Tom Clancy's Ghost Recon: Predator

Een tijdje geleden lieten we ons nog verrassen wanneer Robert Rodriquez' Predators plotseling uit het niets in de bioscoopzalen landde en er zijn basiskamp op sloeg. Meneer eenmansstudio gaf een korte trailer uit en kondigde onmiddellijk ook aan dat de finale film enkele weken later in de bioscoop te zie zou zijn. Ghost Recon: Predator is een beetje gelijkaardig, in de zin dat het ongezien is binnengeslopen en ons met een sluipaanval heeft verrast. Wel kunnen we de soort verrassing niet echt vergelijking met de Predators van Rodriquez, maar eerder met een onaangename verrassing zoals we die kennen uit "To Catch a Predator" met Chris Hansen. Dus gaat u alstublieft zitten voor de review van Ghost Recon: Predator. Ja, gaat u daar maar zitten, alstublieft.

In Ghost Recon: Predator ga je aan de slag met een team van Ghosts, een elite eenheid in het Amerikaanse leger (want welk ander leger had je verwacht?). Het driekoppige team wordt erop uit gestuurd wanneer een vloot burgerschepen aangevallen wordt door rebellen aan de kust van Sri Lanka. De reden voor deze slachtpartij is onbekend, dus besluit Uncle Sam stiekem de Ghosts op onderzoek uit te sturen. Daar ontdekken ze dat een troepenmacht aan het mobiliseren is om de Verenigde Staten binnen te dringen. Het is nu aan hen om binnen de 72 uur deze invasie te voorkomen.

of

Caption

Attribution

Mensen die al eerder een Tom Clancy game gespeeld hebben, hoor ik alvast weer "het is weer DAT verhaal" zuchten. Ja, inderdaad dus. Net zoals in H.A.W.X., Ghost Recon, Rainbow Six... probeert een relatief kleine troepenmacht de Verenigde Staten van Amerika, 's werelds grootste militaire macht, omver te werpen. Voor de mensen die een iets meer visuele voorstelling willen hebben van de vrij onevenwichtige strijd: het is als een chiwawa die een olifant wil neerhalen. En de chiwawa heeft vier gebroken pootjes... en de olifant heeft racketrolschaatsen en een heel atomisch arsenaal van hondsdolle beren ter zijne beschikking. Maar goed, we wisten al een tijdje dat Tom Clancy slechts één, en welgeteld één verhaal kent. Dus verwacht je niet aan spectaculaire plottwists of onthullingen.

Qua gameplay doet de game wel wat dingen goed. Zoals we al eerder schreven, ga je in de game aan de slag met drie Ghosts. Je kunt zelf je team samenstellen uit enkele soldaten, die elk hun eigen statistieken hebben. Naarmate je meer met een bepaalde Ghost speelt, verdient hij experience point, waardoor hij beter wordt in één van drie vaardigheden (wapen, stealth en uithouding). Veel invloed van deze statistische gameplay hebben we echter niet gemerkt. Tenzij je uithoudingsvermogen meet in de mate van de keren dat je team in je weg loopt natuurlijk. Je kunt je teamleden wel basisbevelen geven, zoals "schiet op alles wat beweegt" en "niet schieten voordat de vijand je half doorzeefd heeft", maar daar blijft het ook bij. Gelukkig heeft ontwikkelaar Ubisoft daar iets op gevonden. Door middel van het driehoekje schakel je over van de ene Ghost naar de andere, zodat je deze zelf kunt positioneren tegenover de vijanden. En gelukkig maar dat deze feature erin zit, want de A.I. is niet bepaald bij de pinken. Iets wat zeker en vast ook merkbaar is bij de vijanden.

Misschien is het wel best dat de vijandige A.I. geen gesofisticeerde moordmachine is die uit is op de zoute tranen van menig gamer. Want mocht dit wel het geval zijn, zou de gebrekkige spelbesturing de speler des te meer op de zenuwen werken. Maar dit is niet iets wat we de ontwikkelaar van de game verwijten, het is louter en alleen te wijten aan de vaststelling dat de hardware van de PSP niet gemaakt is om snelle actiegames (shooters) op te spelen. En de Ghost Recon reeks valt zeker en vast onder de categorie "snelle actiegame".

We geven een voorbeeld van de besturing om de vorige paragraaf te illustreren. Met de analoge stick beweeg je je personage voor- en achteruit. Door links en rechts te duwen, kijk je links en rechts. Om zijwaarts te lopen moet je de linker schouderknop indrukken en dan met de stick naar links en rechts bewegen, voor de richting die je uit wil. Maar nu, om precies te mikken druk je op de X-knop, waarop je personage ter plaatse blijft staan en dezelfde analoge stick nu als mikpunt fungeert. Alles wat met bewegen te maken heeft is dus de taak van één stick, waardoor deze dus echt overspoelt wordt met de meest essentiële elementen van de besturing van een shooter. We weten dat dit de jarenlange aanklacht is waarom de PSP een tweede analoge stick had moeten gekregen, en games als Ghost Recon: Predator zijn hier het levende bewijs van.

Je kunt in de game wel aan de slag met het bekende moderne wapentuig (maar wat had je dan ook verwacht?), wat toch enig tactisch element aan de game toevoegt. Zo zijn machine- en aanvalsgeweren goede onderdrukkingswapens, zijn sluipschuttergeweren goed voor lange afstand en shotguns zijn op hun beurt het ideale werktuig voor op korte afstand. Ook ziet het spel er best goed uit voor een PSP-game. Verwacht je vooral aan veel jungle omgevingen.

Een competitieve multiplayer is er niet, maar wel kun je samen met twee vrienden draadloos aan de slag. Zij nemen dan de rol van de andere twee Ghosts over, zodat jij niet alles moet doen, of alles moet overlaten aan de A.I...