Driver: San Francisco

Een leuke bijkomstigheid is dat je voor zowat alles wat je doet Willpower krijgt, wat eigenlijk de valuta binnen het spel is. Hiermee kun je een van de vele garages kopen die je wagen meteen repareren wanneer je er doorheen rijdt. Per garage ontgrendel je ook nieuwe groepen wagens, waarvan er meer dan honderd verschillende exemplaren in het spel te vinden zijn. Bovendien hebben we het hier over bestaande merken als Ford en Volkswagen, tot zelfs Hummers en Jaguars. De modellen komen qua ontwerp dicht in de buurt van hun bestaande broertjes, maar spijtig genoeg is het vooral een cosmetisch snufje.

De besturing is namelijk aardig wennen wanneer je Driver: San Francisco speelt, en het maakt niet uit in welke wagen je zit. Bochten nemen is net iets te lastig om over een degelijke baanligging te spreken, terwijl eventjes een muurtje raken met de tip van je motorkap er haast voor zorgt dat je wagen vier keer om z'n as spint. Je wagen daarna onder controle krijgen kan nog het snelst wanneer je hem volledig tot stilstand laat komen, en dan pas terug gas geeft. Dat zou best wel eens realistisch kunnen zijn, maar in een duidelijke arcade racer als dit wil je zo'n dingen gewoon niet meemaken.

Maar we hadden het eigenlijk over Willpower, toch? Hoewel het aanschaffen van nieuwe wagens dus vooral voor autofanaten een leuk extraatje is, zijn het de aan te kopen power-ups die wel een eervolle vermelding verdienen. Na verloop van tijd kun je een nog verder opwaardeerbare boost meter vrijspelen, een optie om met je wagen te rammen en een token finder. Die eerste twee zijn erg welkom tijdens de latere onderdelen van het spel, en zijn zo makkelijk te gebruiken dat je er haast niet meer bij moet nadenken. De token finder is dan weer handig om verstopte filmrollen in de spelwereld te vinden, en die heb je op hun beurt nodig om tientallen uitdagingen vrij te spelen.

of

Caption

Attribution

De uitdagingen vervullen doet wat denken aan het doorlopen van de training in het originele Driver, wat dus wil zeggen dat je binnen de tijd specifieke stunts moet uitvoeren om ze te vervolledigen. Zeker een leuk concept en perfect om even te pauzeren tussen de langere missies heen, maar het potentieel om helemaal los te gaan wordt lichtjes aan banden gelegd door voortdurend opduikende onzichtbare muren. Zelfs al vlieg je na een jump meters door de lucht en denk je dat je met gemak over dat hekje van dertig centimeter hoog kan gaan - niets is minder waar. De ontwikkelaar maakt je op zulke momenten duidelijk dat je enkel mag rijden waar zij dat willen, wat ervoor zorgt dat steegjes waar slechts één paaltje voorstaat als bij wonder compleet ontoegankelijk zijn. Een best wel bittere pil om te slikken, als je het ons vraagt.

En toch maakt de hele shift-mechaniek deze twee doorwegende mindere puntjes voor het grootste deel goed. De schuiverige besturing went na een tijd, en met de onzichtbare muren leer je leven zoals je dat doet met een verkoudheid. Je had het liever niet, maar uiteindelijk ga je gewoon door met de normale gang van zaken. Zelfs de compleet absurde verhaallijn die het shiften moet verantwoorden bekijk je eerder als een parodie op de werkelijkheid, dan dat je je eraan gaat storen. Hoe de heren en dames bij Reflections het voor elkaar gekregen hebben weet ik niet, maar deze jongen hebben ze alvast voor hun kar weten te spannen.

Het grafische aspect van het spel zou daar ook voor iets tussen kunnen zitten. En opnieuw is dat wat vreemd, want qua audio - met als dieptepunt de soms wat trieste dialogen - en graphics is Driver geen absolute hoogvlieger - met uitzondering van erg knappe tussenfilmpjes. San Franciso komt mooi in beeld, de wagens zijn zoals reeds aangehaald lekker glimmend, maar niets is opmerkelijk te noemen. Neen, het is de constante framerate van 60 FPS die ervoor zorgt dat Driver speelt als een trein op speed! Gedurende het spel zie je geen enkele vertraging, zelfs wanneer er zeven (!) politiewagens op je hielen zitten. Die frames klinken als een detail, maar Reflections heeft duidelijk de juiste prioriteiten naar voren geschoven tijdens de ontwikkeling.

En dan rest er nog de multiplayer van het spel, die initieel best leuk is om even door te nemen. Het doet wat denken aan een online variant op Midtown Madness of - nog minder bekend - Wreckless: The Yakuza Missions uit 2002. De gameplay draait voornamelijk rond een kat-en-muisspel tussen de verschillende gamers die zich online bevinden, met races en op vernietiging berustende spelmodi aan boord. En natuurlijk komt ook hier de shift-mechaniek weer kijken, wat het allemaal een frisse draai geeft. We verwachten echter niet dat er binnen enkele maanden nog veel volk op de servers te vinden zal zijn, omdat Ubisoft in tegenstelling tot het vorig jaar uitgebrachte Assassin's Creed: Brotherhood de nadruk vooral op de makkelijk tien uur durende singleplayer van Driver lijkt te leggen.