin je de perfecte stadstaat kan bouwen.

De humor is nog steeds aanwezig, maar helaas is ook hier repetitiviteit troef. De radioshow, de running gags, de stijl van de missies, de visualisatie van personages hebben allemaal humoristische elementen, maar enkel voldoende om bij oudgediende spelers op hoongelach onthaald te worden. Enkel de avonturen van je nieuwe ministerraad zijn echt nieuw te noemen en ook meteen één van de belangrijkste redenen om voor hun een gebouw neer te zetten.

De visuele stijl heeft een opknapbeurt gekregen, maar verwacht zeker geen spectaculaire taferelen. De sfeer is zeker nog terug te vinden in het design, hoewel de muziek wat moet inboeten aan kwaliteit (persoonlijke smaak uiteraard). De Cubaanse en Zuid-Amerikaanse tunes doen nog steeds goed hun werk om je in de juiste sfeer te brengen, maar het is allemaal met een dikke laag déjà-vu erop. De interface is wel verbeterd en belangrijke informatie is makkelijker terug te vinden. Je grote log houdt alles bij van je eigen rijk, van de relaties met supermachten tot de individuele bekommernissen van ontevreden kapitalisten. Alle informatie is makkelijk te benaderen via enkele muisklikken, een verbetering tegenover het origineel.