Retrofiel - Devil May Cry is een duivelse pionier
Making angels scream and devils cry.
Vroeger, toen alles beter was... Toen iconische gamepersonages nog niet allemaal gereboot waren. In Retrofiel gaat een van de redacteurs van Eurogamer Benelux terug naar de goede oude tijd. Met het oog op het vijftienjarig bestaan van Devil May Cry blikt Kevin terug op het eerste avontuur van demonenjager Dante.
Mijn eerste aanraking met Devil May Cry is in een collectie tweedehandsgames. Als zestienjarige jongen zie ik tussen alle Call of Duty's en Battlefields een hoes met twee witharige figuren. Het is Devil May Cry 4. Iets in mijn onderbuik zegt dat ik hem moet kopen, maar ik besluit om het toch maar niet te doen. Ik heb per slot van rekening de andere drie delen nog niet gespeeld. Twee jaar later is er dan ineens de Devil May Cry HD Collection. De tijd is aangebroken: eindelijk ga ik erachter komen wat Devil May Cry nu eigenlijk is.
Devil May Cry is eigenlijk een geluk bij een ongeluk. Na de release van Resident Evil 3 begint een groep genaamd Team Little Devil aan de ontwikkeling van het vierde deel voor de PlayStation 2. In de prototypefase komen projectleider Hideki Kamiya en zijn team erachter dat de game te ver van de Resident Evil-formule en het survival horror-genre afwijkt. In plaats van te stoppen, gaan de Japanners echter door. Het 'mislukte' Resident Evil 4-project resulteert uiteindelijk in de geboorte van de hack-and-slasher Devil May Cry.
In Devil May Cry is de Resident Evil-oorsprong goed terug te zien. Zo zie je bij het opstarten van de game de boodschap: “WARNING. This game contains scenes of explicit violence and gore” en geeft die je bij een game over de tekst: “You Are Dead”. Daarnaast bevat de game vaste camerastandpunten en zijn er zo nu en dan puzzels die je moet oplossen. Hordes hersenetende zombies mogen dan ontbreken, maar er zijn enkele gelijkenissen.
Wat Devil May Cry aantrekkelijk maakt, is dat het verhaal zichzelf niet echt serieus neemt. Een zware mannenstem vertelt het verhaal van de legendarische demon Sparda, die zich tegen zijn broeders keerde en de beschermer van de mensheid werd. Na een korte introductie van vijf minuten weet je precies wie je bent en wat je te doen staat. Je speelt als Dante, zoon van Sparda. Samen met de mysterieuze Trish reis je naar een kasteel op een afgelegen eiland af, waar je de opperdemoon Mundus een halt toeroept.
Het verhaal bevat een bepaalde cheesiness, waar alleen een Devil May Cry-game mee wegkomt. Dat komt doordat het op een of andere manier leuk overkomt. De latere delen voegen hier nog eens momenten aan toe die je gerust over-de-top mag noemen. Zo rijdt Dante in de derde game met een motor tegen een toren omhoog en is een tussenfilmpje in deel vier één grote seksuele toespeling.
Maar terug naar het eerste deel. Het spookachtige kasteel is het speelveld waar je de komende paar uur verschillende demonen een kopje kleiner maakt. Ondersteund door donkere kerkklanken zet Dante de eerste stappen naar binnen. Alles lijkt in orde, totdat je een sleutel uit de handen van een grote marionet pakt. Het is tijd voor het eerste gevecht. Het rammen op de aanvalsknop blijkt geen goede tactiek. De game laat al gauw weten dat de aanvallen 'Dull' zijn. Wat gaat er fout?
Het blijkt dat de essentie niet rust op button bashen, maar op een stijlvolle manier van aanvallen. Het aan elkaar rijgen van Street Fighter-achtige combo's is wat de game wil dat je doet. Hoe beter je dat doet, hoe hoger je scoort op de waarderingsschaal. Die schaal loopt van D t/m S, waarbij de letter S staat voor 'Stylish'. Wie nu echter denkt aan gekke knoppencombinaties zoals in Street Fighter hoeft zich geen zorgen te maken. Devil May Cry heeft een iets ander idee van een combo.
Een combo in Devil May Cry is gericht op timing. Een knop drie keer snel indrukken geeft je bijvoorbeeld een standaard een-twee-drie-aanval. Twee keer dezelfde knop indrukken en vervolgens een seconde wachten voordat je de knop wederom indrukt, geeft je iets totaal anders. Het blijft echter niet bij combo's op de grond. Devil May Cry introduceert ook het zogenoemde 'air juggling', wat simpelweg inhoudt dat je een vijand in de lucht kunt lanceren en achter hem aan kunt gaan. Dit alles kun je dan weer combineren met je vuurwapen voor een maximum effect.
Dante beschikt namelijk over twee soorten wapens: een slagwapen en een vuurwapen. In de game ontgrendel je verschillende soorten wapens, maar het grootste deel van de game breng je door met het elektrische zwaard Alastor en de twee M1911-handpistolen Ebony en Ivory. Na veel gevechten met deze twee wapens krijg je het combosysteem goed onder de knie. Eerst een paar goed geplaatste steken met Alastor op de grond met daarna een lanceringsaanval. Vervolgens een korte air juggle met Ebony en Ivory, gevolgd door een luchtcombo met het zwaard. Als grote afsluiter breng je de marionet met een neerwaartse slag terug naar de aarde. Devil May Cry is een waar slachtspektakel.
De bovengenoemde aanval is maar een peulenschil in vergelijking met wat de echt goede spelers voor elkaar krijgen. Zij maken namelijk gebruik van 'cancels', waarbij je een aanval direct omzet in een andere aanval. Games als Street Fighter kennen dit principe al langer, maar in Devil May Cry kun je het ook in de lucht doen. Op den duur ontgrendel je steeds meer aanvallen en mogelijkheden om je vijanden te lijf te gaan. Een van de mogelijkheden die zeker een vermelding verdient is de Devil Trigger.
Als je een vijand verslaat, vult er zich een meter die je in staat stelt om van vorm te veranderen. De vorm die je aanneemt, is afhankelijk van het wapen dat je vasthoudt. Alastor laat je bijvoorbeeld in een vliegende demon veranderen die als een soort Doctor Doom elektrische stralen kan afschieten. Daarnaast geeft het je toegang tot nieuwe zwaardcombinaties en sommige spelers gebruiken de Devil Trigger zelfs als een cancel-methode.
Devil May Cry legt in 2001 de basis voor het hedendaagse hack-and-slash-genre. Bayonetta, Darksiders, Ninja Gaiden en Metal Gear Rising gebruiken allemaal elementen die voor het eerst in Devil May Cry te zien zijn. Vorig jaar konden we de oude glorie herbeleven in Devil May Cry 4: Special Edition, maar het is nog maar de vraag of Capcom ooit nog met een vervolg komt. En nee DmC: Devil May Cry telt niet mee als deel vijf. Maar dat is een verhaal voor een andere keer.