Enslaved: Odyssey to the West
Monkey see, Monkey do!
Het is dan ook een doodzonde dat het duo er soms wat stuntelig bijloopt wanneer je Enslaved daadwerkelijk aan het spelen bent. Vooral de overgang tussen animaties, bijvoorbeeld van lopen naar wandelen, is vaak te abrupt wat je dan weer lichtjes uit de illusie trekt dat je met personages van vlees en bloed te maken hebt. En deze zin geeft ons zowaar een perfect bruggetje om het eens te hebben over de gameplay van Odyssey to the West!
Het grootste deel van de tijd zul je in Enslaved bezig zijn met vechten, of met klimmen. Af en toe komt er eventjes een kleine omgevingspuzzel bij te pas, maar veel verder dan schakelaars in allerlei vormen en maten overhalen gaat het nooit. Laten we beginnen met het vechtsysteem. Monkey is uitgerust met een staf waarmee hij rake klappen uit kan delen. Zoals je dat in zowat elke action/adventure ziet is er een zware, maar daardoor tragere aanval, met als tegengewicht een snelle, maar minder krachtige aanval. Vechten doe je steeds tegen robots, en deze komen in een aantal verschillende vormen op je af.
Er zijn mechs die uitgerust zijn met een schild, terwijl er ook varianten zijn die je best aan de hand van een knap in beeld gebrachte takedown van kant moet brengen. Verschillende vijanden vereisen andere aanvallen, maar verwacht zeker geen diepgang zoals je dat in God of War (of zelfs Heavenly Sword) zag. Je zult vooral springen tussen de zware en de snelle aanval om tussendoor ook enkele combo's uit je mouw te schudden, maar veel verder dan dat gaat het nooit.
Afwisseling komt er doordat Monkey zijn staf ook kan gebruiken als schietwapen. Verzamel je de benodigde ammunitie, dan kun je vijanden oftewel bestoken met ontploffende kogels, of met een elektrische schok waardoor ze tijdelijk tot stilstand komen. Wij hebben deze functie redelijk vaak gebruikt om ons een weg te banen doorheen Amerika en vonden de afwisseling tussen hand-to-hand en ranged attacks best leuk aanvoelen. Minder positief zijn we over het upgrade systeem.
In elke omgeving zijn er rode bolletjes te vinden waarmee je je levenskracht, defensieve kracht en staf kunt opwaarderen. De eerste twee elementen aanvullen zorgt vooral voor een langere levensbalk en een sterkere verdediging tegen vijanden, terwijl het upgraden van je staf opgesplitst is in een talent tree rond schieten en close combat. Het spenderen van de bolletjes in deze twee laatste takken zal Monkey sterker maken, maar echt nieuwe aanvalsbewegingen speel je op twee uitzonderingen nooit vrij. Dit wil dus zeggen dat je doorheen heel Enslaved grotendeels met dezelfde aanvallen en wapens blijft werken. Gezien de gevechten zo'n belangrijke rol spelen in Odyssey to the West hadden we hier graag wat meer diepgang gezien.
Het klimwerk lijkt dan weer zo weggeplukt te zijn uit de Uncharted reeks. Als een echte Nathan Drake haalt Monkey de meest absurde acrobatische toeren uit om van punt A naar punt B te slingeren. Heel uitdagend is klauteren echter niet doordat de plekjes waaraan Monkey zich vast kan grijpen altijd opgelicht zijn en je haast niet fout kunt springen. Er is één weg om te volgen – met af en toe een kleine vertakking – en daar blijft het bij. Die filosofie hanteerde Ninja Theory trouwens in heel Enslaved, wat onvermijdelijk zorgde voor enkele vreemde onzichtbare muren en onlogisch onbereikbare plekken. Het handje van de speler vasthouden en niet meer loslaten keuren we enkel goed als er een pakkend verhaal door naar de voorgrond komt, maar dat is in het geval van Enslaved – zoals eerder al aangehaald – slechts deels het geval.