LEGO Ninjago: The Videogame
Moet er nog plastic zijn?
In mijn jeugd vol onschuld en onwetendheid heb ik menig uren gesleten met het opeenstapelen (en gefrustreerd uiteen prutsen) van talloze Lego sets. Ik kon dan ook aan den lijve ondervinden welke paden de Deense speelgoedfabrikant heeft bewandeld door de jaren heen. Vroeger had je speelsets van allerhande thema's: ruimtekolonies, diepzeebasissen, antarctische stations - noem maar op! Toen kwamen de Slizers en de Bionicles, robotachtige constructies met beperkte modificatie mogelijkheden. Meer 'doe het zelf'-actie figuren dan wat anders. Gelukkig lijkt die trend de laatste jaren weer te veranderen. Lego casht nu meer in op reeds bestaande licenties - zoals Batman of Indiana Jones - maar gebruikt tenminste opnieuw meer die oude, multifunctionele blokken. De laatste nieuwkomer in het Lego universum is echter een volledig op zich staande IP en heeft bovendien ninja's aan boord! Dat kan toch niet fout lopen? Tenzij je een piraat bent natuurlijk...
Beginnen doen we met het verhaal - en wie zijn Lego games kent, weet dat die toelichting maximum een paragraaf beslaat. We bevinden ons in een niet nader bepaalde tijd en ruimte alwaar enkele mystieke wapens en senseis als plotpunt dienen. Eén van deze goedaardige ouderlingen wordt corrupt en wil alle wapens stelen om zo de wereld naar zijn wil te laten buigen. Eén keer raden wie dat probleem moet oplossen? Juist ja, de goedaardige sensei en zijn kersverse rekruten die zich nog in de tienerjaren bevinden. Denk aan een cliché ninja-helden plot met een vleugje Power Rangers. Het plaatje zou natuurlijk niet compleet zijn zonder een beetje irreguliere Fen Shui geïnspireerde nonsens. Zo herbergt elk van de wapens een element en heet de lokale vechtstijl 'Spinjitsu' (gebaseerd op Ninjutsu, snap je). De vijandige meute van dienst bestaat voornamelijk uit levende skeletten, waarschijnlijk omdat zombies niet kindvriendelijk genoeg waren.
De gameplay is deze keer niet in dezelfde stijl als de ruime collectie platformers die het Lego game franchise nieuw leven heeft ingeblazen. De ontwikkelaars keren terug naar de mechaniek uit de titel Lego Battles, waarvan Ninjago in zekere zin de spirituele opvolger is. Anders gezegd: we krijgen een vreemde kruising tussen RTS en een actie/RPG zoals Marvel ze wel eens maakt (denk X-Men Legends en Marvel Alliance). Even kijken hoe goed dit bastaardhuwelijk stand houdt.
In de meer action/RPG-gefocuste delen krijg je controle over een handjevol strijders. De camera beweeg je met de D-pad, al de rest gebeurt met de stylus. In plaats van de personages rechtstreeks te besturen, selecteer je ze en wijs je aan waar ze heen moeten en/of wat ze tot gort moeten meppen. Ook zonder enige externe invoer zullen ze genadeloos op toevallig langslopende vijanden beginnen rammen. Dat is ook deze gameplay in een notendop: rondlopen op een vierkante lap aarde en één van de weinig originele doelstellingen vervullen. De variatie beperkt zich veelal van een 'punt A naar punt B'-queeste tot een 'alles moet kapot'-scenario. Om er voor te zorgen dat je toch nog zelf iets moet doen, beschikken je karakters over enkele über-bewegingen die uitsluitend op commando gebruikt worden. Iedereen heeft twee wisselbare vormen waarvan elk twee bewegingen bezit - een bescheiden vier superaanvallen per strijder dus.
Aan de andere kant heb je het RTS-gedeelte. De basis is er alvast: een kazerne om strijders aan te maken, een gebouw om werklieden te produceren, grondstofverwerking en strijdtorens. Echt veel werd er echter niet gedaan om deze minimumvoorschriften te overstijgen en de mechaniek werd opvallend simpel gehouden. Er zijn weinig factoren waar je rekening moet mee houden, het aantal verschillende constructies valt op één hand te tellen en er is geen mogelijkheid om gigantische legers aan te maken. Zo zijn de standaard voetsoldaten die je kunt aanmaken dezelfde als de strijders uit het RPG-gedeelte. Het goede nieuws: elke strijder is uniek. Het slechte nieuws: het grootste leger dat je kunt maken is slechts zeven man sterk (exclusief werklieden). Voor iedere speler met enige ervaring inzake strategie games, zal dit als een zwak afkooksel van het genre overkomen. Voor de jongere spelers kan dit dan wel weer een aangename initiatie zijn in het genre, mede dankzij de duidelijke (optionele) trainingsmissies.
Persoonlijk vind ik het best wel leuk dat de ontwikkelaar eens voor een originele aanpak gaat. Jammer genoeg staat innovativiteit niet noodzakelijk synoniem aan een goede gameplay. De RTS-delen kunnen nog het meeste boeien, zeggen dat ze rechtuit 'goed' zijn, is al weer een stapje te ver. Een irritatie die ik zeker nog eens wil aanhalen, is het feit dat de volledige stage bedekt wordt door een dikke laag mist, waarbij enkel de locale zone waar je passeert of constructies plaatst volledig zichtbaar worden. In RTS-titels is dit niets nieuws, maar konden ze dit voor de RPG-sequenties niet uitschakelen?
Qua spelmodi kun je kiezen tussen het Verhaal en de Strijd (ja, de game is volledig beschikbaar in het Nederlands). Dat eerstgenoemde is de klassieke solo campagne waarin je stage na stage doorploegt. Beide gameplaystijlen worden door elkaar gebruikt, zij het met een duidelijke meerderheid van de action/RPG georiënteerde mechaniek. Leuk is wel de aanwezigheid van twee verschillende verhaallijnen: de ninja's enerzijds, de skeletten anderzijds. Zo kun je het arsenaal van beide kampen uittesten - wat je ook zou verwachten van een RTS. Voor een game die een milde action/RPG annex RTS sfeer tracht na te gaan, is de game wel verrassend kort. De twee campagnes samen zorgen voor een dikke 40 stages, wat op zich niet per se weinig is. Desondanks zullen de niet-RTS geïnspireerde missies zelden meer dan 5 à 10 minuten in beslag nemen.