Crysis 2

Tijdens mijn verbazingwekkende tocht doorheen het vernielde Manhattan ondervond ik wel dat de AI hier en daar wat steekjes liet vallen. De ene moment gebruiken ze hun dekking uitmuntend en proberen ze je van de zijkant te benaderen, maar andere keren bleven ze vastzitten in het decor of deden ze niets terwijl ik hen onder vuur nam. Kleine vlekken op een anders smetteloos blazoen. De besturing staat daar tegenover sterk op beide benen, aangezien je nooit naar een ander scherm hoeft over te schakelen. Door een simpele druk op de betreffende upgradeknop krijg je in live action de mogelijkheid tot het aanpassen van je wapen of kiezen van bepaalde Nanosuit-vaardigheden om je acties een tandje bij te steken. Het tempo blijft daardoor op een stevig niveau liggen en dwingt niemand om van het ene menu naar het andere te springen.

Om je Suit de nodige krachten te geven, is het de bedoeling om zoveel mogelijk Ceph neer te halen. Zij bezitten namelijk Nano Catalyst, een soort stof die je kan gebruiken om alles te upgraden. Hoe moeilijker de Ceph, hoe meer Nano Catalyst enzovoort. Je snapt het idee wel. Maar die krachten doen niet al het werk vanzelf. In veel open pleinen en omgevingen waar het krioelt van tegenstanders geeft je Tactical Visor suggesties om de vijand te benaderen.

of

Caption

Attribution

Een thermische zichtfunctie laat je toe om in het duister vijanden te benaderen of te ontwijken, zoals je verkiest. Met het eerstgenoemde vizier is het kinderspel om ammunitie en wapens terug te vinden. Naast het gewone arsenaal aan vuurwapens liggen er namelijk een handvol futuristische doembrengers op straat zoals de Swarmer die meerdere raketten tegelijk afvuurt of de Microwave Cannon waarmee je vijanden ter plekke doet koken en uiteenspatten in een bloedrode massa. Hoe je ook te werk gaat, elke optie is evenwaardig en zorgt voor een pak herspeelbaarheid.

Door die variatie schept Crytek de illusie dat je je bevindt in een vrij te verkennen speelwereld die nochtans in de kern tekens van lineariteit vertoont. Je gaat dus wel van punt A naar punt B, maar je kiest binnen het bestaande kader zelf je pad. De grafische presentatie helpt daar zeker mee aan. Alhoewel het niet de mooiste titel op de markt is, kunnen we zonder blozen constateren dat Crysis 2 zich met enige fierheid mag plaatsen naast andere grafische pareltjes. Het niveau van de details ligt enorm hoog, de lichteffecten zijn een ware streling voor het oog en naast een twee- of drietal foutjes in de textures tovert de game heel wat prachtigs op het scherm. Om dan nog bijna te vergeten dat New York City er zeer waarheidsgetrouw uitziet in de game en je naar bekende oriëntatiepunten van de stad meeneemt, zoals Central Park, Wall Street, Times Square of de bekende New York Public Library.

"Alhoewel het niet de mooiste titel op de markt is, kunnen we zonder blozen constateren dat Crysis 2 zich met enige fierheid mag plaatsen naast andere grafische pareltjes..."

Bij een grafisch sterke game hoort uiteraard knap stemmenwerk, alhoewel Alcatraz zijn volumeknop helemaal stil heeft gedraaid. Gelukkig vullen de rest van de stemacteurs die leegte in, en het beloont zelfs om aandachtig te luisteren naar de reacties van tegenstanders. De muziek werd gecomponeerd door Borislav Slavov en, nog belangrijker, Hans Zimmer. De man die zich eerder al waagde aan een muzikale score voor Modern Warfare 2 (nog zo een klepper), heeft deze keer zijn handen uit de mouwen gestoken voor Crysis 2. En dat hoor je aan de typische muziekstijl die hij hanteert. We hadden dan ook niets minder verwacht van de man die verantwoordelijk is voor de sterke soundtracks van Inception, Gladiator, The Dark Knight en nog enkele belangrijke films.

Dan is er nog tenslotte een multiplayer met geen grote verrassingen wat betreft de speelwijzen. Gekende voorbeelden zijn (Team) Deathmatch, Assault, Capture The Relay (inderdaad, een variant van de vlagmodus) en nog enkelen. Ook Crytek heeft begrepen dat de multiplayer van Call of Duty perfect kan werken in een spel als Crysis 2, waarbij de Perks in realiteit de vaardigheden van het Nanosuit zijn. Daardoor past de hele multiplayerformule hier in het kader dat geschetst is.

Veel oorlogshooters kopiëren klakkeloos het principe naar hun online luik en daarmee is de kous af. Hier hebben de verschillende attributen werkelijk betekenis en dat maakt de multiplayer des te leuker om te spelen. Killstreaks zijn ook aanwezig, samen met een heleboel niveaus om te beklimmen en Suit-krachten om uit te bouwen. Een geslaagde toevoeging op een reeds grote singleplayer campaign.