Rage (hands-on)

Ook over de manier waarop de vijanden gracieus neervallen nadat je hen hebt neergemaaid hebben de makers duidelijk nagedacht. Elk lijk kan je vervolgens bestelen van zaken als munitie, ingrediënten en geld. Als je zelf het loodje legt heb je nog één kans om in leven te blijven. Je personage haalt simpelweg een defibrilator boven die je activeert in de vorm van een aantal quicktime events. Hoe sneller en hoe correcter je de knoppencombinaties volgt, hoe meer je levensbalk terug de hoogte inschiet. Deze defibrilator is slechts één keer te gebruiken waarna het ding een tijdje moet herladen, maar zelfs dan zijn er nog enkele manieren om frustratie te vermijden. Voorzichtig spelen, zoveel mogelijk cover opzoeken en voldoende saven. Zelfs op de consoleversies kan je saven waar je maar wilt, een leuk detail aangezien veel games tegenwoordig enkel over een autosave functie beschikken.

Toen de bandieten allemaal in het zand hadden gebeten volbracht ik nog een aantal andere missies, gaande van een antenne repareren tot het zoeken naar een vermist persoon op vijandelijk terrein. Opmerkelijk is dat quasi elk personage waar je mee moet gaan praten je om een gunst vraagt in ruil voor wat je van hen nodig hebt. Zo ontstaan er missies waar je voor verschillende mensen opdrachtjes moet vervullen om slechts helemaal op het einde je missiedoelstelling te behalen. “Voor wat hoort wat” zou met gemak de ondertitel van Rage kunnen zijn. Gelukkig krijg je vaak een extra beloning voor al dat zware werk. Na het voltooien van een bepaalde missie kreeg ik bijvoorbeeld een apparaat waarmee ik een deurslot kon kraken. Hoewel je regelmatig enkele dingen tegelijk kunt doen en er enkele alternatieve routes zijn lijkt het spel toch een meer lineaire structuur te kennen dan open wereldgames als Fallout 3.

of

Caption

Attribution

Uiteindelijk kwam ik terecht in een redelijk groot stadje genaamd Wellspring, waarin alle gebouwen uit ijzer opgetrokken zijn. Wapens waren er niet toegelaten, dus zocht ik maar een klerenwinkel op waar ik kon kiezen uit vier outfittypes, die elk een ander voordeel konden opleveren. Vervolgens liep ik al snel een charismatisch personage tegen het lijf dat op zoek was naar vers racersbloed. Competitief racen vormt een groot onderdeel van Rage, en er zijn dan ook heel wat races om vrij te spelen. Er valt tonnen te beleven terwijl je in een voertuig zit en ik kan de gameplay dan ook best omschrijven als een vlotte mengelmoes van zowat alle mogelijke racegenres. Er liggen boost pick-ups en ammo refills op de weg zoals in kartgames, je beschikt over enorme hoeveelheden boosts à la Burnout, de circuits bestaan vaak uit ruw en heuvelachtig terrein zoals in MotorStorm en er zijn wapens aanwezig, iets dat dan weer doet denken aan games als Twisted Metal.

Als je in een race goud, zilver of brons weet te bemachtigen krijg je race-certificaten, kostbare papiertjes die je nieuwe wapens alsook meer races opleveren. Per circuit zijn er een viertal racetypes. Je hebt naast gewone races time trials en wedstrijden met wapens. Qua vuurkracht mag je je onder meer verwachten aan machinegeweren, raketten en mijnen die je achter je aan kunt werpen. Aangezien je tegenstanders niet kijken op een kogeltje meer of minder, heb je tevens een aantal defensieve krachten ter beschikking zoals een tijdelijk schild dat je even onkwetsbaar maakt. Ook wanneer je tussen twee missies door het padennetwerk aan het doorkruisen bent met een buggy is de kans groot dat je af en toe bandieten tegenkomt die het op je gemunt hebben.

Net toen ik de smaak te pakken begon te krijgen spoelde id Software het spel ongeveer tien uurtjes door, en het leek wel alsof ik in een volledig andere game terecht was gekomen. Ik bevond me in een futuristische gevangenis die in schril contrast stond met het dorre woestijnlandschap van voordien. Het gebouw was eigendom van The Autority, een mysterieuze hoogtechnologische clan die op ontdooide mensen jaagt en experimenteert met mutanten. Vijanden bleken hier een pak taaier te zijn. Zo waren er robotachtige tegenstanders die een schild voor zich hielden waardoor ik ze heel moeilijk kon raken met kogels. Mijn missie bestond erin een zekere kapitein te redden, en om dat te verwezenlijken moest ik niet alleen vijanden maar ook omgevingselementen trotseren. Er waren namelijk een heleboel laserschilden aanwezig waar ik enkel door kon geraken door hun energiebron kapot te schieten.

Waar ik het voordien moest stellen met een aantal klassieke wapens en boemerangachtige Wingsticks, had ik nu toegang tot een coole kruisboog en een bliksemsnel machinegeweer. Je kunt maximum vier wapens en vier wapengebonden munitietypes met je meedragen, maar daar moet je het dan ook mee doen. Je kunt geen wapens van verslagen vijanden oprapen. Wat je bij je hebt is selecteerbaar via een handig pop-up menuutje. De kruisboog beschikte naast gewone pijlen over elektrisch geladen pijlen, pijlen met een extra harde punt en pijlen die konden ontploffen. Verder vond ik een trosje EMP-granaten die ideaal bleken te zijn om de vele beveiligingsturrets onschadelijk te maken.

Er waren boterkoeken aanwezig op de kantoren van Bethesda. Ik heb ze gemist omdat ik te druk bezig was met Rage. Ik had die dag nog niets gegeten. Eigenlijk is daarmee de boodschap overgebracht, maar om het nog eens kort samen te vatten: jammer dat de graphics op console enkele negatieve elementen bevatten, maar voor de rest hebben we te maken met een race-aspect dat het beste van verschillende werelden combineert, een uitstekende A.I. en enorm veel variatie wat wapentuig, personages en omgevingen betreft. Als het verhaal even goed is als de gameplay wordt dit een heel interessant totaalpakket. Er bestaat een kans dat de ietwat verdoken lineariteit en de niet volledig open wereld het spel een beetje potentie ontneemt, maar daar kunnen we op basis van de demo eigenlijk nog geen uitspraak over doen. Hopelijk blijven de asteroïdes nog een tijdje uit onze buurt, zodat we op z’n minst nog met John Carmacks laatste geesteskindje aan de slag kunnen gaan!