Scott Pilgrim vs. The World

In het spel beweeg je de blokkerige hipster Scott Pilgrim van links naar rechts terwijl je alles met kung-fu behandelt wat op je afgevlogen komt - denk aan Double Dragon of Streets of Rage van weleer. De klassieke beat 'em up formule dus, een genre dat we zelden nog tegen komen. Wel, buiten de Tekken Force modes uit het Tekken franchise… Iets waar ik liever niet te veel woorden aan vuil maak. Je personage heeft enkele basis statistieken en een eenvoudig levelsysteem - geen doordacht RPG-gedoe à la Square-Enix of Bethesda, maar genoeg om de zaken interessant te houden. Je bezit enkele levens, een HP-balkje en een GP-balkje (voor speciale aanvallen). Zorg gewoon dat die eerste twee zo ver mogelijk van de nul verwijderd blijven en alles komt goed. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, natuurlijk.

Zie je, een ander aspect dat Scott Pilgrim overgenomen heeft van zijn inspiratiebronnen is de moeilijkheidsgraad. Je hebt drie verschillende niveau's en zelfs op medium wordt al een flinke portie vaardigheid verwacht. De game is hard, maar eerlijk - een haast verloren kunst tegenwoordig. Vijanden komen in verschillende vormen en maten: straatnozems, bodyguards, Duitse herders (de honden, natuurlijk) en meer. Later krijg je het zelfs nog aan de stok met mannen in mokap pakken en gillende meutes fangirls; nog een voorbeeld van het niet te au sérieux nemen van de zaken. Het is hier dat we ook merken dat Scott Pilgrim meer is dan het herhalen van een oude formule die op nostalgie teert. De wederkerende minpunten uit gelijkaardige games uit de jaren '90 werden eindelijk opgelost. Niet alleen is het aanbod vijanden ruimer dan je zou verwachten, ook de aanpak vraagt om een stuk meer tactiek. Wie denkt te overleven zuiver en alleen op button mashing zal menig tête-à-tête met het straatasfalt mogen verwachten.

Gelukkig zijn er genoeg zaken aanwezig om het geheel wat te relativeren. Ten eerste is de besturing lang niet meer zo houterig als de games waar de mechaniek zijn inspiratie uit put. Dit scheelt al een hele hoop op gebied van frustratie. Een tweede aspect zijn de winkels. Het geld dat je verdient doorheen je queeste kan je verdoen in tal van shops die op je pad liggen (vooral in het eerste level). Er zijn simpele zaken zoals een koffiehuis, een snackbar, een sushi bar en meer. Deze herstellen wat van je HP, GP en bieden soms wat experience. Dan zijn er ook nog cd-winkels, videotheken en andere zaken waar je de mogelijkheid hebt je statistieken te verhogen en leuke extra's te kopen die alles een stuk gemakkelijker maken. Zo merk je ook dat de drang naar verkenning rijkelijk wordt beloond, verborgen tunnels (die er uitzien als glitches) en geheime winkels zullen je opdracht enkel vooruithelpen.

Tot slot is er ook nog de co-op, waarschijnlijk de grootste hulp die je kunt wensen. Er kunnen tot drie extra spelers de getroebleerde Scott helpen de stages te doorploegen. Een schoolvoorbeeld van 'hoe meer zielen, hoe meer vreugd'. Enig probleem is dat de multiplayer zuiver offline te spelen is, net het omgekeerde probleem waar Harmony Of Despair mee te kampen had. Nu ik er over nadenk, Scott Pilgrim heeft op een meer subversief niveau heel wat gemeen met Castlevania. Beide nemen ze een klassiek concept met een twist, helaas faalt Castlevania grotendeels in de opzet. Zo blijft Scott Pilgrim ook leuk om in je eentje te spelen, is de grindmentaliteit een stuk minder aanwezig en bezit het geheel een sterke je-ne-sais-quoi die de game uniek maakt. En een verhaal! Hoe maf het plot ook mag zijn, Scott Pilgrim heeft een verhaal.