Tales of Maj'Eyal review
De nieuwe standaard voor de moderne roguelike.
Daar sta ik dan de dood in de ogen te kijken. Mijn volgende actie is nutteloos en wordt me zeker fataal. Ik heb de raad van de mysterieuze magiër in de wind geslagen. Verzwolgen door mijn haat voor al wat leeft en verblind door arrogantie waande ik me overwinnelijk. Tales of Maj'Eyal zet me echter vlug met mijn beide dwergenbeentjes terug op de grond. Tuldur, gespecialiseerd in donkere magie en het doorklieven van vijanden met gigantische bijlen, is slechts een muisklik verwijderd van zijn ondergang. Klik. New Game? Okay, nog snel één keer proberen met die net vrijgespeelde nieuwe klasse.
'DarkGod' werkt al sinds 2010 aan Tales of Maj'Eyal (ToME). Met deze game wil Nicolas Casalini het nichegenre van de klassieke roguelike voor een groot publiek toegankelijker maken, zonder daarbij aan complexiteit in te boeten. Met de recente release op Steam wordt een massa nieuwe gamers aangeboord. Een publiek dat de laatste jaren in verschillende genres al kennismaakte met spelelementen zoals permadeath en willekeur, maar waarschijnlijk nog nooit een “echte” roguelike speelde.
Tales of Maj'Eyal is wel degelijk een game voor de diehards. Achter de schermen blijft het trouw aan de ASCII roots van de klassieke games zoals Angband, ADOM of Nethack. Daarbij is er veel moeite gestoken in het toegankelijker maken en moderniseren van het genre, zonder de eigen geschiedenis te verloochenen.
De interface vormt bij klassieke roguelikes vaak een groot obstakel. Simpele zaken als muisondersteuning, tooltips en overzichtelijke tilesets zijn een belangrijke stap in de goede richting om de drempel naar het genre te verlagen. ToME heeft alle UI features die je van een moderne videogame verwacht en voelt nooit log of verwarrend aan. Geen rommelige verzameling aan ASCII karakters of het instuderen van sneltoetsen, maar een overzichtelijke spelwereld die reageert op je muisklikken. En achter die simpele interface schuilt een dijk van een game.
De tactische turn-based gameplay kent grote diepgang. Klassieke roguelikes worden vaak geplaagd door het saaie grinden voor ervaringspunten. ToME beperkt dit echter tot een minimum. Levellen en het ontwikkelen van je personage staat nog steeds centraal, maar is niet de bepalende factor van je succes. Veel belangrijker is het leren beheersen van de tactische mogelijkheden van je klasse. Wie zonder nadenken zomaar elk gevecht induikt, stormt snel zijn onomkeerbare ondergang tegemoet. ToME daagt je voortdurend uit om na te denken over de situatie en hoe je deze het beste benaderd, rekening houdend met de sterktes en vooral zwaktes van je klasse.
Die speelbare klassen lijken aanvankelijk vrij beperkt en klassiek: de standaard zwaard-en-schild krijger, de sluipende dief en de jager met zijn boog. Toch biedt ToME vijfentwintig verschillende personages: het merendeel moet vrijgespeeld worden. Zo is de standaard magiër pas beschikbaar na het vervullen van een specifieke quest. Ook dit systeem draagt bij aan de toegankelijkheid: door je niet meteen te overweldigen met de vele keuzes en de geavanceerde aspecten van het spel, krijg je rustig de kans om eerst met de basisprincipes vertrouwd te raken. Wanneer je dan uiteindelijk een nieuwe klasse vrijspeelt, ben je zo beter gewapend om er meteen mee aan de slag te kunnen.
Het is pas nadat je al enkele van je personages verloren hebt, dat je de kans krijgt om met de meer exotische klassen te spelen. Een vervloekte krijger die zichzelf voedt met de angst van zijn vijanden. Een magiër die de stroom van de tijd kan beïnvloeden. Of nog beter: een anti-magiër die over een leger dodelijke jellies beschikt. Elke klasse heeft zijn eigen unieke vaardigheden en geen twee spelen exact hetzelfde.
Dit ontdekken, uittesten en onder de knie krijgen van nieuwe personages is ToME's sterkste punt. Het houdt de game vers en levert steeds nieuwe ervaringen, ook na de zoveelste poging om het einde te bereiken. De queeste stuurt je door kerkers en wouden, maar ook ondergrondse tunnels van zandwormen en het heelal zelf. Roguelikes staan niet bekend om hun sterke verhaal, maar ToME biedt een knap uitgewerkte wereld. In de campagne leer je alles over de geschiedenis van Maj'Eyal en het oeroude kwaad dat het bedreigt.
Door de focus op het tactisch gedeelte van de game neemt de verzameldrang naar uitrusting een wat minder prominente plaats in dan bij andere rollenspellen. De kerkers zijn bezaaid met hopen willekeurige uitrusting, maar ze zullen je personage maken noch kraken. DarkGod heeft zelfs gekozen om verbruiksitems zoals potions helemaal uit zijn spel te bannen en deze te vervangen door 'runes'. Je kan er maximaal vijf meedragen en ze bevatten extra vaardigheden die bijvoorbeeld je leven of mana herstellen. Een healing rune kan pakweg om de tien beurten gebruikt worden, wat het bestaan van potions overbodig maakt. Een slimme manier om oude gewoontes van het genre te stroomlijnen. Excuses bij de zoveelste dood als “ik had niet genoeg potions gegrind” zijn dus overbodig.
Permadeath is altijd een sleutelonderdeel geweest van het genre, maar in ToME kan je kiezen om je eigen leven wat makkelijker te maken. Concreet krijg je drie opties die bepalen over hoeveel extra levens je beschikt: een paar, slechts enkele of één. Diehards zullen moord en brand schreeuwen en kiezen voor de laatste optie. Nieuwe spelers kunnen echter dat extra ruggensteuntje goed gebruiken. Toegankelijkheid staat immers voorop.
Hoewel andere games de laatste jaren veel spelelementen op roguelikes baseerden, werd het genre lang door navelstaarderij en elitarisme geplaagd. Tales of Maj'Eyal is bereid om stappen vooruit te zetten en een groter publiek aan te spreken. Het is een sterk staaltje gamedesign dat de game hierin slaagt zonder aan diepgang in te boeten. Iedereen die zich altijd al aangesproken voelde door het genre maar nooit die eerste grote stap durfde zetten, is het aan zichzelf verplicht om deze game te proberen. ToME is de nieuwe standaard voor de moderne roguelike.
Tales of Maj'Etal is nu verkrijgbaar voor voor pc en Mac, en onder andere te vinden op Steam.