Rainbow Six Siege review
Georganiseerde chaos.
Geen genetisch gemodificeerde supersoldaten, hypergeavanceerde laserwapens of verwoestende dronestrikes. En ook geen clashes met buitenaardse rassen op een post-apocalyptische aarde of exotische planeet. Nee, Rainbow Six Siege draait om noeste kerels en harde tantes in een Clancy-eske wereld waarin terreur keihard de kop ingedrukt moet worden. In een markt overspoeld met futuristische shooters is een tactische shooter in een hedendaagse setting dan ook zeer welkom.
Ubisoft heeft zich daarvoor volledig op de multiplayer gestort. In een best-of-five nemen twee teams van vijf het om de beurt tegen elkaar op. Terwijl de terroristen zich in een kamer met meestal een bom of gijzelaar opsluiten, verkennen contraterroristen met rijdende minidrones het gebouw. Het rijden met de autootjes is origineel bedacht, maar voelt toch meer als een bewuste vertraging om het verdedigende team wat extra tijd te geven. Het is uiteindelijk allemaal onderdeel van de voorbereidingsfase, de welbekende stilte voor de storm. Als die namelijk losbarst, gaat het ook echt los in Rainbow Six Siege. Weliswaar kort, maar wel krachtig.
De dynamiek van de game is namelijk het claustrofobische gevoel dat je bij de strot grijpt. Het verdedigende team zet bij aanvang van de ronde een paar verrassingen klaar voor het aanvallende team. Bevangen door de spanning is het daarna afwachten tot de onvermijdelijke confrontatie. Doffe klappen gevolgd door steeds luider wordende voetstappen verraden de heroïsche inval van de tegenstanders. Via het dak, de gebarricadeerde deur of het dichtgetimmerde raam; de antiterreureenheid kan uiteindelijk langs overal binnenstormen. Je bent als verdedigende team daardoor nergens echt veilig, en dat weet je maar al te goed.
Diezelfde beklemming is er ook voor het aanvallende team. Uiteraard heb je als jager de luxe om de vijand te omsingelen. Het karwei afmaken is echter makkelijker gezegd dan gedaan. Elektrische prikkeldraad, bewegingsgevoelige bommen en gepantserde panelen blokkeren namelijk je weg naar het terroristengespuis. Met al die boobytraps ben je dan ook continu op je hoede. Je loopt hoe dan ook in een hinderlaag. De vraag is alleen of je er heelhuids uit geraakt. Ook in een offensieve rol is Rainbow Six Siege dus intens.
Dat wordt ook nog eens versterkt door de engine waarop de game draait. De elf maps zijn grafisch gezien niet bepaald indrukwekkende omgevingen. Denk daarbij aan een chalet, bankgebouw of havenkeet met relatief weinig oog voor detail. Maar dankzij de Realblast Destruction-technologie zijn de gebouwen als het ware schaakborden waarin je steeds nieuwe tactieken kunt bedenken. Want bijna alles kan kapot. Geen enkele muur, vloer, plafond of gekantelde bureau is uiteindelijk kogel- of bombestendig. Daarnaast kan een kogelgat in een muur als slinks gluurgaatje dienen waardoor je onwetende aanvallers uit het niets op een kogelsalvo trakteert. Het gevaar loert daardoor niet alleen om elke hoek, maar ook achter elke muur.
De tactische shooter is dan ook meedogenloos. Geen respawns en geen health regeneration. Dood is dood. De eerste matches zijn daardoor best frustrerend wanneer je voor de zoveelste keer het loodje legt zonder zelf ook maar één kogel gelost te hebben. Er is geen plek voor lone wolves die guns blazing een kamer willen binnenstormen. Met slechts één kans per ronde is het dan ook flink doorbijten voor beginners. Ubisoft reikt hiermee vooral de hand naar hardcore spelers die op zoek zijn naar meer samenwerking, strategie en realisme in hun shooters.
De sterke focus op teamgebaseerde PvP is zowel de kracht als de zwakte van Rainbow Six Siege. De kwaliteit van de matches vallen en staan namelijk met succesvolle samenwerking. Of beter gezegd: succesvolle communicatie. Blaas jij de deur op, terwijl ik met een schild als eerste naar binnen storm? En vergeet jij geen flash bang naar binnen te gooien? Dat soort simpele afspraken maakt het verschil. Zonder dat verval je namelijk al snel in babylonische taferelen waarin je als groep vooral de verkeerde beslissingen maakt en een voor een het noodlot tegemoet rent. Meer dan in andere shooters ben je dus afhankelijk van de grillen van je team. Dat maakt Rainbow Six Siege even daverend als frustrerend.
Om de gameplay nog meer diepgang te geven, zijn de Operators in het leven geroepen. De cheesy namen zoals Sledge, IQ en Blitz neem je voor lief, want het gaat naast de wapens vooral om de unieke specialiteit die ze hebben. Denk hierbij aan offensief materiaal zoals EMP-granaten of explosieven om gepantserde muren mee op te blazen, maar ook defensieve gadgets zoals kogelwerende vesten voor het hele team of een hartslagsensor om vijanden door muren mee te spotten. Het benadrukt weer het aspect dat uiteindelijk iedereen zijn eigen rol binnen het team heeft.
Het daaraan verbonden progressiesysteem is echter minder geslaagd. Je moet de in totaal twintig Operators eerst vrijspelen voordat je ermee aan de slag kunt. Zeker als je de nodige matches verliest, gaat dat aan een tergend langzaam tempo. Daarnaast moet je de zuurverdiende in-game valuta (Renown) ook nog eens verdelen over upgrades of skins voor je wapens. Dat dwingt je uiteraard tot het maken van een weloverwogen keuze en zorgt voor de nodige diepgang van de verschillende personages. Maar met slechts één Operator per team vis je regelmatig achter het net. Zo speel je dus de eerste uren vooral met een uitgeklede Recruit of Operator die niet je eerste (of tweede) keuze is.
Je zou bijna vergeten dat er naast de multiplayer nog twee modi zijn. De singleplayer is voor deze editie echter volledig uitgekleed. Daarvoor in de plaats krijg je in Situations een elftal missies die als veredelde tutorial dienen. Het alternatief is Terrorist Hunt waarin je alleen of samen met vier anderen hordes vijanden afhoudt. De AI is echter verre van indrukwekkend te noemen. Beide modi zijn uiteindelijk dus prima om de basis onder de knie te krijgen, maar toch bekruipt je het gevoel dat er veel meer uit te halen valt.
Na ruim zeven jaar afwezigheid is de serie terug van weggeweest. In de basis is Rainbow Six Siege een uiterst solide en intense teamshooter. Het brengt vooral diepgang die je in de meeste andere shooters mist. Er zit echter wel een voorwaarde aan: zonder communicatieve teamgenoten is het spelplezier een aanzienlijk stuk minder. En er is momenteel (nog) te weinig content om voor dat gebrek te compenseren.
Rainbow Six Siege is nu verkrijgbaar op de pc, PlayStation 4 en Xbox One.