God Eater Burst

Japanse games, iedereen heeft er wel een haat-liefdeverhouding mee. Soms blazen ze je uit je sokken, zoals Final Fantasy VII, andere keren is het simpelweg brol. Gods Eater Burst bevindt zich mooi in het midden van deze twee uitersten. Het spel wordt ook gezien als het antwoord van Namco Bandai op de (in Japan) zeer populaire Monster Hunter reeks van Capcom (de Wii-versie werd ook door ons gesmaakt Korneel, zoals je hier kunt lezen, red). Het heeft hier inderdaad wel iets van mee, maar legt toch zijn eigen accenten.

Het spel speelt zich af in een soort van post-apocalyptische wereld. De Aragami, monsterlijke wezens, hebben de mensheid quasi uitgeroeid. De militaire organisatie Fenrir biedt als één van de enigen nog tegenstand aan de wezens, door middel van de "God Eaters". Dit zijn strijders die als enige een Aragami kunnen verslaan met hun God Arc. Een God Arc is een soort "bio-gunblade". Het wapen zit aan je arm vast (en is proportioneel weliswaar veel te groot, maar dat kunnen we de Japanners vergeven) en kan zowel de vorm van een zwaard of een geweer aannemen. Ook huist er een soort van wezen in je wapen, waarmee je de "Devour"-vaardigheid kan gebruiken. Daarmee kan je enerzijds een speciale kracht ('Burst') activeren, en anderzijds gebruiken om vijanden te doorzoeken naar items. De Devour-ability is een goede vondst, maar voegt niet zo verschrikkelijk veel toe aan de gameplay.

of

Caption

Attribution

Terug naar het verhaal dan. Jij bent een 'rookie' of kersverse God Eater die in de strijd wordt geworpen tegen de Aragami. Je kan je personage ook lichtjes aanpassen aan het begin van de game, wat leuk is maar niet echt veel toevoegt. Het verhaal wordt uit te doeken gedaan door middel van tussenfilmpjes, onder meer door 'lessen' waarin je meer over de Aragami leert. Je personage heeft weliswaar geen stem, en dit doet toch serieus wat afbraak aan de inleving. In tijden van Mass Effect's dialoogkeuzes lijkt het maar belachelijk dat je personage braaf knikt als er weer eens een ander personage een monoloog tegen je afsteekt.

Maar natuurlijk is het verhaal hier bijzaak. De hoofdmoot van deze game draait om de combat. Je krijgt missies vanuit je basis. Bij elke missie hoort een soort briefing, waarbij je de zwakheden van bepaalde monsters te horen krijgt. Die missies worden vanzelfsprekend steeds moeilijker. Daarna kun je je "load-out" selecteren. Je kan je wapens en armor upgraden. Hiervoor heb je geld en bepaalde items nodig. Je kan ook je eigen wapens in elkaar knutselen, waar je opnieuw items voor nodig hebt. Upgrades zijn echt wel noodzakelijk om moeilijkere monsters te verslaan.

Een leuke feature is dat je ook je eigen kogels in elkaar kan knutselen. Bovendien kan je hun effectiviteit uitproberen in een testzaal. Na de voorbereiding wordt je in de strijd geworpen in een vooraf gegenereerde map. Er zijn echter weinig maps aanwezig, dus zul je algauw op dezelfde omgevingen zitten staren. Bovendien zijn er relatief weinig monsters aanwezig op één map, zodat het wat leeg overkomt. De combat is best aangenaam, en het wisselen tussen geweer en zwaard zorgt voor leuke gevechten. Je neemt bovendien één tot drie computergestuurde bondgenoten mee in de strijd. Meestal doen die goed hun best, al willen ze soms wel eens traag reageren. Als je sneuvelt, kan een teamgenoot je meestal weer tot leven wekken. Gaat heel je team dood, mag je een beperkt aantal keren opnieuw proberen. Als je die limiet overschrijdt is het game over.

Het grootste nadeel aan de combat is echter de camera. Ben je in mêlee mode, dan heb je nog een beperkt lock-on systeem, maar als je wil schieten of gewoon rondloopt, is de camera ronduit vervelend. Het ontbreken van een tweede thumbstick is duidelijk een gemis, maar daar kan de ontwikkelaar natuurlijk niet echt aan doen, al mocht er wel een knop geweest zijn om de camera te kunnen centreren. De gevechten zijn dus wel leuk, maar na een tijd heb je alle vijanden wel eens gezien, en dreigt de game te verdrinken in de repetitieve gevechten.