Torchlight

Het is alom bekend dat Belgen een baksteen in de maag hebben. Een groot deel van de bevolking droomt ervan later een huisje te bouwen, met het vergezellend struikje, boompje en hondje. Door deze grote vraag naar bouwgrond zien gemeenten zich steeds vaker genoodzaakt om grond te verkavelen. Gronden die vaak braak liggen voor een reden, bijvoorbeeld omdat ze overstromen bij een te hevige regenval. Iets wat ook typisch Belgisch is. En ook al wordt al enige tijd de watertoets (een test die door de overheid wordt uitgevoerd om te controleren of er al dan niet gebouwd mag worden op een bepaald stuk grond) toegepast, toch zien we schrijnende taferelen van ondergelopen huizen en tot afval herleide inboedels ieder jaar opnieuw verschijnen. Waarom? Misschien omdat het controlerend orgaan er zelf voordeel uithaalt als stukken grond verkocht worden als bouwgrond? Wie zal het zeggen. Zelf op onderzoek uitgaan vooraleer je een lapje bouwgrond koopt is dus de boodschap. Iets wat de bewoners van het fictieve dorpje Torchlight ook beter gedaan hadden voordat ze hun nederzetting opsloegen op loopafstand van een directe poort naar de onderwereld.

Veel fantasiegames hebben tegenwoordig een uitgebreide waaier aan verschillende karaktertypes. Torchlight maakt dit alles een heel stuk simpeler. Bij aanvang van de game kun je kiezen uit drie klassieke personages. Een grote, zwaardzwaaiende krachtpatser, een op magische aanvallen vertrouwende Mage en de op pijl en boog berustende boogschutter. Nadat je jouw personage gekozen hebt, mag je ook één van drie huisdieren kiezen. Veel verschil tussen deze pets is er echter niet. Daarna word je onmiddellijk in het verhaal gedropt.

of

Caption

Attribution

Je komt aan in het dorpje Torchlight tijdens een invasie van magische wezens. De twee beschermers van de stad vragen jouw hulp in het terugdringen van het gespuis. Samen met één van hen ga je op zoek naar de oorzaak van de plotse onrust in de nabijgelegen mijnen, die blijkbaar de bron van alle kwaad zijn. Na enig onderzoekingswerk verneem je dat een boze tovenaar achter alle heisa zit. Het is nu aan jou om zijn plannen te verijdelen.

Het verhaal van Torchlight is vrij standaard gehouden. De slechterik wil de wereld veroveren en het is jouw taak om hem tegen te houden. Je ziet je hoofdpersonage wel stijgen in level, maar een echte band met jouw vechtersbaas zul je niet ontwikkelen. En dat is voor deze game niet echt nodig ook, daar het vooral draait om dungeons afdwalen op zoek naar nieuwe wapens, kledij en voorwerpen. Stijgt je personage een level, dan krijg je punten waarmee je vervolgens nieuwe magische aanvallen kunt vrijspelen. In combinatie met verschillende wapens, kledingsstukken, kristallen en magische rollen die ook speciale eigenschappen aan je personage toevoegen, kun je dus je kerkerkruiper en ook zijn/haar trouwe huisdier naar hartenlust aanpassen.

De aandachtige gamer heeft waarschijnlijk al door dat deze dungeoncrawler enige tijd geleden reeds voor de PC uit kwam. Ooit was dit gamegenre rijkelijk voorzien van games, met als bekendste natuurlijk de Diablo-reeks. Wat typisch is aan dit genre is de complexiteit van de besturing. Iedere spreuk of aanval is aan een bepaalde toets op je toetsenbord gekoppeld. Voor de Xbox-versie moest Runic Games, de ontwikkelaar van de game, dus een heel nieuwe controllertoegankelijke interface uitwerken. Hierin zijn ze vrij goed geslaagd. Aan de RT-, LT-, Y- en B-toetsen kun je een magische aanval koppelen. Zitten je vier aan de toetsen gekoppelde aanvalsslots vol, dan kun je met de pijltjestoetsen in sneltempo een nieuwe rij aanvallen selecteren. Aanvallen met je gewone wapen gebeurt met de X-toets. Dit kan wel voor wat button mashing zorgen, maar dat stoort niet echt omdat je zo toch tenminste betrokken raakt bij de gevechten.

Tussen de hoofdmissies in kun je terug keren naar het dorpje en queesten aangaan op vraag van dorpsbewoners. Deze bestaan voornamelijk uit het doden van speciale vijanden of vinden van bepaalde voorwerpen. Niet echt veel variatie, wat wel een beetje spijtig is. Ook valt er verder in het dorpje niet echt veel te beleven. NPC's staan dood voor zich uit te staren of lopen rondjes. Geen wonder dat ze overspoeld worden door een invasie van demonen.

Zoals al enkele malen vernoemt is geweest, heb je naast je eigen personage heb je ook een huisdier. Deze kleine rakker zal je helpen tijdens gevechten of kun je gebruiken als extra opslagruimte voor voorwerpen die je vindt tijdens één van de vele missies. Waar we wel het meest opgetogen over zijn, is dat je jouw compagnon met voorwerpen die je wilt verkopen naar het dorp kunt sturen. Na enige tijd komt hij dan terug met de centen die je gekregen hebt voor de items die anders toch maar in je inventaris plaats zitten in te nemen. Zeer leuke feature, omdat je zelf zo meer tijd kunt stoppen in het zoeken naar voorwerpen en niet constant naar het dorp moet terugkeren omdat je inventaris vol zit.

Qua gameplay zit alles goed. De controls zijn, zoals eerder aangehaald, gebruiksvriendelijk voor de consolecontroller en de verzamel, verkoop & herhaal-opzet die typisch is voor het genre zal ervoor zorgen dat je snel ettelijke uren aan de game zult spenderen. Geluid valt ook te pruimen. Niemand minder dan Matt Uelman, die ook componist was van de eerste Diablo game, verzorgde de muzikale begeleiding voor de game. Wel vervelend is dat de skins van de dungeons verschillende keren voorkomen. Meerdere malen dachten we bij onszelf: "Zijn we hier al niet eens geweest?" Ietsje verwarrend dus.

De game bevat jammer genoeg geen multiplayer. Deze game zou echt af zijn mocht je samen met bijvoorbeeld twee vrienden aan de slag kunnen en kerker na kerker uitkuisen en met een vracht buit gaan lopen. Jammer genoeg is de enige multiplayer feature die deze game rijk is een leaderboard waarop je de scores van je vrienden kunt bekijken.