Odin's Favorite Five of 2010

We zitten al een hele poos zonder regering in België. In 2010 zijn er zoals gewoonlijk weer heel wat fantastische games verschenen. Als ik een Oude Griek was en diens eerste vormen van logica zou toepassen, zou ik tot de conclusie kunnen komen dat deze twee feiten iets met elkaar te maken hebben. Misschien is Johan Vande Lanotte z'n moeder laattijdig ziek geworden omdat ze heel de nacht in de kou heeft gestaan tijdens de nachtlaunch van Call of Duty: Black Ops? Wie weet heeft Bart De Wever toegezegd voor de Allerslimste Mens omdat hij maar geen genoeg kan krijgen van denkspelletjes sinds hij een Nintendo DS heeft aangeschaft? En willen de Walen de schuld in de schoenen van de Vlamingen schuiven omdat de beste manier om aan reputatie te winnen in Fallout: New Vegas een andere factie beschuldigen bleek te zijn?

Bij mij is het toch net iets anders gelopen dan in de Wetstraat, want ik heb dit jaar minder innerlijke dilemma's moeten doorworstelen dan gebruikelijk om mijn top 5 op te stellen. Zijn er minder toppers verschenen in vergelijking met andere jaren? Hoogstwaarschijnlijk niet, ik heb gewoon te weinig tijd gehad om ze allemaal te kunnen spelen. Gelukkig zaten er tussen de games die ik wel al heb kunnen testen ook meer dan voldoende pareltjes, en die krijgen jullie nu voorgeschoteld.

Nummer vijf - Heavy Rain (PS3)

Ik heb even getwijfeld om hier Final Fantasy XIII wegens de fenomenale cutscenes, Vanquish door het frisse shooterconcept of Fable III vanwege de sublieme humor neer te poten. Maar toen ik de minpunten van die games in acht nam en het verre verleden genaamd begin 2010 in dook, kwam ik al snel met een andere game op de proppen die hier wel thuis hoort. Hoewel Fahrenheit al voor een soortgelijke ervaring zorgde, doet Heavy Rain er nog een aantal schepjes bovenop. Het spel betekent namelijk de ultieme kruising tussen twee mediums: films en games. Het kan beschouwd worden als een interactieve film, maar even goed als een spel waarmee je tijdens de tussenfilmpjes speelt.

Nu goed, een heleboel gamers vonden het misschien te weinig interactief terwijl filmliefhebbers misschien liever naar een film keken zonder iets te moeten doen, maar die mensen misten de essentie van het spel: een heel intense en emotionele ervaring. Bovendien heeft zowat elke keuze die je maakt gevolgen, wat resulteert in extra immersie en een pak memorabele scènes. Feit is dat de game er daardoor in geslaagd is een aantal nieuwe mensen te overtuigen van het fenomeen videogames. Heavy Rain kan eigenlijk beschouwd worden als een ruwe diamant: het spel heeft z'n gebreken, maar voor een tweede poging in een volledig nieuw genre is het best wel indrukwekkend waardoor deze titel toch een plekje in mijn top 5 heeft verdiend. De mogelijkheden die dergelijke games ons in de toekomst nog kunnen bieden zien er alleszins veelbelovend uit.

Nummer vier - Fallout: New Vegas (PC, X360, PS3)

Aah, dit is me er eentje. Toen de eerste details binnensijpelden reageerde ik net als alle andere fans van het sublieme Fallout 3. "Een andere ontwikkelaar!? Die screens lijken wel beschadigde kopieën van Fallout 3!? Waarom brengen ze dit niet als DLC uit!? Uitmelkerij!!" Zelfs toen ik ontwaakte uit mijn lijkkist ergens ten Zuiden van New Vegas deed ik dat nog met heel wat scepticisme. "Meh, ik heb niet meer hetzelfde gevoel als toen ik opgroeide in Vault 101. Meh, de openbaring van het uitgestrekte nucleaire landschap was maar zwakjes deze keer." Redacteur Edelbert kan dat trouwens beamen, want ik heb nog op zijn schoot liggen uithuilen in één of ander verlaten treinstation toen het bitter koud was buiten.

Guess what? Ik zit nu een kleine twintig uur verder in het spel, en ik kan bij deze bevestigen dat ik toch niet perfect blijk te zijn en er compleet naast zat. Fallout: New Vegas is alles wat Fallout 3 zo goed maakte, en meer. De keuzes zijn mede dankzij het reputatiesysteem zo talrijk geworden dat je het spel eigenlijk minstens drie keer opnieuw zou moeten uitspelen om de belangrijkste inhoud gezien te hebben. Het nieuwe kleurenpalet, de verslavende casino's en de verse wezens zorgen voor een welkom nieuw sfeertje. Er zitten gigantisch veel bijzonder interessante facties in het spel en in elk gebouw valt wel een memorabel sidequestje te rapen. Alles ontdekken in het spel zal je minstens vijftig uur kosten. En dan heb ik het nog niet gehad over de uitdagende en realistische, maar toch niet te moeilijke hardcore modus die een beloning in het vooruitzicht stelt. Obsidian Entertainment heeft dat fantastisch gedaan.

Nummer drie - Rock Band 3 (X360, PS3, Wii)

Eurogamers die ook maar één zin van mijn review over deze ritmegame hebben gelezen zullen al lang doorhebben dat ik er een klein beetje enthousiast over ben. Al sinds de aankondiging hield ik de game in de gaten, want de belofte om eindelijk echte instrumenten te kunnen leren aan de hand van het spel klonk als muziek in de oren. Toen ik er eindelijk mee aan de slag kon was ik des te meer onder de indruk van het feit dat het allemaal gewoon werkte. Gedaan met die saaie notenleerlessen, meteen tot een stuk in de nacht, zelfs weken aan een stuk je favoriete rocknummer stap voor stap en keer op keer weer inoefenen. That's the way - aha aha - I like it!

Daar komt natuurlijk nog eens bij dat het hele ritmegenre snakte naar wat vernieuwing, en daar heeft Harmonix perfect op ingespeeld door ook nog eens een keyboard toe te voegen. Bovendien heb je toegang tot een gigantische music store, wat gepaard gaand met de intuïtieve interface voor een bijzonder toegankelijk spel zorgt. En dat heeft dan weer samen met de mogelijkheid om een virtuele carrière als rock band uit te bouwen als resultaat dat het de ultieme game is om met een aantal vrienden een avondje fun te beleven, ZONDER alcohol! Rock Band 3 mag dan wel een dure aangelegenheid zijn als je er optimaal van wilt genieten, het is de beste ritmegame tot op heden en dat moet beloond worden.

Nummer twee - Mass Effect 2 (X360, PC)

Het heeft even geduurd vooraleer ik de charme van de eerste Mass Effect doorhad, maar eens dat het geval was heb ik de actie-RPG in één ruk uitgespeeld waarna ik meteen deel twee in huis haalde. En tot mijn groot jolijt merkte ik dat die in zowat alle opzichten nóg beter bleek te zijn. Repetitieve zijmissies waren nergens meer te bespeuren en hadden plaats geruimd voor een meer meeslepende verhaallijn met fantastisch uitgediepte personages, betere graphics en een gameplaysysteem dat intuïtiever aanvoelde dan ooit tevoren.

Al deze kleine verbeteringen op een reeds geslaagd eerste deel zorgen ervoor dat Mass Effect 2 de perfectie benadert. Toegegeven, het systeem om grondstoffen te verzamelen is vreselijk en hoort totaal niet thuis in een spel van dergelijke proporties, maar dat is iets dat ik met plezier over het hoofd zie omdat het meer dan gecompenseerd wordt door zowat alle andere spelaspecten. Trouwens, Bioware moet toch nog iets hebben om te kunnen verbeteren in Mass Effect 3 hé. PS3-gamers, u weet wat te kopen éénmaal jullie versie in de rekken ligt!

Nummer een - Bayonetta (PS3, X360)

Voor velen waarschijnlijk een verrassing, maar dat bewijst meteen wat voor een underdog dit spel is. Geloof je me niet? Vraag maar aan redacteur Jasper, die houdt je gevangen in zijn SM-kelder tot je het spel hebt uitgespeeld op hard. Bayonetta trapte namelijk reeds begin dit jaar in haar eentje het hele hack 'n' slash-genre een honderdtal niveaus hoger. Cutscenes die niet moesten onderdoen voor de Metal Gear Solid-reeks qua lengte, amusementsgehalte en personage-uitdieping, een meeslepende verhaallijn en een episch universum met de meest originele en buiten proportionele wezens die ik ooit al in een spel tegen het lijf ben gelopen. Maakt niet uit wat ze tijdens de ontwikkeling aan het roken waren, ik wil het ook! En dan moet ik zelfs nog beginnen met de gameplay de hemel in te prijzen (see what I did there?).

De sexy heks kan namelijk zoveel combo's uit haar schaars geklede pakje toveren en de hoogste moeilijkheidsgraden vereisen zo een perfecte timing dat je haast sneller dan het licht moet bewegen om alles te masteren. Maar in tegenstelling tot de meeste games is dat in dit spel o zo leuk om te doen, dankzij de bijzonder brutale maar tevens elegante actie en het bovennatuurlijke universum dat voor het ene wauw-moment na het andere zorgt. Kan je geloven dat ik zelfs geen zin meer had om aan God of War III te beginnen na dit spel? Als je perfectie opzoekt in het woordenboek staat er een afbeelding van Bayonetta bij. Team Little Angels moet games blijven maken, al moet ik er een lollygigant voor opkopen.

En wat nog in 2011?

Vijf games mag ik maar vernoemen in mijn korte vooruitblik naar 2011? VIJF!? Gekkenwerk. Want als mijn veronderstelling aan het begin van deze special klopt zal er volgend jaar eerder een anti-regering worden gevormd. Het werd namelijk pas echt duidelijk tijdens de Spike Video Game Awards van het voorbije weekend dat vooral het najaar van 2011 nu al bijna op barsten staat wat absolute topgames betreft. Maat dat hoeft natuurlijk zeker voor ons gamers niet allemaal kommer en kwel te zijn, want terwijl beursspeculanten ons verder de dieperik in sleuren zullen wij op z'n minst een aantal gloednieuwe toptitels en consoles met ons mee in de put kunnen nemen om ons te vermaken. Ik word in een put gegooid en neem mee...

Portal 2. Sinds de eerste trailer was ik al serieus onder de indruk van het originele concept dat de eerste Portal met zich meebracht, en toen ik het spel effectief kon spelen vond ik het niet alleen leuk en uitdagend, maar het unieke sfeertje en de geslaagde humor maakten het plaatje compleet. Nu ja, dat dacht ik toch, want Portal 2 belooft zowat alle aspecten nog uitgebreider te maken. Jongens toch, de mogelijke pogingen om het doel te bereiken lijken wel eindeloos, en daardoor kan ik enkel nog hopen dat de moeilijkheidsgraad mij niet eindeloos zal laten sukkelen. The Last Guardian omdat Shadow of the Colossus zowat de meest intense PS2-ervaring is die ik ooit heb meegemaakt en diens opvolger er ook alweer prachtig uitziet. Daarnaast ging ik helemaal uit mijn dak toen de aankondigingstrailer tijdens de E3-beurs werd getoond, dus deze niet in mijn verlanglijstje plaatsen zou gewoonweg not done zijn.

Uncharted 3: Drake's Deception wegens... Moet ik het echt nog uitleggen? Vanaf deeltje één was ik al serieus onder de indruk van de prachtig weergegeven jungle in combinatie met heel vlotte gameplay, bedekt met een laagje onvervalste actie en avontuur. Uncharted 2 deed daar nog een cinematografisch schepje bovenop en wist voor meer dan voldoende vernieuwing te zorgen. Nu deeltje drie nogmaals een compleet nieuwe setting met zich mee zal brengen verwacht ik niets anders van Naughty Dog dan dat ze zichzelf alweer zullen overtreffen, gepaard gaand met het meest realistische zand dat we ooit in een videospel zullen hebben kunnen aanschouwen. De nieuwe Tomb Raider omdat ik een rasechte fan ben. Niet alleen van haar vrouwelijkheid (nee, echt niet), maar zeker ook van het avontuurlijke en mysterieuze aspect. Vooral Tomb Raider: Legend blijft me bij als het beste deel uit de reeks, zeker omdat toenmalig groentje Crystal Dynamics de reeks van een hernieuwde adem wist te voorzien. Het hele overlevings- en back to the roots-concept van de zopas aangekondigde titel zou wel eens voor een even grote aangename verrassing kunnen zorgen. Althans, dat hoop ik toch. Want als er in het nieuwe spel alweer geen Croft Mansion aanwezig blijkt te zijn ga ik eigenlijk al een beetje teleurgesteld zijn.

SSX: Deadly Descents vanwege het nostalgisch gevoel dat de titel alleen al oproept, en ik weet dat ik zeker niet de enige ben die zat te wachten op een current-gen versie. Vooral met SSX 3 heb ik me rot geamuseerd terwijl ik eigenlijk alles behalve een fanaat van sportgames ben. De reeks heeft altijd iets spectaculairs en arcady gehad dat me enorm aansprak, en hopelijk zal dat bij de nieuwe ook het geval zijn. Voila, dit gezegd zijnde: tot aan de andere zijde! Ohw nee, dat was de trendy uitspraak van een paar weken geleden, ik bedoel natuurlijk: tot in 2011! Ik wens jullie allemaal een heleboel games onder de kerstboom toe!

Noot van de eindredactie: Odin had nog een heleboel extra aankomende titels onderaan z'n tekst verstopt, waaronder eentje rond een draak, iets post-apocalyptisch, een heleboel derde delen, een solide metalen titel en iets waar we al meer dan tien jaar op hebben moeten wachten. Maar we moeten streng zijn en het zijn enkel de bovenstaande vijf games waar onze werknemer met de meest epische naam ooit officieel naar uitkijkt.