SingStar: Take That
Could it be magic?
Gamejournalisten en boysbands zitten op dezelfde lijn. We worden allebei gegeerd door een hele schare fans van het andere geslacht, we twijfelen er niet aan om in een strak en flashy pak te kruipen (ik toch niet) en ons taalgebruik kan duizenden mensen bewegen. Geboren voor een leven vol glorie, zo is dat. Take That is al sinds een tijdje bezig aan een comeback en daar hoort uiteraard ook een videogame bij, eens kijken of ze beter scoren dan Samson.
In vorige recensie over Singstar: Studio 100 klaagde ik omdat mijn stemvolume blijkbaar niet goed genoeg was om punten te pakken bij de vrolijke dames van K3 en de tienermeiden die mee op de DVD stonden. Uiteindelijk, na herhaaldelijk de kat van de buren zodanig te enerveren en de kleine Maltezer hitsig te maken, moet ik grif toegeven dat ook Take That mij niet ligt. Het is zeker niet mijn fout hoor, ik heb een stem als een klok, een Engels accent waar zelfs de modale Brit zijn kop Earl Grey Tea even voor opheft en een ritme vergelijkbaar met de beste slavendrijver.
Toch slaag ik er niet in om Take That op overtuigende wijze neer te zetten, de noten lijken me te hoog, te lang, te stabiel en de tekst schiet soms aan me voorbij. Ik vrees dat dit een probleem is waar de Westerse wereld meer mee geconfronteerd zal mee worden de Britse. Take That is van origine een Engelse groep en is daar ontzettend populair. Hun grootste hits hebben ook bij ons successen geoogst, maar deze zijn jammer genoeg op één hand te tellen.
Over hits gesproken, waar zit die zeemzoete ‘How deep is your love’? De enige echte hits die op de disc staan is Babe en Back for Good en die worden snel oud. Take That heeft echter ook een heel aantal songs gecoverd en deze zijn wel voorzien, Could it be Magic, Relight my Fire en It Only Takes a Minute zijn de meest voorname en zorgen voor een uitgebreider gamma aan bekende meezingers. In totaal staan er vijfentwintig tracks op de DVD, maar naar onze mening had daar gerust meer op gekunnen.
Een extra pakket titels zal echter in alle waarschijnlijkheid beschikbaar worden gemaakt via DLC. Het is de standaard methode ondertussen, maar bedenk langs de andere kant eens dat The Beatles Rock Band een unieke twist gaf aan de content (en de vele bijgeleverde nummers). Deze doet dit echter niet.
Je krijgt in de achtergrond de videoclips gepresenteerd, één of twee balken die de toon aanduiden die je moet zingen en onderaan uiteraard de lyrics. De game is niet meteen geschikt voor op je eentje te spelen, de ware charme zit hem uiteraard in het samenspel tussen sociaal entertainment en je gebrek aan zangtalent. Nodig je enkele mensen uit en hou je wedstrijden, dan begint de game meer en meer te groeien, maar net dan merk je ook hoe beperkt de kennis is van de Take That nummers. Van een Singstar game verwacht je tijdloze klassiekers en die missen we hier wel.
Verder biedt het spel de standaard Singstar modes en geen enkele verrassing. Playbacks, Recordings, Pass the Mic, Duels. Er zijn ook een aantal medleys voorzien die het ‘beste’ stuk uit een aantal nummers afspelen en uiteraard de immer populaire random song optie.
Singstar: Take That breekt absoluut geen potten. De gameplay brengt niets nieuw, de songs zijn typisch voor Take That met een aantal goede nummers, een heleboel middelmatige tracks en enkele titels die nergens te bespeuren vallen. Fans van de band zullen aan deze vast wel wat plezier kunnen beleven, maar voor de rest kunnen we deze moeilijk aanbevelen, zeker aangezien er betere Singstar edities op de markt zijn die een vollediger gamma presenteren.