The Witcher 3: Wild Hunt review
Heksenketel.
The Witcher 3: Wild Hunt vormt het slotstuk in de Witcher-trilogie. Voor dit laatste avontuur is ontwikkelaar CD Projekt RED ambitieuzer dan ooit. Voor het eerst kun je als Geralt of Rivia gaan en staan waar je wilt. Daarbij wil The Witcher 3 zich van andere RPG's met een open wereld onderscheiden door het meeslepende verhaal en de morele keuzevrijheid van de oude, lineaire Witcher-games te blijven bieden. Daar slaagt CD Projekt RED uiteindelijk grotendeels in, al zijn er zeker enkele schoonheidsfoutjes te vinden.
De wereld van The Witcher 3 is één van de meest fascinerende gamelocaties die ik ooit heb verkend. Bloedmooi, maar tegelijk gruwelijk door oorlog verscheurd. In de rustige velden en bossen zie je herten heen en weer dartelen, terwijl de oranje tinten van de ondergaande zon zich hardnekkig een weg langs de boomstammen banen. De rand van het bos gaat dan naadloos over in een modderig veld, bezaaid met rottende lijken van soldaten. Hun zwaarden en schilden liggen sereen in de modder. Alle locaties zijn enorm gedetailleerd en de lichteffecten zorgen ervoor dat ze altijd in een wonderlijke sfeer baden, hoe gruwelijk ook.
Wanneer je langs een dorp rijdt waar lijken aan palen hangen en huizen zijn afgebrand terwijl de dorpsbewoners huilend in elkaars armen staan, hoeft niemand je te vertellen dat dit het werk van een genadeloos leger is. Elke locatie is zo precies opgebouwd dat de game verhalen vertelt zonder ook maar één woord uit te spreken. Ga je toch gesprekken met anderen aan, dan valt het platvloerse en humoristische taalgebruik meteen op. Temeria is nog steeds realistisch, grimmig en moreel corrupt. Deze wereld is dan ook meteen de grootste troef van The Witcher 3 en toont dat CD Projekt RED vakkundig open werelden kan bouwen zonder zijn sterke verhalen uit het oog te verliezen.
Doordat Temaria nu een open wereld is, zijn er veel meer zijmissies dan vroeger. Deze zijn echter geen tijdrekkers en The Witcher 3 doet zijn uiterste best om ook hier kleine verhalen uit te werken. Wanneer een jager je wanhopig vraagt om zijn geliefde terug te vinden, klinkt je opdracht in het begin als een typisch role-playing-cliché. Maar op het moment dat je haar lijk in stukken verscheurd terugvindt, toont The Witcher zijn ware gelaat. Verhalen krijgen vaak een verrassende wending en personages worden genuanceerd. Vriendelijke dorpsbewoners hebben duistere geheimen en kwaadaardige krijgsheren zijn zorgzaam tegenover kinderen. Het zijn dus verre van simpele fetch quests.
Er zijn echter minder aangename verrassingen. Zo zorgt de nieuwe focus op het verzamelen van uitrusting ervoor dat je inventarisscherm erg onoverzichtelijk is. In plaats van de duidelijke lijsten uit The Witcher 2, heb je nu grote rasters met allerlei afbeeldingen van je voorwerpen. Het is vaak bijzonder moeilijk om je levensreddende potions tussen dozijnen andere chemische ingrediënten te vinden. Dat zorgt voor heel wat verloren tijd. Dat je maar twee consumable items tegelijkertijd in je snelmenu kunt opnemen is eveneens onnodig irritant.
De Witcher-reeks staat bekend om zijn grote keuzevrijheid en ook hier heb je duidelijk een invloed op de mensen rond je heen. Soms kies je aan het einde van een quest of je een personage laat leven of sterven, maar vaak is de invloed subtieler. Nadat je alle monsters in een legerkamp hebt gedood, blijkt er plots een gigantisch schip in het nabijgelegen ferrystation te zijn aangemeerd. Soldaten en burgers dragen kisten met uitrusting heen en weer terwijl vrouwen de gebouwen poetsen om ze opnieuw in gebruik te nemen. Door jouw acties veranderen locaties en krijgen mensen vaak een tweede kans.
Maar je kiest niet altijd je eigen pad. Vooral tijdens de hoofdqueeste word je vaak gedwongen om naar andermans pijpen te dansen, wat al snel een voorspelbaar patroon vormt. Een legercommandant heeft info voor je, maar in ruil moet je een monster in de buurt doden. Enkele uren later volgt dezelfde situatie: de Bloody Baron kan je in de juiste richting wijzen, maar eist daarvoor wel eerst dat je zijn vrouw en dochter terugvindt. Hoewel de meeste RPG's de truc toepassen die je langs omwegen leidt en er op die manier een extra quest uitpersen, valt het hier extra op omdat het geforceerd is. Vooral in een wereld zo realistisch als die van The Witcher.
Wanneer woorden niet langer baten, is het tijd om je zwaarden boven te halen. De gevechten zijn daarbij in typische Witcher-traditie zeer pittig. Vaak neem je het tegen vijf spuuglelijke watermonsters genaamd Drowners tegelijk op, waarbij je constant heen en weer rolt en magie gebruikt om kleine beetjes schade toe te brengen. En aangezien de vijanden zich niet aanpassen aan je level, is het mogelijk dat je soms een fort binnenwandelt waar een monster van een veel hoger level op je wacht. Dat is echter geen minpunt, gezien je zo steeds op je hoede moet blijven en elk gevecht op het scherpst van de snee is.
Wel ligt de nadruk deze keer minder op het voorbereiden van gevechten. Potions kan je deze keer ook tijdens gevechten drinken en er zijn minder oliën dan vroeger voor je zwaard. Deze evolutie valt te betreuren, gezien het voorbereiden in de vorige games een integraal deel van de strategie was en het een extra tactisch element vormde.
Nog een verandering die de diepgang in de weg zit, is hoe het gebruik van je abilities wordt beperkt. Door te stijgen in level, steek je punten in vaardigheden. Daardoor word je beter in allerhande technieken. Maar de game dwingt je om maar een beperkt aantal tegelijk actief te stellen. De filosofie is daarbij dat je een speelstijl moet kiezen, maar het biedt weinig meerwaarde. Zeker in het begin van de game heb je zodanig weinig skills ter beschikking dat het systeem frustrerend beperkend is.
Uiteindelijk begaat The Witcher 3: Wild Hunt dus enkele misstappen. De inventaris is slordig ontworpen, het beperken van je uitgeruste abilities is onnodig, het verhaal komt teveel tot een halt en de kleinere focus op voorbereiding verwijdert een deel van de strategische elementen. Maar dat doet niet af aan de bloedmooie wereld die ijzersterke verhalen vertelt, zowel met zijn fascinerende locaties als de intrigerende quests. Elk personage heeft diepgang en nuance. Dit is een uitstekende role-playing game, die uitblinkt in sfeerschepping en een waardig afscheid vormt voor Geralt of Rivia.
The Witcher 3: Wild Hunt is nu verkrijgbaar op de pc, PlayStation 4 en Xbox One.