Divinity II: The Dragon Knight Saga

Wat we zelf doen, doen we beter. Dat is althans toch de gedachtengang van België's meest innovatieve videogamestudio Larian Studios. Uitgaand op hun succesreeks in de Divinity serie, brengen de heren en dames uit Oudenaarden plots een nieuwe game: Divinity II: The Dragon Knight Saga. Wel, een nieuwe game is veel gezegd aangezien deze het origineel + de Flames of Vengenace expansie bevat. Aangezien Flames of Vengeance vrij moeilijk te verkrijgen viel is dit best een goede zet, Divinity II is namelijk een RPG die je niet wil missen.

Divinity II: Ego Draconis was goed, het zat boordevol boeiende personages, had een leuke Mindreading feature en de optie om plots in een draak te veranderen viel best te smaken. Flames of Vengeance brengt geen vernieuwing maar focust op wat het het beste deed: questen in een boeiende spelwereld. Aangezien we Ego Draconis reeds besproken hebben, leggen we de focus hier op de expansie en het totaalpakket.

Onze meest voorname minpunten uit Divinity II waren de grote sprongen in moeilijkheidsgraad en de trage mana/healthregeneratie, zeker in het begin van de game. Dit is gelukkig grotendeels weggewerkt in de expansie wat het geheel enorm genietbaar maakt. Je stats zijn beter verdeeld, je uitrusting focust op je sterke punten en je kan snel genoeg verdertrekken zonder te moeten wachten op mana en ability timers. Je start in deze expansie ook meteen al op level 35 waardoor je over een niet te versmaden gamma aan skills beschikt.

of

Caption

Attribution

Het verhaal is wederom een hoogtepunt. Hoewel het geheel niet enorm origineel is en blaakt van de emotionele zijsprongen en plotwendingen, is de kwaliteit van de dialogen een voltreffer van formaat. Hierdoor trekken we gezwind rond, steeds met een lach op het gezicht, in de hoop nieuwe gebieden en mensen tegen te komen. De meeste NPC's zijn ware pareltjes en hun invloed op je plezier valt niet te onderschatten. De dialogen zitten vol vernuftige woordspelingen, humor, sarcasme en droge of dreigende taal. De personages zijn veelal typetjes, steeds weer op een leuke manier gebracht. Je zal ook heel wat oude bekenden terugzien en krijgt de kans om bestaande plots verder uit te werken, simpel maar geslaagd.

Soms is het ook de locatie die het hem doet. Een creepy huis waarin je enkel monsters kan zien als je in het licht staat, een geheimzinnige woning vol deuren, schatten en sleutels, een sprekend schilderij dat je wegwijs maakt in een Gentlemen's club - Divinity II is allesbehalve alledaags. Deze scènes samen met de sfeerschepping zorgt voor een fantastische gameplay. Elke ontdekking vormt een apotheose voor de zintuigen. Je moet echter wel een geduldig persoon zijn om hiervan te kunnen genieten. Gamers die eerder houden van de actierijke gameplay uit Mass Effect en Dragon Age waarin je relatief weinig moet backtracken weze gewaarschuwd, deze titel bevat heel wat stukken die je puur dient te spelen omwille van het verhaal. Nu, in een totaalpakket van om en bij de honderd uren gameplay zal dit minder impact hebben, maar wil je echt van alles genieten wees dan maar bereid om goed op zoek te gaan.

De gevechten zijn basic en bevatten niet meteen de finesse die je verwacht van hedendaagse RPG's. Je vuurt skills af en focust je op één vijand. Wordt het je te benauwd, probeer dan even weg te lopen. Je bent vaak sneller dan je tegenstanders en zij geven het sneller op. Soms ben je gedwongen om te vechten in nauwe ruimtes en hier werkt de combat meer beperkend. Zeker als zwak personage (mage, priest, ranger) wil je niet al te veel geraakt worden. In kleine gesloten ruimtes vechten bestaat dus voornamelijk uit wegduiken, springen, lopen, omkijken, skill afvuren, verder duiken. Het is moeilijk om op deze manier de situatie goed in te schatten en dit is vrij jammer aangezien de meeste belangrijke gevechten in een besloten ruimte plaats vinden.

De AI is degelijk, maar verbaast nooit. Monsters chargeren, gebruiken af en toe skills, maar in 75% van het spel tracht je grote rode missiles, poison spit en afgevuurde pijlen te ontwijken. Er zit wel wat variatie in monsters, maar niet in de gevechten helaas. Combat voelt een beetje tweedehands aan, als iets dat je koopt met de intentie om er niet veel aandacht aan te schenken. In gevechten zie je je experience meter gezwind stijgen en dat is de grootste voldoening die je krijgt. Slecht heel soms blinkt Larian Studios uit en halen ze een hoog niveau door gebruik te maken van decor, terrein en andere doordachte ideeën.

De grafische engine is ok, maar kan moeilijk mee met hedendaagse titels. We merken de beperkingen voornamelijk wanneer we de pracht en praal van het interieur, van een dungeon of van de buitenwereld willen bewonderen. Veel objecten zijn hoekig of bevatten weinig details. Nog een euvel merken we wanneer we voor de tweeënnegentigste maal hetzelfde flesje tegenkomen. Als succesvolle Vlerick Management student breekt mijn kil businesshart wanneer ik de mogelijkheden voor marktdifferentiatie overloop. Gelukkig moet Divinity II het vooral van de sfeer hebben en die zit volledig snor. Ook de muzikale composities van de Russische huisartiest blijven aanspreken, emotionele deuntjes, horror, mysterie, er is niets dat deze man niet kan neerzetten.