Fallout: New Vegas

Wat Fallout: New Vegas echter zo leuk maakt, is de indrukwekkende sfeer en het gevoel alsof je een eigen dagboek kan samenstellen over de gebeurtenissen tijdens het verkennen van de Nevada-woestijn en de vele nederzettingen. Vanaf het begin zette ik mijn New Vegas-radio aan om dan op oude klassiekers zoals "Ain't That A Kick In The Head" van Dean Martin of "Blue Moon" van Frank Sinatra de verraderlijk stille landschappen te doorkruisen. Gouden hits krijgen sinds kort door Fallout 3 en BioShock terug veel aandacht en zijn wat mij betreft terug in, ze scheppen een soort van toegangspoort die spelers niet afschrikt van de uitdagende monsters die voorbij de horizon wachten, maar net alles relativeert. Naast de muziek mag het stemmenwerk ook opnieuw in de hemel geprezen worden, al beginnen de vrij levenloze gezichtsanimaties verouderd te worden.

Doet dat veel afbreuk aan de speelwereld? Absoluut niet, want je vindt veel variatie terug in de extravagante personen die trachten te overleven. Toen ik zelf het dorpje Goodsprings verliet, bekeek ik via de Pip-Boy de kaart en zag ik in het noorden een zeer georganiseerde infrastructuur liggen. Dat moet wel New Vegas zijn! Na een korte beklimming van een nabijgelegen heuvel zag ik in de verte de City of Sin, alleen jammer dat er iets verder een bordje stond waarop in dikke geverfde letters te lezen stond: "Warning, Deathclaws ahead!" Met die agressieve monsters had ik reeds in Fallout 3 een aanvaring en dat bordje sprak boekdelen. Wijselijk keerde ik me om en reisde ik naar het zuiden om dan het oostelijk pad te nemen en terug noordelijk te gaan, zodoende ontweek ik het vijandelijke gebied vol bloeddorstige Deathclaws. Onderweg ontmoette ik de NCR (New California Republic) dat een dorpje vol met ontsnapte veroordeelden probeerde te bevrijden en Caesar's Legion, een Romeins geklede groep vigilantes die nederzetting na nederzetting willen zuiveren van zondaars. Er lopen nog meer facties rond, maar tussen deze twee groepen woedt er een machtstrijd om de Hoover Dam. Deze gekende dam zorgt immers voor de stroom van het lager gelegen gebied; wie dus de dam beheerst, heeft de hele regio onder de arm.

Bepaalde gebieden gaan zich wel anders gedragen, naargelang je met de specifieke groeperingen interactie voert. Het spreekt voor zich dat het helpen van roofbendes niet in goede aard valt bij het onschuldige plebs. Zo werkt ook de weegschaal tussen de NCR en Caesar's Legion. Maar goed, de nacht valt en intussen zag ik al de wreedheden van de laatstgenoemde factie in een dorpje en wist ik een hulpsheriff te bevrijden van de criminelen waarover ik het hierboven had. Dat allemaal, om te achterhalen wie mij probeerde te vermoorden en waarom. Onderweg krijg ik af te rekenen met coyotes en vrij gemene schorpioenen die allemaal van enkele kogels worden voorzien. Terwijl speelt er een nummer van Nat King Cole op de radio dat de heuvels met z'n echo vult. En net wanneer ik het spoor verder wil onderzoeken in de volgende nederzetting, loopt de game vast. Weg, sfeer.

Ligt het aan mijn nieuwe PS3? Kan niet. Krassen op de schijf? Onmogelijk. Na wat opzoekingwerk wordt het duidelijk: dezelfde technische mankementen uit Fallout 3 spelen hier opnieuw parten. En een echt toeval was het niet, want iets later blokkeert weer de game. Genoeg bewaren is dus de boodschap, ondergetekende heeft al reeds meegemaakt dat hij uren opnieuw mocht spelen omdat het spel ineens vastliep. Soms durven NPC's vast komen te zitten achter rotsen en andere elementen in de speelwereld en vaak stottert de game voor een seconde of twee, waardoor je hart enkele slagen overslaat en hoopt dat het niet weer van dat is. Er werd beloofd om in een patch deze euvels te verhelpen, maar veel heeft het blijkbaar niet geholpen, en dat is een spijtige zaak.