Renegade Ops

Soms heb je zo van die films die je al vanaf de openingsscène niet meer kunt volgen. De ene intrige komt na de andere, zwaarlijvige discussies stapelen zich op als een toren vers gebakken pannenkoeken en voor elke seconde actie moet je vijf minuten gepraat doorstaan. Altijd dat gepraat. De enige reden waarom je nog blijft kijken is omdat je niet dom wilt lijken, of omdat je stiekem hoopt dat alles nog wel duidelijk zal worden. Niet dus. En op de koop toe duren die films ook altijd zo lang hé. Drie uur? Alsjeblieft zeg. Op zo'n moment wenst een mens vurig dat de film verandert in een keiharde, hersenloze actiegame. Eerst schieten, dan pas vragen stellen. En weet je wat? Renegade Ops is daarin een ideale keuze.

Om te beginnen heeft het verhaal weinig om het lijf, en zo hoort het ook. Een machtsbeluste gek genaamd Inferno heeft het in zijn psychopathisch hoofdje gekregen dood en verderf te zaaien op wereldschaal. Generaal Bryant, die het beu is dat de rest van de regering het probleem tevergeefs probeert op te lossen aan de hand van diplomatiek, roept zijn elite Renegade soldaten bij elkaar om het heft in eigen handen te nemen. En geloof me vrij: dat doen ze ook.

Als je voor het eerst enkele screenshots van Renegade Ops ziet denk je dat je met een saaie RTS-game te maken hebt, maar schijn bedriegt. Je bekijkt het spel dan wel van bovenaf en je doorkruist tonnen dorpjes en militaire basissen, maar je bestuurt altijd slechts één voertuig waarmee je naar hartenlust in het rond kunt knallen door de rechter thumbstick in de gewenste richting te duwen. Af en toe krijg je de mogelijkheid om in een helikopter te kruipen en op die manier vernieling vanuit de lucht te zaaien. De besturing werkt enorm vlot en qua tegenstanders heb je ook niet echt te klagen, hoewel het spel ongeveer halverwege lijkt te stoppen met nieuwe vijanden te introduceren.

Er zijn bijvoorbeeld stilstaande trucks die over mortierkanonnen beschikken, grote tanks waar je voortdurend rond moet cirkelen om hun projectielen te kunnen ontwijken, wachttorens waar je gewoon los door kunt rijden, en helikopters en bussen waaruit voetvolk tevoorschijn komt. Soms krijg je te maken met eindbaasjes in de vorm van grote vliegtuigen, zwaar bepantserde oorlogsmachines en gigantische treinen. In elk level zit ook een zeker vijandelijk element in de omgeving vervat, zoals een poort die je kapot moet schieten en een legerbasis waar je even binnen moet rijden om vervolgens via een quick time event alle inwoners een dik pakje slaag te verkopen.

Elk level krijg je een aantal primaire en secundaire doelen voorgeschoteld, die worden aangeduid door middel van handige pijltjes. Op de primaire missies staat een timer, dus als je er wat te lang over doet om de secundaire opdrachten te voltooien word je gedwongen om je op de belangrijke zaken te focussen. Alle doelen zijn eigenlijk redelijk standaard. Zoek en vernietig een bepaald type vijand, red een aantal gevangenen, verzamel een hoopje relikwieën, enzovoort. Gelukkig is Renegade Ops gewoon zo leuk om te spelen dat je de in herhaling vallende levels gemakkelijk door de vingers ziet. Het feit dat je oneindig lang kan boosten bijvoorbeeld, heerlijk!

Het spel bevat negen levels, die elk ongeveer tussen een kwartier en een half uur van je tijd vragen. Je doorkruist uitgestrekte en vaak vrij te verkennen industriële gebieden, bossen en woestijnlandschappen. Wat dat betreft had er gerust wat meer variatie in de game aanwezig mogen zijn, maar dat wordt grotendeels goedgemaakt door de grafische pracht van de omgevingen, die werden gemaakt met de engine van Just Cause 2 aangezien het spel van dezelfde ontwikkelaars afkomstig is. Mooie schaduwen, blinkende meertjes en geweldige ontploffingen zorgen voor een aangename spelervaring.

Ook de physics zijn indrukwekkend voor een top-down shooter. Er zijn veel gebouwen waar je dwars door kunt rijden om ze vervolgens gehuld in een grote rookwolk in elkaar te zien storten en je kunt als een dolle driften en van ramps springen met je voertuig. De tussenfilmpjes zijn weggelopen uit een over-the-top stripverhaal, de muziek lijkt wel een verzameling van de meest cliché actiedeuntjes ooit gemaakt en de stemacteurs beschikken over een ongezond hoog testosterongehalte, hetgeen perfect bij de no-nonsense aanpak van het spel past.