The 3rd Birthday

Het is alweer sinds 2000 geleden dat de voorganger van The 3rd Birthday uitkwam. "Hoezo", horen we sommigen denken, "The 2d Birthday? Nooit van gehoord." Mensen die bekend zijn met de reeks zullen getuigen dat The 3rd Birthday het derde deel is in de Parasite Eve reeks, een sci-fi horror boekenreeks uit Japan die later aangevuld werd door enkele films, een mangaserie en, vanaf nu dus, drie videogames.

De game begint in op kerstavond 2012, in New York. Mensen bereiden zich volop voor om kerstmis te vieren, wanneer plots het ondenkbare gebeurd. Gebouwen beginnen af te brokkelen en tentakels rijzen uit de grond op om het landschap onherroepelijk te veranderen. En om de ramp compleet te maken, worden de genoemde tentakels vergezeld door wezens, genaamd The Twisted, die hun zinnen gezet hebben op het uitroeien van de mensheid. Dan spoelt de game door naar het jaar 2013, één jaar exact na het begin van de Twisted invasie. Jij speelt Aya Brea, agente bij de CTI, de Counter Twisted Investigation, een eenheid die de overrompeling door de Twisted een halt probeert toe te roepen.

Dit doen ze door middel van de Overdive, een soort tijdmachine die gebruik maakt van Aya's speciale krachten. Ze kan zich namelijk, via een soort telekinese, geestelijk verplaatsen van persoon tot persoon. Iets wat voor interessante gameplay kan zorgen. Met haar gave, gekoppeld aan de machine, proberen de mensen van het CTI de strijd met The Twisted anders te laten verlopen, wat zijn gevolg heeft op het heden. Ja, het is weer één van die vreemde tijdreisverhalen (zie Singularity), maar deze keer gaan we niet uitweiden over verschillende tijdreisparadoxen.

of

Caption

Attribution

Het verhaal op zich is vrij interessant. Je zult willen blijven spelen om meer te weten te komen over de origine van The Twisted, alsook hoe de gebeurtenissen uit het verleden invloed uitoefenen op het heden. De vele hersenbuigende paradoxen die het tijdreisgebeuren met zich meebrengt, zul je er wel bij moeten nemen. Jammer genoeg hebben we één groot probleem met het verhaal, namelijk het hoofdpersonage. Aya Brea heeft ons niet overtuigd als drijvende kracht die dit verhaal nodig heeft. In dergelijke RPG-achtige games zien we meestal het hoofdpersonage groeien van schuchtere persoon die toevallig deel uitmaakt van een groter iets, tot held(in) die door strijd en volharding een ultieme slag levert om het doel te bereiken. Deze elementen zijn wel aanwezig in Aya, maar schommelen meer dan ik vroeger gedaan heb op het plaatselijke speelplein. Aya valt van het ene uiterste in het andere, van stoere, doch sexy heldin die de wereld zal redden naar schuchter meisje die niet weet wat ze eerst moet veranderen. Niet echt een personage die het verhaal ten volle tot zijn recht kan laten komen.

Gameplaygewijs valt de game onder een niche van het RPG-genre, omschreven als Horror Third Person Shooter Action Role Playing Game. Een hele mond vol, dus laat ons dit stap voor stap eens analyseren. Het horrorgedeelte ligt voor de hand. Wezens rijzen uit de grond en roeien de mensheid uit, simpel. Het Third Person Shooter gedeelte omschrijft waar je het meeste van de tijd zult instoppen. De game speelt als een TPS, waarbij je automatisch mikt op een vijand met de linker schoudertoets en deze vervolgens volpompt met loop met de rechter schoudertoets.

Je hebt verschillende vuurwapens, van pistolen naar shotguns naar speciale machinegeweren, die allemaal eigen statistieken hebben. Gameplaygewijs kan men dit toch niet een volbloed TPS noemen. De auto-aim functie zorgt ervoor dat mikken, een essentieel deel in het shooter-genre, voor de rekening van de computer wordt genomen. De gameplay zit meer in het ontwijken van aanvallen en in het tergend traag navigeren van Aya. Weet je een vijand voldoende te verzwakken, dan kun je met de telekinese van Aya haar geest in het lichaam van de vijand verplaatsen, waarop deze zal ontploffen en je belonen met een DNA code. Wat dit precies inhoudt, komt later aan bod.

"Grafisch ziet de game er vrij scherp uit, vooral voor een PSP-game te zijn..."

De 'mindtranfer' gave van Aya is niet alleen een offensief gegeven, maar kan ook tactisch gebruikt worden. Op het slagveld zullen verschillende soldaten of andere personages naast jouw zijde strijden tegen The Twisted. Aya kan dus, om strategisch een vijand in de rug aan te vallen, van lichaam naar lichaam springen. Deze interessante, doch niet unieke vaardigheid (de singleplayer van Battlefield 2: Modern Combat op PS2, Xbox en Xbox 360, beste Battlefield-adaptatie op consoles, had een soortgelijke feature) vereist wel wat inzicht in wat er op het slachtveld allemaal gebeurd. Hierdoor zul je tijdens het spelen geconcentreerd blijven op wat er allemaal gaande is. Richt Aya genoeg schade aan, dat vult de Liberation Mode. Dit is een iets te korte overdrive waardoor Aya's snelheid exponentieel stijgt en ze ook meer schade kan aanrichten. Snelheid die tijdens de gewone gameplay ook gewoon welkom was...

Het is namelijk zo dat vijanden vaak verschillende aanvallen opeenvolgend van elkaar zullen gebruiken. Hierdoor komt het vaak voor dat Aya vast komt te zitten in een herhaaldelijke combo van aanvallen. Maak je dus één foutje, dan kun je opnieuw beginnen. Iets wat, mocht Aya een beetje meer van de beweeglijke soort zijn, niet zou voorkomen. Dit zorgt ervoor dat het behalen van het einde van een level vaak gevolgd wordt door opluchting van de speler omdat hij/zij het tergende stuk niet meer hoeft te spelen, daar het eindigen van een missie eigenlijk een gevoel van verwezenlijking zou moeten oproepen. Jammer dus.

Laatste stukje van de genre omschrijving is Role Playing Game. Allereerst krijg je ervaringspunten wanneer je vijanden doodmaakt tijdens een missie. Vrij standaard in het RPG-genre. Na iedere missie krijg je ook een rangschikking toegekend, afhankelijk van je prestatie qua tijdsinbeslagname, aantal kills en aantal keren je zelf het loodje legde. Aan deze rank zijn een aantal punten verbonden, die je op hun beurt kunt gebruiken om nieuwe wapens en outfits voor Aya aan te schaffen. En dan zijn er nog de DNA codes die je verdient door vijanden te doden met je telekinetische vaardigheid. Deze codes kun je in een rooster plaatsen om zaken zoals je maximale weerstand tegen aanvallen te verhogen. Leuk aan dit rooster is dat je twee DNA codes die gelijk zijn aan elkaar, met elkaar kunt laten overlappen. Dit zorgt dan in een dubbele gebruikswaarde van de gekoppelde vaardigheid.

Grafisch ziet de game er vrij scherp uit, vooral voor een PSP-game te zijn. De tussenfilmpjes zijn van hoogstaande kwaliteit en op vlak van gameplay kun je zonder problemen onderscheid maken tussen de omgeving en vijanden. Iets wat in sommige andere games op het platform soms wat aan de wensen overlaat. Het geluid is van iets mindere kwaliteit, vooral de naar het Engels vertaalde stukken Japanse dialoog. Misschien ligt het aan ons, maar dergelijke dialogen deden ons iets te vaak denken aan een game als Resident Evil. Op zich geen slechte vergelijking, ware het niet dat ook in die game er iets heel erg mis gelopen is in het geloofwaardig overbrengen van een gesprek tussen twee mensen.