Halo: Reach
Begin van het einde.
"Aan alles komt een einde." Dit zijn de legendarische laatste gedachten van Lodewijk de 15de toen hij op 21 januari 1793 het mes van de guillotine naar beneden hoorde suizen. Het is toevallig genoeg ook de gedachte die door de kantoren van Eurogamer galmde wanneer we de verpakking van Bungie's einde van een epos, Halo: Reach, hoorden openscheuren. Gelukkig voor ons laat het scheuren van de enveloppe niet de wrange nasmaak na zoals dat bij Lodewijk het geval was. En om echt over een einde te spreken vinden we ook wat vreemd, gezien dit deeltje zich afspeelt nog vóór de eerste Halo: Combat Evolved die uitkwam voor de allereerste Xbox. Dit "eindigen" bij het fundamentele begin van de reeks creëert een zeer interessante filosofische discussie, maar om jullie niet al veel te vervelen, zullen we deze een andere keer voeren. Klik de veiligheidsgordel op je bureaustoel maar vast voor de langverwachte Halo: Reach.
Zoals we dus al schreven in de vorige paragraaf speelt het verhaal uit Halo: Reach zich af voor de gebeurtenissen uit de eerste Halo game. Eerst een klein beetje achtergrondinformatie voor de mensen die nieuw zouden zijn binnen de reeks. Reach is een door mensen gekoloniseerde planeet, die berucht is voor haar trainingcentra die instaan voor de opleiding van de supersoldaten van de UNSC (United Nations Space Command). Deze zogenaamde Spartans zijn genetisch verbeterde mensen, waarvan alle menselijke emotie ingeruild is voor een stevige portie militair utilitarisme (nuttigheidsprincipe). Slechts weinige soldaten die aan de opleiding beginnen, overleven de genetische verbeteringen aan hun lichaam. De gelukkigen die deze ingrepen wel weten te overleven, worden als de meest befaamde en beruchte soldaten van het hele menselijke leger geëerd.
Tijdens de vele ruimte-expedities die de mensheid doorheen de jaren ondernomen heeft, op zoek naar nieuwe planeten om te bewonen, kwamen ze in contact met een alliantie van buitenaardse wezens, genaamd de Covenant. Het gezag van dit verbond berust op een zeer sterke religieuze overtuiging, die de mensheid als minderwaardig en dus overbodig beschouwd. Er breekt dus een oorlog tussen mensheid en Covenant uit, die zich tot voor kort zeer ver van de planeet Reach afspeelde.
De game begint in een militair kamp op vernoemde planeet. Jij bent Noble 6, de nieuwste aanwinst aan Noble Team, een eliteteam van Spec Ops Spartans. Voor je aan de game begint, mag je zelf je Spartan samenstellen uit verschillende harnasstukken. Van een helm, tot een aangepaste borstplaat tot scheenbeschermers. Doorheen het hele spel krijg je punten, die je dan kunt spenderen om je soldaat zijn of haar (want voor het eerst kun je ook aan de slag met een vrouwelijke Spartan, Girl Power!) uiterlijk aan te passen. Met je eigen gestileerde militair kun je vervolgens ook online aan de slag gaan, maar daar hebben we het straks wat mee over.
Even terug naar het verhaal dus. Noble Team, de squad waar je deel van uitmaakt, bestaat uit vijf andere Spartans. Carter, oftewel Noble 1 is de teamleider en Catherine (Kat voor de vrienden) is tweede in bevel. June, of ook wel Noble 3 genaamd is de sluipschutter van dienst. Tegenover deze voorzichtigere June staat Emile, die het best te herkennen is door de schedel die hij op zijn helm gekrast heeft. Hij is de agressieveling van de bende en gaat geen enkele uitdaging uit de weg. Als laatste is er Jorge. Deze zware jongen heeft een al even zwaar machinegeweer bij zich, waardoor hij dan ook gekenmerkt wordt als de Heavy Gunner.
Wanneer de commandopost waar Noble Team gestationeerd is communicatie verliest met een nabijgelegen nederzetting, wordt het team eropuit gestuurd op dit onderzoekscentrum te gaan verkennen en de communicatie te herstellen. Wanneer onze Spartans de dode lichamen van enkele onderzoekers aantreffen beseffen ze dat er iets heel fouts aan de gang is. Niet veel later komen ze in contact met een groep Elites, het equivalent van de UNSC Spartans, die er vandoor gaan met informatie over opgravingen op Reach. Het is nu aan Noble Team om te achterhalen waarom de Covenant deze info zo nodig wou en ze van de planeet Reach af te jagen.
Voor de mensen van wie dit hun eerste Halo game is: deze paragraaf sla je best even over, aangezien we nu iets gaan aanhalen wat menig Halo fan reeds al wist. Laatste waarschuwing... Doorheen het hele verhaal speelt het bewustzijn dat Reach zal vallen onder de militaire macht van de Covenant in je achterhoofd. Je zou denken dat de game hierdoor suspensie verliest, maar niks is minder waar. Het valt nog het best te vergelijken met de film 300, waar een groep van 300 Spartanen (toevallig) het opneemt tegen een ontzaglijke Perzische troepenmacht. Je wist voor de film begon ook al dat de Spartanen zouden verliezen, maar bleef geboeid kijken door het vertoon van militaire moed en sprankels van hoop. Halo: Reach's verhaal moet op soortgelijke manier ervaren worden, als een last stand tegen een overweldigende buitenaardse invasie, waar militaire zelfopoffering de hoofdrol speelt.
Verder is het verhaal van de singleplayer, die trouwens ook volledig in co-op speelbaar is, standaard Halo materie, met enkele "onverwachte" gebeurtenissen hier en daar. Aangezien er nu meer personages zijn waar je direct mee in relatie staat, zou je kunnen zeggen dat je een band vormt met de leden van Noble Team. Dit wordt enkel nog wat versterkt doordat iedere Spartan een eigen "karakter" heeft. Maar tegelijk wordt dit tegengewerkt door de sterke aanwezigheid van het eerder vermelde militaire utilitarisme. Hierdoor ontstaat er een tweestrijd, met aan de ene kant je teamleden die overkomen als wanhopige soldaten die in een onmogelijke situatie verzeild zijn geraakt, en aan de andere zijde zijn ze dan weer een manisch rationeel denkende vechtmachines wiens persoonlijkheid enkel als een zwakheid aanschouwd kan worden (goede materie voor een filosofische discussie trouwens, maar dat onderwerp ontwijkt de game dan ook heel subtiel). Toegegeven, er valt meer emotie te beleven in deze game dan elke andere Halo-iteratie, maar dat is dan ook enkel omdat in iedere andere Halo game is geen enkele diepe emotie zat. Tot tranen zal de game je zeker niet brengen, tenzij je iemand bent die een kaarsje deed branden iedere keer er een zoveelste lading UNSC-soldaatjes het leven lieten in de RTS-game Halo Wars.