Guitar Hero: Warriors of Rock

Ik speel al Guitar Hero van het prille begin. Een speelgoedgitaar die nog meer op speelgoed leek dan de huidige, covers van variërende kwaliteit in plaats van originele versies, een beperkt maar grotendeels uitstekend aanbod aan muziek en vooral het ongebreideld enthousiasme van Harmonix dat je door de game heen voelde stromen. Intussen zijn we vijf jaar verder en is er ontzettend veel gebeurd. De Guitar Hero-franchise kwam terecht bij Activision en Harmonix tekende bij Electronic Arts om de Rock Band-reeks te maken. Activision gaf de reeks aan Neversoft, bekend van de Tony Hawk Pro Skate-games, en eiste dat er jaarlijks een nieuwe Guitar Hero-game verscheen.

Het duurde niet lang voordat Guitar Hero nog maar een schaduw was van zijn vroegere zelf. Wat begon als een ode aan rockmuziek, het opstarten van je eigen coverbandje, het gevoel van weten dat je eruit ziet als een mankind met dat speelgoedgitaartje maar je toch zo bad-ass voelen als je die ene solo speelt verwaterde al snel in een machine dat enkel luisterde naar studiegroepen om te bepalen wat de breedste markt was die men kon aanspreken. Dit mag allemaal dan vrij bitter klinken, ik had al lang vrede genomen met de nieuwe richting die men aan de franchise wou geven. Maar toen Activision beweerde dat ze met Guitar Hero: Warriors of Rock terug naar de roots van de reeks zouden keren, dan was ik toch wel even benieuwd.

Maar duidelijk was er ergens wat verwarring ontstaan over wat nu precies de roots van Guitar Hero zijn want het begin van Warriors of Rock kon alvast niet verder weg staan van mijn interpretatie ervan. Grootste nieuwe feature die met veel bombast werd aangekondigd is namelijk de gloednieuwe verhaallijn, iets waar niemand op zat te wachten. In het verhaal moet je personages rekruteren voor de machtigste band ooit om The Beast te verslaan, een demon die de rockgod machteloos heeft gemaakt.

In de praktijk komt die verhaallijn neer op het feit dat je personages moet vrijspelen door een bepaald aantal sterren te behalen op een setlist, net zoals in de voorgaande delen dus. Alleen is de ordening meer gebaseerd op genre of tijdperk in plaats van echte moeilijkheidsgraad en moet je dus vijf à zeven, afhankelijk van hoe goed je speelt, liedjes in een bepaald genre spelen om verder te gaan. Niet fijn voor bijvoorbeeld iemand als mezelf die na één punkliedje zijn limiet voor de dag wel weer bereikt heeft.

De verschillende personages hebben ook verschillende 'krachten' waardoor Guitar Hero: Warriors of Rock een zeer kleine RPG-invloed krijgt. Het ene personage kan tot zeven sterren verkrijgen door goed te spelen, het andere vult zijn starmeter dan weer dubbel zo snel op. In de praktijk heb ik vooral gemerkt dat het eigenlijk allemaal niet zo heel veel uitmaakt. De game had een dergelijke gameplaymechanic niet nodig en opnieuw is het alweer een stap verder van de roots van Guitar Hero.

Zoals in elke muziekgame is het enige wat echt belangrijk is de setlist natuurlijk. En dat is bij Warriors of rock eigenlijk het enige dat een beetje een kijk geeft op de begindagen van de franchise de muziekkeuze. De familievriendelijke hits zijn naar Band Hero verhuist en het is allemaal wat harder en ruiger geworden. Uitschieters zijn Queen's Bohemian Rhapsody en Burnin' For You van Blue Oyster Cult maar die worden helaas gebalanceerd door knoerten als Linkin' Park en Nickelback. Algemeen gezien is de setlist redelijk maar al de klassiekers zijn ondertussen al lang gebruikt in vorige edities.

Veel meer valt er eigenlijk niet te vertellen over Guitar Hero: Warriors of Rock. Het is vrij duidelijk dat Activision niet meteen snapt wat de essentie van Guitar Hero was toen het eerste spel uitkwam in 2005. Het ging erom dat je jezelf een rockgod waande terwijl je aan het spelen bent, het was haast een liefdesbrief aan de rockcultuur. Een verhaallijn toevoegen om een of andere rockgod te bevrijden ligt daar ver van en daardoor voelt het spel een beetje aan als een poseur.