Life is Strange review

Item: Life is Strange
Rating: 5.0
Author: Nathan Van Coillie

Nathan <3 Max.

Review door Nathan Van Coillie Biersommelier

Laatste update op 28 oktober 2015

Life is Strange is een diepgaande, emotionele en sfeervolle trip waarin je een sympathiek hoofdpersonage menselijke relaties laat aangaan.

Negen maanden en vijf episodes later is de cirkel van Life is Strange rond. Wat begon als een interessante, charmante en eigenzinnige game van de Franse studio Dontnod Entertainment, is tot een volwaardige en voldragen game uitgegroeid. Je begint als Max Caulfield met een naïviteit die de game op dat moment zelf kenmerkt en doorloopt met haar een groeiproces waar je zelf ongetwijfeld ook als een ander persoon uitkomt.

De achttienjarige Max is het buitenbeentje in de prestigieuze Blackwell Academy. Niet alleen omdat ze met een stille verwondering naar de wereld en via selfies naar zichzelf kijkt, maar ook omdat ze de tijd kort kan terugdraaien. Hoe ze haar wonderbaarlijke kracht verkregen heeft, wordt nooit uitgelegd. Maar dat uitgangspunt is het ideale excuus om je keuzes en acties te laten afwegen en desnoods opnieuw maken.

Aanvankelijk zijn je dilemma's nog wat banaal, wat je de tijd geeft om je krachten en de mensen rondom je te leren kennen. Al gauw begint echter het serieuze werk. Zo heeft Chloe hulp nodig bij het zoeken naar haar verdwenen vriendin Rachel, terroriseert Nathan Prescott iedereen die hem tegenspreekt en is er iets met de walvissen rond Arcadia Bay aan de hand.

De tegenstelling tussen grote en kleine conflicten drijft de game voort, maar Life is Strange kent z'n hoogtepunten in de omgang met alledaagse beslommeringen die vaak aan maatschappelijk relevante thema's gelinkt zijn. De gevoelswereld van andere personages is uitnodigend en je wilt hun problemen oplossen, maar evengoed wil je iemand als je pretentieuze klasgenoot Victoria op haar plaats zetten. Vooral de uitstekende voice acting draagt aan je sterke betrokkenheid bij. In de eerste episode is de slechte lipsynchronisatie nog een opmerkelijk pijnpunt. Door het consistente stemmenwerk echter bedek je die fout na verloop van tijd met de mantel der liefde.

Net zoals Max' problemen wordt de gameplay in Life is Strange almaar complexer en moet je inventiever met je tijdreiskrachten omgaan. Even een mislukte conversatie terugdraaien, volstaat niet meer. Bij puzzels moet je out of the box denken en bij gesprekken let je best op wat je zegt. Later kan namelijk alles tegen je gebruikt worden. Sommige acties hebben zeer verregaande gevolgen. Op die momenten word je pas echt met je keuzes geconfronteerd, hoewel het dan misschien al te laat is. Verloopt alles ongeveer volgens plan, dan is je opluchting des te groter.

Dat merk je vooral in Max' relatie met mensen die haar na aan het hart liggen. De nerdy Warren wil je in al zijn enthousiasme niet teleurstellen. Kate vraagt veel aandacht en haar somberheid werkt vermoeiend, maar je krijgt er hopen waardering voor terug. De vriendschap met Chloe is echter Max' grootste drijfveer en zorgt voor de meest vertederende momenten in de game. Wil je goed doen, dan doe je dat meestal en bijna vanzelfsprekend voor Chloe. Je wilt dus vooral op een persoonlijke basis orde op zaken stellen.

Maar dat is niet het enige waar Life is Strange rond draait. In games zoals The Walking Dead hebben keuzes gevolgen, en die relatie is een kwaliteitsmeter. Life is Strange gaat verder en leert je dat het soms beter is om de dingen gewoon te laten gebeuren. De game stelt zichzelf in vraag en houdt jou eveneens een spiegel voor. Vooral het allerlaatste dilemma bewijst dat.

Wat Life is Strange des te gelaagder maakt, is de perfect uitgekozen indiemuziek. Het kruim van die artiesten, zoals Syd Matters, Foals en Bright Eyes, begeleiden je in de sfeervolste momenten. De game kan zelfs probleemloos het tempo drastisch verlagen, waarna je Max in bed of op de zetel laat uitrusten en zelf alleen maar van de muziek hoeft te genieten. Bovendien zit Life is Strange bol van de referenties naar de popcultuur, bijvoorbeeld naar cultfilms als 'Blade Runner' en 'Faster, Pussycat! Kill! Kill!'. Het zijn die kleine dingen die de game nog meer een eigen gezicht geven.

Dontnod Entertainment heeft met Life is Strange een unieke game afgeleverd. Het uitgangspunt van tijdreizen laat je toe om keuzes en acties deftig te overdenken, terwijl je pas later met de echte uitkomst geconfronteerd wordt. Tussendoor krijg je nog cliffhangers als mokerslagen te verwerken. Dat alles komt de spanning alleen maar ten goede. Zowel de gameplay als de verhaallijn worden intenser, en de oorspronkelijke naïviteit maakt ruimte voor een volwassen ernst. Voorts biedt de game je een diepgaande, emotionele en bovenal sfeervolle trip waarin je een sympathiek hoofdpersonage menselijke relaties laat aangaan. In de wereld van op keuzes gebaseerde en verhaalgedreven games blijkt Life is Strange essentieel.

Lees hier de reviews van alle episodes: